zondag 22 september 2019

Etentje


Voordat ze ging scheiden was L. onze buurvrouw. Nu woont ze een paar straten verderop. We konden altijd goed met elkaar opschieten en hebben haar ook wel eens bezocht in haar nieuwe huisje, maar lange tijd bleef het bij die ene keer. Soms komen we elkaar tegen. Dan kletsen we even en zeggen dan: ‘we moeten een keer afspreken!’ Waarna er niks gebeurt. 

Mijn dochter E. paste vroeger regelmatig op bij de buren en is vriendin van zowel L. als haar oudste dochter. En hoewel ze in Amsterdam woont, ziet zij onze ex-buurvrouw vaker dan ik. Maar nu hebben we dan toch een afspraak gemaakt, na zo’n toevallige ontmoeting en de mantra ‘we moeten een keer afspreken’ spraken we ook echt af. Samen eten en samen koken bij ons thuis. Met z’n zessen. L, haar nieuwe vriend, onze kinderen, H. en ik. 

Zaterdagmiddag om vier uur hadden wij ingrediĆ«nten en recepten voor allemaal kleine gerechten klaar staan. Zij kwamen met een tas vol spullen om een bewerkelijk toetje te maken. We begonnen op het terras in de zon heel relaxed met een glaasje prosecco. Na een tijdje gingen we met z’n allen de keuken in. Samen koken is een leuke manier om met iemand kennis te maken. 

We liepen elkaar in de weg, gaven spullen door, schilden, rolden, persten, sneden en hakten van alles. Nieuwe vriend maakte zich populair door tussendoor alle gebruikte spullen even af te wassen, zodat er geen mega-afwas ontstond. Uit de chaos in de keuken kwamen langzamerhand steeds meer kleine schotels met lekkere dingen tevoorschijn. Springrolls, een zalmtaartje, kipkluifjes, gegrilde paprika, tabouleh, gebakken mosseltjes… In de koelkast moest een regiment glazen met een romig toetje nog een paar uur opstijven.

Die paar uur aten en praatten we moeiteloos vol. Gezellig, zo’n maaltijd. En het toetje was super. De gasten mochten de afwas voor ons laten staan, inclusief glazen en nog wat spullen uit de toetjestas. Die krijgt L. binnenkort een keer terug. Hebben we meteen weer een reden om elkaar op te zoeken, want we snappen niet dat we dat al niet veel eerder gedaan hebben.  

dinsdag 17 september 2019

Open monumentendag in Haarlem


Toevallig blijkt het open monumentendag te zijn in het weekend dat we al een tijdje geleden hebben geprikt voor een bezoek aan mijn zwager en schoonzus in Haarlem. Het is een mooie zaterdag en nadat we in de achtertuin koffie hebben gedronken, gaan we op pad. Op de fiets naar het vertrekpunt van een tocht langs monumenten, die zwager J. al heeft uitgedacht.

Haarlem is een leuke stad en het is nog leuker als je op allerlei plekken naar binnen mag die normaal gesloten zijn voor publiek. We beginnen bij molen De Adriaan en lopen daarna langs allerlei vriendelijke hofjes, gaan even binnen bij een glas-in-lood winkeltje en staan een tijdje in een smal steegje waar we uitleg krijgen over de oorsprong van het ‘broodhuisje’: een rijke priester liet een testament na waarin bepaald werd dat van de opbrengst van zijn vermogen ‘ten eeuwigen dage’ brood moest worden uitgedeeld aan de katholieke Haarlemse armen. En zo gebeurde het. Vanuit het broodhuisje werd van 1665 tot ca. 1940 wekelijks brood uitgedeeld. Ook nu staan er grote manden met kleine, luxe broodjes die iedereen mag pakken. Je hoeft niet eens katholiek te zijn. Als dank stoppen we een gift in de bus die er naast staat.

Op een grachtje zien we op een gevel de wonderlijke tekst: Begrafenis Bos “de Vrijwillige Liefde Beurs”. De deur van het pand staat wijd open en binnen horen we iemand enthousiast vertellen. Nieuwsgierig haken we aan en horen het verhaal van een kleine begrafenisverzekeringsmaatschappij die nog steeds blijkt te bestaan. De man die vertelt is een van de huidige regenten en hij laat ons in de volgende kamer een aantal enorme, opengeslagen kasboeken zien. In krullerige letters is daarin opgetekend welke cliĆ«nten wanneer hun 5 cent premie voldaan hebben. Er is zelfs in Ć©Ć©n keer een bijdrage van vijf florijnen betaald. Dat moet een rijke klant geweest zijn. 

Dan komt het topverhaal, dat de regent ons glunderend vertelt. Toen het de stad Haarlem een tijd financieel tegenzat, heeft de rijke begrafenisverzekeraar de stad een lening gedaan van 1000 gulden. “Weliswaar is de rente altijd netjes betaald, maar de lening bestaat nog steeds,” gaat hij verder. “En het mooie is: het onderpand op de lening is ‘alle de stads inkomen en goederen’, dat wil dus zeggen: de stadsrechten!” Hij lacht breed. “Dus steeds als er een nieuwe burgemeester benoemd wordt, nodigen wij die uit om het document te laten zien dat de lening bevestigt. En dan besluiten we gezamenlijk dat die lening nog lang niet afgelost hoeft te worden!” We mogen een kopie van het document meenemen.

De hele middag dwalen we door de straten van Haarlem. Het laatste gebouw waar we naar binnen gaan is het stadhuis. “Hier zijn we getrouwd,” vertelt mijn schoonzus als we de raadszaal door lopen. In de Gravenzaal krijgen we uitleg door alweer een enthousiaste vrijwilliger. Over de speciale burgemeestersstoel met een ‘kuif’. En als dat fraaie opzetstuk aan de stoel zit, mag zelfs koningin Maxima er niet op zitten. AllĆ©Ć©n de burgemeester! 

Dan is het vijf uur. De open monumentendag is voorbij. Het was er een perfecte dag voor op een goeie plek. Leuk om zo eens nader kennis te maken met Haarlem.

zondag 8 september 2019

Geurtje


Zullen we vanmiddag naar Nijmegen fietsen? Het is lekker fietsweer en dan kan ik gelijk een geurtje gaan kopen.  
Ik ben geen fanatiek parfumspuiter, maar af en toe denk ik eraan om Ć©Ć©n van de twee flesjes die ik bezit te gebruiken. En zo raken ze toch, na jaren, uiteindelijk een keer leeg. Ongeveer tegelijkertijd. Vandaar.

H. vindt het een prima idee en we fietsen op ons gemak naar de stad. De fietsen zetten we ergens op slot en op deze mooie nazomerdag wandelen we langs etalages en langs gezellig drukke terrasjes naar Douglas. Daar sta ik besluiteloos voor een wand vol parfums.  Een verkoopster komt vragen of ze kan helpen. Ik vraag eerst om het mij bekende Eternity, maar eigenlijk wil ik ook wel iets nieuws proberen. Opgewekt begint ze uit te zoeken wat ik een fijne geur vind. “Ik begin altijd met eentje die in de aanbieding is. Deze is nieuw. Ik ben net terug van drie weken vakantie en kijk, intussen is deze in de collectie gekomen!”

Het eerste geurtje is me te zoet, het volgende te citroenerig en zo komen we langzaam in de buurt van wat ik wĆ©l lekker vind ruiken. H. doet mee met keurend ruiken van alle monstertjes. Tussendoor krijgen we koffiebonen onder onze neus om te neutraliseren. “Het valt niet mee hĆØ, om zo een kadootje voor haar te vinden,” zegt de verkoopster tegen H. Ik moet een beetje lachen en hij zegt prompt met een brede grijns: “Ze moet het zelf betalen hoor.” Ze laat zich niet uit het veld slaan en na nog een paar pogingen vinden we een geur die me aanstaat.

Intussen heeft ze ons verteld dat ze forensische psychologie studeert en bezig is met het zoeken van een stage. En dat valt niet mee Toevallig kan H. haar op dat gebied wel een aantal tips geven. En terwijl we al pratend naar de kassa lopen, besluit hij plotseling om tĆ³ch een kadootje voor me te kopen; een nieuw flesje Eternity. “Maar wel de goedkoopste hĆØ,” zegt hij er meteen bij. Al te romantisch moet het natuurlijk niet worden. De verkoopster moet lachen. Ze zoekt passende monstertjes om extra mee te geven en bedankt hartelijk voor de tips.

Als we weer buiten lopen, bekennen we elkaar dat we allebei een vooroordeel hadden over het meisje. Dat iemand bij de Douglas make-up en parfummetjes verkoopt, wil helemaal niet zeggen dat ze oppervlakkig of dom is. Forensische psychologie, we hadden het niet achter haar gezocht. Stom om mensen meteen in een hokje te stoppen, daar zijn we maar weer even met onze neus bovenop gedrukt.

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...