Oppassen

Vanaf de bank kijkt Louie ons ondoorgrondelijk aan als we binnenkomen. Jack laat zich pas tien minuten later zien. Op deze twee weldoorvoede bontballen passen we voor dochter E., die een lang weekend naar een vriendin is. Het is geen straf. ’s Morgens en ’s avonds voeren, een beetje knuffelen en/of spelen en de kattenbak schoonhouden. In ruil hebben we twee gratis overnachtingen in Amsterdam.

Vrijdag bezoeken we het Zaans Museum (nooit eerder geweest, en H. komt nog wel uit de Zaan) en nemen we een kijkje bij Loods 5. Die trendy woonwinkel valt een beetje tegen en we gaan vlug door naar de bouwmarkt om een houten schraag te kopen. De vrijdagavond hangen we lekker op de bank, en op zaterdag hebben we een vol programma.

Samen met een vriendin heeft E. een bootje. Geweldig leuk om met je eigen bootje door de wateren van Amsterdam te tuffen, maar in de winter moeten er allerlei dingen gebeuren.
Allereerst zorgen dat ie niet volregent en zinkt. Het aanbrengen van een dekzeil is lastiger dan je zou denken. Als het niet strak genoeg gespannen is, komen er plassen water te staan die uiteindelijk vaak het zeil lostrekken zodat al dat water alsnog in de boot terechtkomt.

Gewapend met onze houten schraag gaan wij dat bootje redden van de ondergang. Mijn voornaamste taak (behalve het super-idee van die schraag) is het aangeven en aanpakken van spullen, terwijl H. balancerend hoost en daarna met het zeil manoeuvreert.

Als de klus klaar is, gaan we opwarmen met koffie en chocoladetaart. En dan fietsen, met de pont naar Amsterdam-Noord, een bezoekje aan het NDSM terrein, in de IJ-hallen rondsjouwen.
We fietsen rond in de Zaanse buurt (blijkbaar het thema van het weekend) en bewonderen de gerenoveerde huizenblokken in de stijl van de Amsterdamse school. Nooit geweten dat hier zulke prachtige gebouwen staan.

We nemen een kijkje bij de Buiksloterdijk, waar H. gewoond heeft, fietsen over de Kamperfoelieweg, waar ik even gewoond heb, en als het al donker begint te worden, melden we ons bij Het Tolhuis om te gaan eten.

’s Avonds wachten Jack en Louie ongeduldig op hun eten. Of ze ook op ons wachten?
Daar laten ze zich niet over uit,
maar aaien mag.

Cadeau

“Bedankt voor je bestelling bij de Cadeau Carroussel”, begint de mail die ik ontvang nadat ik voor de kerst-bon van m’n werk een cadeau heb uitgezocht. Ha, mocht ik nog getwijfeld hebben, nu weet ik dat de bestelling gelukt is.
Twee dagen later laat Cadeau Carroussel weten dat mijn bestelling onderweg is en kijk, dat wordt ook bevestigd door DHL, die aankondigt dat het pakje de volgende dag bezorgd zal worden.
Voor alle zekerheid sturen ze me de volgende dag nóg een mail met ook nog het verwachte bezorgmoment tussen 11.10 en 13.00
Die 11.10 u vond ik al behoorlijk precies, maar het mailtje van een dag later vertelt zelfs op de minuut af wat het bezorgmoment was, namelijk 9 januari om 11.59 u. Indrukwekkend! Alleen is er niets bezorgd.
Maar wacht, er was gewoon net iets te snel gemaild. Drie minuten later kwam de bezorger er achter dat ik niet thuis was: “Onze bezorger kon je pakket (…) om 12.02 helaas niet bij je afleveren. Het gaat naar een DHL ServicePoint in de buurt.”
Natuurlijk was er nog een zevende mail nodig om me te laten weten welk servicepunt dat werd. En in de achtste mail las ik de verrassende mededeling dat ik op woensdag 10 januari om 15.00 u. mijn pakket in handen kreeg.
In die mail vragen ze me ook vriendelijk om de service te beoordelen. Dat wordt me zo makkelijk mogelijk gemaakt: ik mag kiezen uit een aantal emoticons  

Maar welk van deze gezichtjes is nou het meest van toepassing?

Ik mis bijvoorbeeld het gezichtje met een dikke knipoog, want zeg nou zelf:  acht beleefde mailtjes over hetzelfde pakketje dat zonder probleem verstuurd en afgehaald is… dat is toch wel een beetje overdreven.  

Cinque Terre

“Weet je dat we deze puzzel nog nooit gemaakt hebben!”
H. trekt de grote doos uit de kast die onder een stapel spellen stond. Voorop staat een afbeelding van de fotogenieke Italiaanse Cinque Terre. We zijn er nooit geweest, maar het is een bekend plaatje. Nou ja, plaatje, zeg maar plaat. Op de doos is de foto bijna 30 x 40 cm., maar als we de puzzel gaan leggen zal hij 75 x 100 cm. zijn.

Op de foto zijn de kleurige huizen van een van de vijf dorpjes te zien, hoog tegen een rots die uit de donkere zee steekt. Een derde water, een derde rots en een derde huisjes. En dat verdeeld over 2000 stukjes.

We gaan de uitdaging aan. En wel op de grote tafel in de huiskamer.
Eerst leggen we de rand. Dan begin ik met het stukje lucht en H. met het dorp. Er zijn veel dingen waar H. beter in is, maar met puzzelen win ik. Tot laat in de avond blijf ik fanatiek doorpuzzelen, ook als hij geen zin meer heeft en naar een schaatswedstrijd gaat kijken.

Tweeduizend stukjes is veel. Dat krijg je niet in één dag in elkaar, zelfs al doe je bijna de hele druilerige, grijze zondag niets anders. Na het weekend zijn we er nog een paar avonden mee bezig en nu is het vrijdag en zijn alleen de moeilijkste stukken nog over. Het gaat steeds langzamer.

Maar ik vind dat we binnen een week al een heel eind gekomen zijn. Dat verschrikkelijke stuk zee gaat ook nog wel lukken, en het dorp hebben we al glansrijk in elkaar gepuzzeld. Mochten we ooit naar Italië gaan en Cinque Terre bezoeken, dan hebben we dít dorpje alvast helemaal in onze vingers.