zaterdag 28 augustus 2010

Parijs

Gare du Nord. De Thalys heeft er vanaf Rotterdam 3 uur over gedaan. Met vertraging. Vroeger was Parijs verder weg.
Ik moet een tijdje studeren op de automaat voor metrokaartjes, maar dan kan ik ook meteen de Japanse jongen helpen die er helemaal niets van snapt.
Met de aanwijzingen van mijn dochter E. Vind ik moeiteloos de weg met de metro naar station Brochant en dan naar het hotel. Zij moet tot vijf uur werken, maar ik kan mijn bagage op haar kamer zetten. Een tweepersoons kamer, waar ze verblijft tot ze per 1 september op haar ‘eigen’ kamer kan, in het 16e arrondissement, vlakbij de Eiffeltoren.
Even later loop ik door Parijs. Terug naar het metrostation en Avenue de Clichy; een straat door met winkels, een kleine markt over en dan naar het parkje vlak naast het hotel. Het is wam. Ik bedenk dat ik de verkeerde schoenen heb meegenomen. Morgen slippers kopen?
Een paar minuten zit ik op een bankje in de zon, dan besluit ik weer naar Brochant te lopen, waar E. Nu wel ongeveer met de metro aan zal komen. Als ik opsta zie ik haar al aan de overkant. Mijn volwassen, werkende dochter. Moe is ze van de eerste fulltime werkweek van haar leven. We doen dus een rustig avondje. Eerst even niks, dan opfrissen, lekker uit eten en niet te laat slapen.
‘Parijs is zo anders als je moet werken’, zegt E. ‘Ik heb nog helemaal niks toeristisch gezien!’
Dus gaan we zaterdag een rondvaart over de Seine maken. Vanaf de Pont Neuf langs het Louvre, tot de Eiffeltoren en terug tot de Notre Dame en Pont d’ Austerlitz.
Zo, die hebben we allemaal weer gezien. Gaan we de rest van het weekend gewoon door leuke wijken slenteren en winkelen.
En maandag vroeg op, want dan gaat ze weer gewoon naar haar werk.

donderdag 19 augustus 2010

Kadootjes die je geld kosten

Jaren geleden, mijn kinderen zaten nog op de basisschool, vond ik op een verlaten weg een briefje van 25 gulden. Ik nam het mee naar huis, waar enthousiaste ideeën geopperd werden om het geld uit te geven. Het idee dat we uiteindelijk uitvoerden sloeg helemaal nergens op: we gingen met z’n vieren een dagje naar de Efteling. Zo kostte het vinden van 25 gulden me uiteindelijk minstens het viervoudige. Maar we hadden wel een leuke dag.
Iets heel anders vind ik het, als je als kadootje vijfentwintig euro zou krijgen met de aansporing om er een dagje van naar de Efteling te gaan. Niemand zou dat in z’n hoofd halen.
Toch is dat eigenlijk wat Albert Heijn doet met de leuke spaaracties die om de zoveel tijd opduiken: spaar vier zegeltjes en je krijgt 8 euro korting op een toegangskaart. Jaja, maar je moet er nog wel twintig bijleggen. En een parkeermunt kopen. Om het niet te hebben over de onvermijdelijke ijsjes, frites en/of cola. Deze spaaractie kost je vooral een hoop geld.
En zo heb je ook de “tweede kaartje gratis” truc, de hotelbon met verplicht af te nemen diner, de gratis krant die je alleen krijgt als je een abonnement neemt, de “vier-voor-de-prijs-van-drie” truc (meestal producten waar je er echt geen vier van nodig hebt) en de NS-meereiskaart.
Die laatste uitvinding kreeg ik als trouwe NS-reiziger kado. Samen met een boekje vol andere veelbelovende bonnen en kaartjes. Omdat mijn zoon J. zijn zus in Den Haag wil opzoeken, lijkt het ons handig om daar dat meereiskaartje voor te gebruiken. Er is altijd wel een vriendelijke reisgenoot met wie je mee mag reizen. Zonder problemen komt hij in Den Haag, maar op de terugweg is de conducteur sneller en betrapt J. zonder meereisgenoot. Een aardige medepassagier biedt zich nog aan, maar de conducteur is onverbiddelijk. Kaartje kopen plus een boete van 35 euro. J. belt me op om het te vertellen en ik ben boos.
“Volgens mij staat nergens dat je alleen met bekenden mee mag reizen”, zeg ik, “ik ga bij de NS protesteren!” Voor alle zekerheid kijk ik in het bonnenboekje en zie daar staan: “ U mag de NS-Meereiskaart alleen gebruiken als u zelf een geldig regulier vervoerbewijs kunt tonen …” Aha, op die manier. Voor de gratis appelcake moet je eerst een warm drankje kopen, voor de gratis sinaasappelsap een sandwich en gratis reizen krijg je alleen voor een éxtra persoon; zelf moet je betalen.
Leuk kadootje hoor, een boek vol bonnetjes waar je steeds eerst iets voor moet kopen. Dank je wel NS, voor dit hartelijke gebaar.

donderdag 12 augustus 2010

Ping Pong

Tot afgelopen jaar hadden we op mijn werk in de kantine een tafeltennistafel. Ik vind het een leuke sport en greep elk regenbuitje aan om in plaats van een lunchwandeling een potje tafeltennis te doen. Meestal was er wel een tegenstander te vinden.
Weinig vrouwelijke collega’s wagen zich aan tafeltennis en van de mannen verlies ik bijna altijd, maar dat mag de pret niet drukken. Het is gewoon leuk om een half uurtje lekker fanatiek zo’n balletje over tafel te meppen. Jammer genoeg was er na een verbouwing in de kantine geen plaats meer voor de tennistafel.

In mijn la zit nog steeds m’n batje en als ik dat vandaag op zoek naar iets anders opzij schuif, krijg ik een idee. Twee straten verderop heb ik laatst een speelterreintje gezien waar een stenen tafel met een stenen netje staat. Misschien kan ik collega A. overhalen om die eens uit te proberen.
A. is er meteen voor in. Hij gaat op zoek naar een batje en even later constateren we dat de tafel scheef staat en dat elke speler in een kuil staat en dat dat helemaal geen probleem is. We hebben het balletje drie keer heen en weer geslagen als we publiek krijgen. Drie jongetjes komen aansjouwen en vragen hoeveel het staat en of ze scheidsrechter mogen zijn.
Dat mag. En het is nog nulnul.
Eén van de vers benoemde scheidsrechters klimt ijverig op de tafel om er wat zand af te schoppen, waarbij hij nog wat meer zand achterlaat.
We beginnen de wedstrijd met een lange rally en de jongens besluiten dat we best goed zijn. Na een paar minuten hebben ze genoeg van het tellen. “Kunnen jullie ook voetballen?” probeert er één. “Dan kunnen we dát gaan doen!” Ik schiet in de lach en A. legt uit dat we na onze lunchpauze weer moeten gaan werken en dat we willen blijven tafeltennissen.
Echt scheidsrechteren doen ze niet, maar de jongens blijven om de tafel zwerven. Als ik flink achter sta, komt de grootste naast me staan en fluistert: “ Ik zal em wel even voor je afleiden.” Hij begint takjes op de tafel te gooien.
“Hé”, roep ik, “dát is niet de bedoeling; je zou hém afleiden!”
Drie sets spelen we en ik verlies ze allemaal. Onze scheidsrechters hebben inmiddels ergens batjes vandaan gehaald en staan te wachten tot we klaar zijn. Als we met 3-0 stoppen zeggen ze tevreden: “Dat bewijst het: de jongens zijn beter!”
Grinnikend lopen terug om weer aan het werk te gaan. Leuke lunchpauze.

donderdag 5 augustus 2010

Alleen

Vijf dagen heb ik het rijk alleen. Man en zoon zijn op mannenvakantie.
Maandagochtend zwaaien ze mij uit, want ik ben het eerst weg: een dagje naar Rotterdam met E. Shoppen en naar de bioscoop. ’s Avonds kom ik in een leeg huis thuis.
Ik moet er even aan wennen, maar het heeft zo z’n voordelen om alleen te zijn.

Ik hoef met niemand rekening te houden.
Niemand vraagt me om iets te doen of om een antwoord als mijn boek net spannend is. Niemand zit voor de t.v. te zappen langs allerlei stomme programma’s.
Niemand (behalve ikzelf) gooit z’n troep op de bank waar ik wil zitten.
Niemand vraagt me om asjeblieft op te houden met zingen.

Dinsdag ga ik varen met een vriendin.
Woensdag komt de buurvrouw (rechts) vragen of ik de komende tijd de post op de trap wil leggen. De familie gaat drie weken naar Amerika en drie weken post in de hal is een al te duidelijk signaal voor notoire inbrekers. Ik beloof het en wens haar een fijne vakantie.
Donderdag worden er twee logeerkonijnen gebracht met gebruiksaanwijzing. Hun baasjes zijn drie weken naar Frankrijk.
Donderdagmiddag staat m’n buurmeisje (links) voor de deur om te vragen of we misschien voor de cavia’s willen zorgen, want ze gaan twee weken naar Spanje.

Ineens begin ik me een beetje eenzaam te voelen.
Als het buiten donker begint te worden neem ik een glas wijn en trek de gordijnen dicht. Voor het eerst gaat de televisie aan. Nog één nachtje slapen, dan komen mijn mannen weer thuis. Toch wel fijn.

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...