zaterdag 23 mei 2020

Hou dat gevoel vast


Op Hemelvaartsdag willen we iets leuks doen.
“We kunnen naar de tuinen van Appeltern gaan,” stelt H. voor. We hebben een paar weken geleden al gezien dat de tuinen geopend zijn, alleen kun je niet op het terras een kop koffie gaan drinken. Ik twijfel. Op Hemelvaartsdag?  Dan is het er vast veel te druk. Ik heb geen zin in de taferelen die op het nieuws voorbij zie komen: volle stranden en parken waar mensen geen afstand van elkaar houden...
“Kunnen we niet beter gewoon een eind gaan fietsen, ergens waar het rustig is?”
Maar H. zit met z’n iPad op de bank en zegt dat het erg meevalt met de drukte.
“Kijk, ze werken met een tijdslot en ik kan gewoon reserveren voor elf uur.”

Ik laat me overhalen en een uurtje later zitten we in de auto, op weg naar Appeltern. We doen er langer over dan we gedacht hadden, verkeersborden wijzen ons een weg die beslist niet de kortste weg is. Het is al tien voor half twaalf als we bij de ingang zijn. H. graaft in z’n rugtas naar het uitgeprinte toegangsbewijs… dat nog thuis op tafel blijkt te liggen. Vervelend. Op zijn telefoon kan hij niet bij het mail-adres waar het heen gestuurd is. Maar hij kan wel laten zien dat er betaald is.
De dame bij de ingang verwijst ons met dit probleem naar haar collega, die op een laptop op zoek gaat naar de gegevens. Die vindt ze en dan moet er een QR-code gescand worden. Laptop en scanapparaat staan, elk met hun eigen snoer, nét iets te ver uit elkaar. We kijken elkaar aan. Dat was dan ons dagje uit.. Maar de vrouw doet nog één dappere poging met de scanner en ja, daar klinkt een verlossend piepje. We zijn geregistreerd. 

“De aanhouder wint,” lacht ze en we bedanken haar vriendelijk. Om 1 minuut voor half 12 kunnen we de tuinen in. En daar, in het modeltuinencomplex van 22 hectare, hebben we alle ruimte. We lopen er uren rond, gaan af en toe even zitten op de stoelen die in allerlei soorten en maten in tweetallen op mooie plekjes staan en drinken uit onze zelf meegebrachte flessen. Er zijn prachtig aangelegde modeltuinen, tuinen die we saai vinden, een stuk wildernis waar we allebei blij van worden, vijvers met kwakende kikkers, geheimzinnige paadjes… We proberen een troon-achtige stoel uit langs een pad. Ik oefen een minzame koninginnenzwaai naar het langslopende publiek. Een man op de fiets ziet me zwaaien en roept met een grote glimlach: “Hou dat gevoel vast! En vertel het door!” Het is de eigenaar van de tuinen. 

Halverwege de middag is het genoeg. Langs een kortere weg rijden we terug naar huis. Naar onze eigen tuin, waar het koffieterras wél open is, en die we weer met nieuwe ogen bekijken.

zondag 17 mei 2020

Dozen

16 mei is in mijn agenda vrijgehouden voor een dagje Leuk Samen Dingendoen. In februari hadden we met z’n zessen onze eerste bijeenkomst, waarin we een workshop deden: zilveren ring maken. Vandaag zou er een lentedag met buitenactiviteiten volgen, met een gezellige lunch. Maar momenteel is zes teveel en ‘ergens lunchen’ geen optie. Toch lieten de twee organisatoren weten dat de dag doorging. Maar dan als online bijeenkomst, ieder in z’n eigen huis.
Ongeveer een week van tevoren ontving iedereen een geheimzinnige doos. Formaat schoenendoos met rammelende inhoud en bovenop een envelop met een brief erin. Maar alles moet dicht blijven tot het begin van onze sessie op 16 mei, half 11 ’s morgens.

Voor alle zekerheid beginnen we om 10 uur met pogingen om iedereen op één scherm te krijgen. En jawel, om twee minuten voor half 11 is iedereen aanwezig en mogen de enveloppen open. Er staat een opdracht in: in elke doos zitten één of twee kleinere, houten doosjes en een hoop knutselmateriaal. De bedoeling is om per tweetal voor elkaar zo’n doosje toepasselijk te vullen/versieren. Ongetwijfeld zijn er mensen die van zo’n opdracht heel ongelukkig worden, maar van ons zessen begint niemand te zuchten en steunen. Integendeel. Sommigen beginnen onmiddellijk een doosje te beschilderen, anderen verdwijnen eerst een tijdje van het scherm om meer spullen op te halen (en koffie) en na een kwartiertje zien we elkaar druk bezig met iets waar de camera net niet bij kan.

Terwijl we allemaal iets moois aan het maken zijn, is het af en toe een tijd stil en dan weer zijn er kleine gesprekjes, gemopper over wat niet lukt, trots voor de camera houden wat wél lukt en lol om kleine dingen. Bijna alsof je echt bij elkaar in de ruimte bent. Na een paar uur laten we elkaar zien wat we gemaakt hebben. Elk doosje is een cadeautje voor de ander met een verhaal. We luisteren naar elkaars verhalen en zien wat er voor iedereen bedacht is.
Mooi, leuk, grappig, ontroerend, het komt allemaal voorbij. Elkaar de cadeautjes geven kan niet, maar we sturen allemaal de foto’s met de belofte dat we elkaar over een tijdje weer gaan ontmoeten.
Zwaaien met twee handen voor de camera.
Scherm op zwart.
Afgelopen.

En ook al was het alleen maar via een schermpje, het was echt leuk om zo bezig te zijn. Samen.

woensdag 13 mei 2020

Mondkapjes

Ik had er wel eens naar gekeken: online patronen voor mondkapjes. Op het werk van H. was sprake van een tekort en het inschakelen van vrijwilligers om ze te maken. Ik wilde daar best wat tijd in stoppen, maar blijkbaar was het toch niet nodig. Nu op 6 mei is aangekondigd dat in het OV straks mondkapjes verplicht zullen zijn, ging ik opnieuw op zoek. Ik vond een betrouwbaar lijkend patroon (‘goedgekeurd door de Belgische overheid’) en groef in de grote mand waar ik lappen stof in bewaar naar bruikbare lapjes katoen. Ik legde lapjes en patroon opzij en ging iets anders doen.

Een dag later kreeg ik een appje van E.: “Zou je voor mij een mondkapje kunnen maken?” Dat was het laatste zetje om ermee aan de slag te gaan. Het model dat ik precies volgens het patroon produceerde zat niet goed, maar na wat aanpassingen had ik een bruikbaar mondkapje.
Alleen het strikken van linten op je achterhoofd (waar je haar dan steeds tussen komt) was geen succes. Beter om elastiek te gebruiken, dus ik fietste naar het dorp om een paar meter plat elastiek te kopen. Maar kijk, ik was duidelijk niet de enige die op dat idee was gekomen. Elastiek uitverkocht. Dan maar online bestellen. Ook daar viel het niet mee. “Dit artikel is nu niet beschikbaar”, “Uitverkocht”, “Het kan enige tijd duren voor u deze bestelling binnenkrijgt”. Pas bij de achtste website kon ik elastiek krijgen, dat vier dagen later bezorgd werd.


Het proefexemplaar met een laatste restje elastiek uit een laadje was net op tijd klaar voor J., die onverschrokken met de trein naar Leiden ging en op de website van de NS zag dat mondkapjes weliswaar nog niet verplicht, maar wel gewenst waren. Vanuit de trein appte hij dat echt niemand zo’n ding droeg. Er werd ook niet naar gevraagd.

Intussen had ik E. foto’s van de lapjes gestuurd, waaruit ze haar favoriet had gekozen. En ze had voorzichtig gevraagd of ik voor een vriendin ook een mondkapje wilde maken. Ze lagen klaar. Toen het pakje met elastiek aankwam, kon ik de kapjes afmaken, in een envelop stoppen en opsturen. Nu zijn ze onderweg. Ik ben erg benieuwd wie van ons voor het eerst serieus met mondbedekking de deur uit gaat. Ik kan me nog niet erg voorstellen dat het normaal wordt in het Nederlandse straatbeeld. Maar ja, er is nu zoveel veranderd in het straatbeeld wat we ons twee maanden geleden nog niet hadden kunnen voorstellen…

dinsdag 5 mei 2020

Corona-verjaardag

Zaterdag is J. jarig. Hij woont vanaf eind maart bij ons vanwege het corona-beleid.
“Wat wil je doen met je verjaardag?” vroeg ik hem een tijdje geleden en hij zei dat ie in elk geval eten wilde bestellen.
Ja, meestal gaan we met verjaardagen uit eten, dus bestellen is op dit moment een logische optie.
En hij ging bellen met zijn zus of ze ondanks de corona langs wilde komen.
Dat wilde ze, maar dan wel volgens de anderhalve-meter-regels. Geen probleem, we hebben een tafel van twee meter lang, dus die is wel corona-proof in te richten.

Hoewel onze smaken zeer verschillen, is er een maaltijd waar iedereen blij van wordt: sushi.
We laten een mooie hoeveelheid sushi bezorgen en zetten alles feestelijk op tafel.
Ik zit aan het hoofd van de tafel tegenover mijn dochter, twee meter van me af. We zwaaien naar elkaar en ik roep in school-Engels: Can you pass the salt, please?
Dan toosten we met een glaasje sake op de jarige en eten bijna alles op. Er blijft net genoeg over voor een na-de-verjaardag-lunch van J.

Voor de avond heeft hij een aangepast corona-programma bedacht.
We spelen een teken-en-raad-spel waarbij iedereen op z’n eigen telefoon tekenopdrachtjes krijgt, die daarna op een groter scherm (de teevee) te zien zijn. Nu moeten we raden wat alles voorstelt en zijn er punten te halen.
Het is een hilarisch spel waarbij veel gelachen wordt. En ondanks de afstand die we met E. bewaren, voelt het heel erg samen.

Tegen tienen vertrekt ze weer naar Amsterdam.
Geen omhelzing, geen zoen. Ze loopt met haar spulletjes de deur uit en we zwaaien haar na.
“Vonden jullie het leuk?” vraagt de jarige overbodig en wij knikken heel hard. Het was een hele gezellige verjaardag!  

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...