zondag 28 mei 2023

Tegenwind

De hele weg naar huis hebben we tegenwind. Het is een mooie fietsroute die voor een groot deel over de dijk langs de Maas gaat. Maar bovenop die dijk vang je wel alle wind. Na ruim veertig kilometer nemen we een koffiepauze in een klein dorpje langs de rivier. Hè lekker, even rustig in de zon zitten. Als we weer opstappen, zucht ik dat m’n benen zo zwaar voelen door die tegenwind. En door te weinig slaap. H. bekent dat hij er vandaag ook wat moeite mee heeft.

Sja, het is onze eigen schuld. Hadden we maar niet tot half twee in de nacht wijntjes moeten drinken. We waren uitgenodigd voor een bezoekje aan de B&B van R., oud-collega en goede vriendin van H. Ze woont in Berlicum in een monumentaal huis met een prachtige tuin. De B&B is een apart huisje dat uitkijkt op die tuin. Woensdag waren we vertrokken en dit was de tweede overnachting van een driedaagse tocht.

Donderdag laat in de middag waren we aangekomen en konden we met een code de sleutel uit een kastje halen. We bewonderden het huisje en de tuin, zaten een tijdje op het terras en gingen toen verderop in de straat iets eten. Tegen tienen kwam R. thuis en vroeg of we zin hadden om iets te komen drinken. Dat deden we en het was heel gezellig. Voor we het wisten was het laat.

En nu moeten we tegen de wind in naar huis. Maar we zijn al over de helft en het is een prachtige dag. En spijt hebben we niet, want goede vriendschappen moet je onderhouden, al kost dat je soms wat nachtrust. Na 70 kilometer zetten we onze fietsen in de schuur en wandelen we onze eigen tuin in. Kleiner en minder goed onderhouden dan de tuin in Berlicum, maar toch helemaal niet verkeerd. ‘Leuke B&B,’ zeggen we tegen elkaar. ‘Zullen we hier blijven?’ En we laten ons in de makkelijkste stoelen vallen om even lekker uit te rusten.

zondag 21 mei 2023

Geen gezeur, even de schoffel erdoor

struikjes in de boomspiegel, daartussen onkruidvrije omgewoelde aarde, je ziet een stukje van de schoffelende schoffel
Kort geleden is de stoep in onze straat opgeknapt. Al jaren was het trottoir aan onze straatkant een hobbelige, onbegaanbare route. Boomwortels hadden de tegels her en der flink omhoog gewerkt. In juni 2019 werd door de gemeente een plan geopperd om de groenvoorziening in de wijk te veranderen (zie ‘struikelstoep’)

Er was sprake van het weghalen van alle bomen, waar gedoe over kwam. Een paar buurtbewoners met verstand van bomen kwamen met andere opties en uiteindelijk gebeurde er jarenlang niets anders dan dat er geheimzinnige gaten in de stoep verschenen. We kwamen er achter dat die gaten, rondom de bomen, bedoeld waren om de boomwortels te helpen door een keiharde tussenlaag in de grond naar beneden te komen.

Maar nu is de bultige stoep dus netjes gemaakt. De bomen in de straat zijn niet weggehaald, maar kregen meer ruimte; in plaats van een bescheiden vierkant om de boom heen is er nu een vak dat de hele breedte van de stoep beslaat. Het effect is een beetje wonderlijk: je kunt langs deze kant van de straat niet meer een eind over de stoep wandelen, want die wordt telkens onderbroken door een groenvak. De stukken stoep zijn in de praktijk een soort verlengde oprijlanen geworden naar de huizen.

Handig is het niet, maar wel lekker groen. De kleine struiken waarmee de boomspiegels gevuld zijn, slaan goed aan. Het onkruid ertussen ook. In de buurtpreventie app stelde iemand voor dat we met de buurt proberen de vakken een beetje onkruidvrij te houden: ‘wanneer iedereen één vak doet, is het niet zo veel werk.’

De reacties waren divers, maar natuurlijk zat er de voorspelbare opmerking tussen dat dit voorstel niet in de preventie app thuishoorde. Ook deze, die ik nogal flauw vind: ‘Ik denk dat we de gemeente daar genoeg voor betalen.’ En de nog sterkere bijval: ‘Er word zat voor betaald en ze doen nu al geen kut. En dan zouden we ze nog gaan helpen ook.’ Maar er waren ook positieve reacties en al met al bleef de preventie-app nog een hele tijd door pingen met steeds nieuwe berichten.

Ik besloot niet meer naar al die berichtjes te kijken en ging op deze mooie lentedag naar buiten met een schoffel (of eigenlijk een cultivator hark). Een uurtje later lag ‘ons’ vak er keurig bij en had ik een praatje met de buurman gemaakt, die dezelfde dag het vak voor zíjn huis onder handen nam. Ik was heel tevreden over dit afgeronde, duidelijke klusje.  

‘Klagen bij de gemeente is meer werk en heeft minder zin’, had een buurtgenoot ergens in de app opgemerkt, en daar was ik het helemaal mee eens.

zondag 14 mei 2023

Afscheid van een tijdschrift

Jarenlang maakte ik samen met F. het luistertijdschrift Hardop, voor blinde en slechtziende kinderen. Het was een leuke klus waar we veel creativiteit in kwijt konden. Steeds weer nieuwe thema’s verzinnen waar we dan een tijdschrift vol verhaaltjes, gedichten, informatie, muziek, geluiden en grapjes over maakten.


F. maakte niet alleen Hardop, maar maakte ook interviews en schreef hoorspelletjes voor een tweede luistertijdschrift: Zet’m Op, bedoeld voor jongeren met een verstandelijke beperking. Vaak vertelde ze daarover, waardoor ik me ook bij dat blad betrokken voelde.

Toen een van de insprekers van het hoorspel een tijd ziek was, bedacht F. een nieuw personage en vroeg of ik deze rol wilde spelen. Toen de zieke collega terugkwam, bleef ‘mijn’ personage bestaan en zo leverde ik elke maand een kleine bijdrage aan Zet’m Op.

Maar nu is Zet’m Op opgeheven. In april 2023 verscheen het laatste nummer van het tijdschrift. Vrijdagavond was het afscheidsfeestje met de redactie en alle medewerkers. Ook de hoorspel-spelers waren uitgenodigd.

De bijeenkomst begon in het huis van voorlezer E. Samen met F. las hij 38 jaar lang het blad voor. Ze waren voor de luisteraars echt personages. Allebei waren ze zeer betrokken, planden vakanties om opnamedata heen en verschenen trouw bij elke opname. Allebei misten ze in al die jaren maar twee opnames, vertelden ze niet zonder trots.

Met die 38 jaar spanden de voorlezers de kroon, maar ook de redactie was al vele jaren aan het blad verbonden. Zo kwam het dat de bijeenkomst veel weghad van een reünie:
“Weet je nog dat we dit vroeger zó deden…”
“Herinner je je die keer dat dít gebeurde…”
Na een drankje en een heleboel herinneringen, werden we verwacht bij de overburen, een Turks restaurant waar we als VIPs binnengehaald werden; onze gastheer en zijn partner zijn goede vrienden van de eigenaar.

Met het hele Zet’m Op team hadden we een heerlijk afscheidsetentje. Het ophalen van herinneringen ging nog lang door, terwijl we met deze bijeenkomst nog een laatste, mooie herinnering toevoegden. Een feestelijke bijeenkomst om met plezier aan terug te denken.

zondag 7 mei 2023

Uit eigen tuin

Ik weet niet meer waarom, maar ik ben lid geworden van de buurtpreventie-app. Soms gebeurt er een hele tijd niets, en dan ineens komt er een stroom aan berichtjes binnen. Bijvoorbeeld als er ergens in de buurt is ingebroken, als er vandalen rondlopen die spiegels van auto’s trappen of als er een hond kwijt is of juist gevonden. Een enkele keer plaatst iemand een bericht dat volgens iemand anders niet in de app thuishoort. Dan volgen er geïrriteerde reacties dat dat gezeur is of juist dat het wel serieus bij buurtpreventie moet blijven in deze appgroep.


Dit weekend stuurde ik een berichtje rond met de vraag of iemand interesse had in de stek van onze doornloze braam. Op het gevaar af dat ik door puristen op m’n vingers getikt zou worden voor dit frivole gebruik van de app. Binnen tien minuten kwam er een reactie en ik ging de bramenstek meteen maar even brengen. De vrouw bleek een kas in de achtertuin te hebben en in ruil kreeg ik een paar kleine paprikaplantjes mee. Terwijl ik met m’n plantjes op de stoep liep, passeerde langzaam een auto. Het raam ging open en iemand vroeg: ‘moet je je braam kwijt?’
Jammer dan, net te laat.

Weer thuis hoorde ik m’n telefoon piepen en was er weer iemand die het stekje wel wilde. H. zei dat we er nóg een hadden staan, dus een half uurtje later maakte ik alweer kennis met een buurtgenoot. Ze vertelde dat haar moestuintje op vaar-afstand aan het water lag, dus als we weer eens gaan kanoën, moeten we daar even naar gaan kijken.

Na een nacht regen zie ik dat van de drie nieuwe paprikaplantjes nog maar twee over zijn. Slakkensporen maken duidelijk wie de daders zijn. Met de zachte voorjaarsregen is de jaarlijkse strijd weer aangebroken. Als ik consequent elke avond een slakkencontrole uitvoer, is er een kleine kans dat er iets eetbaars opgroeit in de twee moestuinbakken op het achterterras. Elke slak die ik vind, gaat met een grote boog het water in van de vaart achter de tuin. Moeten ze maar niet van mijn groenteplantjes eten. De twee resterende paprikaatjes zijn nog ongeschonden. Nog maar een paar maanden het slakkengevecht volhouden, dan kunnen we paprika’s uit eigen tuin eten  
 

Verdriet

In mijn droom ben ik een weekend met familie op vakantie. Een vaag gezelschap, waarvan ik vooral mijn moeder meemaak. Ik sta samen met een p...