Dag Diesel, dag Salomon

‘Is Diesel bij jullie?’
Ik krijg het whatsapp berichtje op donderdagmorgen, op mijn werk, dus ik heb geen idee of de kat bij ons thuis is. Diesel, de Britse korthaar die wij Salomon doopten toen we zijn echte naam nog niet wisten. Hij is eigenlijk van de overburen, maar sinds er jaren geleden een hond in huis kwam, kiest hij andere huizen. Beurtelings komt hij bij de buurman, de buren nog een huis verder en bij ons. Zijn echte baasjes weten ervan.

Grijs was ie altijd al, maar de laatste tijd wordt Diesel echt een oude grijsaard. Hij komt moeizaam overeind, hinkt een beetje, en deze week raakt hij de hapjes niet aan die hij toegestopt krijgt.  
‘s Avonds belt de overbuurvrouw aan om te vragen of we de kat gezien hebben. Niet dus.

Ik denk aan het geheime plekje onder onze heg dat ik een paar maanden geleden heb ontdekt. Toevallig zag ik de Grijze daar een keer opgerold liggen toen ik onkruid aan het wegtrekken was. Bijna onzichtbaar tussen de dichte bladeren. Het leek me het soort plek waar een kat zich zou kunnen terugtrekken om te sterven. Ik wijs de plek aan en samen bukken we om te turen naar een katvormige, lege plek.

De volgende dag krijg ik weer een berichtje. Diesel is gevonden. Mager en ziek. Hij heeft nog wat fijngemalen kattenvoer gegeten, maar daarna wil hij niks meer. Ik ga even kijken bij de patiënt, die bij m’n buurman in huis zit. Ach, wat is ie mager… zelfs z’n dikke, grijze vacht kan het niet verbergen. Ik kriebel hem even achter z’n oren, maar een knuffelkat is het nooit geweest.

Twee dagen later gebeurt wat we allemaal eigenlijk wel verwachtten. Het officiële baasje van Diesel neemt hem mee naar de dierenarts om hem uit z’n lijden te verlossen. Ze bedankt alle buren die hem de afgelopen jaren liefdevol hebben opgevangen. 16 jaar is ie geworden. Een mooie leeftijd voor een kat.
Dag Diesel, dag Salomon, we zullen je missen

Wandelwol

De buurman staat voor de deur: “Is H. thuis? Ik wou even vragen hoe het lopen ging van de Vierdaagse…”
Ik vertel dat H. weg is om boodschappen te doen en vraag hoe S. zelf heeft gelopen. Hij liep de veertig kilometer. Deze keer voor het eerst samen met zijn sportieve, Roemeense vriendin. Het was haar erg zwaar gevallen. Ze klimt en daalt fluitend lange afstanden door de bergen, maar dit stugge doorwandelen blijkt toch iets heel anders van je spieren te vragen.

We hebben aan de deur een gesprek over spierpijn en blaren, doorprikken en intapen.
“Wat ze nu doen,’ vertelt S. ‘is wol tussen je tenen of om je voet, tegen de blaren.”
“O, ik dacht dat ze dat met vette watten deden.”
“Nee, dat gaat nu met wol. Je kunt van die zakjes kopen voor 12 euro of zo en dat doe je dan in je sokken.” Hij geeft met zijn handen het formaat aan van een kleine pompoen. Zo groot zijn die zakjes ongeveer. Ik moet lachen.
“Kom dan maar even langs volgend jaar, want mijn broer  heeft een hele schapenvacht voor me liggen.”
“Daar hou ik je aan”’
Ik beloof dat ik H. langs zal sturen en S. gaat terug naar z’n vriendin, die met pijnlijke benen op de bank ligt.

Nieuwsgierig typ ik in de zoekbalk van google ‘wandelen, voeten, wol’ in. Bovenaan de zoekresultaten verschijnt De officiële wandelwol website.  ‘Het antidruk-product van WandelWol bestaat uit een hybride melange van 100% schapenwol; zonder chemische toevoegingen of bewerkingen,’ lees ik. Voor een tientje kun je een zakje van 20 gram bestellen.

Ik bel mijn broer om hem te vertellen hoeveel de zak wol waard is, die hij voor me opzij heeft gelegd. Dat had de eigenaar van de schapen niet gedacht. Bij hem blijven de vachten in de schuur liggen omdat verkopen minder opbrengt dan het kost om de beesten te laten scheren.
‘We worden miljonair’, grinnikt m’n broer achterom tegen mijn schoonzus. Ik zeg dat hij zich best mag bedenken en mijn vacht alsnog in kleine zakjes verkopen. Maar dat vind ie niet netjes: beloofd is beloofd, die vacht is voor mij.

Wel jammer dat nou de vierdaagse net voorbij is.
Misschien dat ik toch maar gewoon draden ga spinnen van die wol. Maar voor m’n buurman zal ik een zakje van 20 gram bewaren. Gratis.

Aanmelden

Dinsdag is de eerste dag van de vierdaagse. Van het lopen dan, want het feest is al volop aan de gang. H. gaat zich aanmelden en hij vindt het wel gezellig als ik even meega naar Nijmegen. Het aanmelden kan op zondag of maandag en zijn theorie is, dat het zondag wel rustiger zal zijn, omdat mensen die van ver komen, waarschijnlijk pas op maandag in de buurt zijn.

Met de wind in de rug fietsen we naar het centrum van Nijmegen, parkeren de fiets tussen duizend andere fietsen in een rek en wandelen naar de Wedren, waar ergens het aanmeldpunt moet zijn. De theorie van H. lijkt niet zo erg te kloppen. Als dit de rustigere dag is, wordt het morgen echt een gekkenhuis. Het krioelt in de stad van de mensen met groene, papieren tasjes. Ze komen allemaal vanaf de plek waar we moeten zijn.

Op de Wedren staan allerlei rijen naar verschillende kanten en het is even zoeken waar we aan moeten sluiten. Dwars door de rij voor de 50 km. heen moeten we naar een van de 30 km. rijen. Er zijn een stuk of acht loketten in de verte waar met grote cijfers 30 op staat. Ernaast een schoen of een gladiool. ‘Ik moet schoen hebben,’ zegt H., dus we kiezen een van de schoen-rijen.

Daar wachten we geduldig, af en toe kunnen we een stapje naar voren, We kijken naar de mensen en luisteren naar het gepraat om ons heen. Voor ons staan twee mannen naast elkaar. Ze hebben elkaar blijkbaar pas net ontmoet en vooral de man rechts is een makkelijke prater. ‘Ik ben fruitteler,’ vertelt hij aan de ander. ‘Dat zit in m’n bloed. Zodra we konden kruipen – we konden nog niet eens lopen – moesten we al appels rapen en in manden doen.’ Hij heeft z’n zoon blijkbaar net zo stevig opgevoed. ‘Toen hij elf was, liep ie z’n eerste vierdaagse. Had ie ’s morgens gelopen, deed ie gewoon ’s middags nog zijn krantenwijk!’ 

We schuiven weer een meter naar voren. De rij naast ons gaat echt langzamer. Dat zien we aan een stel met allebei hetzelfde Disney-petje. (‘Ik zou nog niet dood gevonden willen worden met allebei hetzelfde stomme petje op,’ zeg ik zachtjes tegen H.) Uit een luidspreker klinkt ineens een stem die een zangeres aankondigt. Zij zal voor ons ‘La vie en rose’ zingen. Vlak na haar inzet, begint achter ons een blaasorkest ‘river deep, mountain high’ te spelen. Lekkere combinatie…

Hoe dichter we bij het aanmeldloket komen, hoe meer ik het gevoel krijg dat ik helemaal niet in deze rij thuishoor. Ik moet er namelijk niet aan dénken om de vierdaagse te lopen. Een wandeling van vijftien kilometer vind ik lang zat. Dus een paar meter voordat H. aan de beurt is, schuif ik de rij uit en schaar me bij de niet-lopers, want die zijn hier gelukkig ook.

Even later komt ie naar me toe met een plastic armbandje om en het groene tasje vol nuttige dingen voor wandelaars. Mueslirepen, popcorn, dropjes, klovenzalf. Intussen is het laat in de middag. We storten ons niet in het feestgedruis, maar fietsen tegen de wind in naar huis. Daar gaat H. naar de Tour de France kijken. Nog even lekker onderuit op de bank. Vanaf dinsdag mag ie zelf sportief aan de bak. Ik ben benieuwd hoe het hem zal bevallen.  

Santiago taart

De eerste afspraak moest ik verzetten omdat er een privékwestie tussen kwam. De tweede keer stormde het (vooral) in Noord-Holland zo hard dat in half Nederland de treinen uitvielen. Ik kwam niet verder dan station Nijmegen. Maar de derde keer kom ik toch echt op de afgesproken tijd aan op het goede adres in Alkmaar.

Als ik er bijna ben, stuur ik I. een appje om te waarschuwen dat de microfoon al aanstaat als ik aanbel. Hoewel we elkaar nog nooit ontmoet hebben, groeten we elkaar alsof dat wél zo is. We kennen elkaars stem, want blinde I. maakt als freelancer interviews voor mijn collega. Ze heeft gereageerd op een oproep om mee te werken aan een kook-podcast. I. gaat een Santiago taart bakken en ik maak daar een audio-opname van.

Eerst koffie, want ik ben al een paar uur onderweg. Dan gaat ze me voor de keuken in, waar al het een en ander klaarstaat. Terwijl ze een citroen raspt, vertelt I. over het kopen van deze keuken en hoe lastig het is om precies te krijgen wat je nodig hebt als je niet ziet. Een waterkering langs het aanrechtblad: ‘dat wil niemand meer, mensen wassen niet meer af’. Apparatuur met voelbare knoppen: ‘als u alles van hetzelfde merk neemt, krijgt u korting.’ Maar I. wíl niet alles van hetzelfde merk, ze wil spullen waar ze mee uit de voeten kan!

Met een oude, analoge weegschaal waar het glas voor de wijzerplaat uit is gehaald, voelt ze tot op de gram precies hoeveel suiker ze gebruikt. Elk object zet ze terug waar het vandaan komt, ook als ze het straks nog een keer nodig heeft. Zo kan ze het het makkelijkst terugvinden. Ik achtervolg haar met de microfoon als ze spullen uit kastjes haalt, beslag mixt, de oven aanzet. Ze wordt er een beetje zenuwachtig van, maar het gaat allemaal goed.

Af en toe heb ik de neiging om iets aan te geven als ik haar zie tasten, om dat laatste beetje citroenrasp uit het bakje te vegen dat zij mist. Maar ik hou m’n handen thuis en bemoei me niet met haar bakwerk. Wel stel ik vragen. Behalve over het recept en hoe ze werkt, vertelt I. over de pelgrimsreis naar Santiago de Compostella die ze met haar vrouw maakte. Daar hebben ze deze taart vele keren gegeten. Het is een enthousiast verhaal.

En midden in dat verhaal zie ik ineens dat de teller van m’n opname-apparaat niet meer loopt. Oei! Gelukkig is alleen het laatste stukje niet opgenomen en I. wil het graag nog een keer vertellen.
‘Het klinkt niet zo aardig,’ zegt ze, ‘maar ik ben blij dat dit jou ook kan overkomen. Ik ben er altijd zó bang voor dat een interview niet opgenomen is!’

Terwijl de Santiago taart in de oven gaat, krijg ik soep en een broodje. Dan komt het laatste stukje van de opname: de taart komt gaaf uit de oven. Ik mag hem aansnijden en als toetje van de lunch eten we een vers, warm stukje amandeltaart. Prima gelukt!

Muziek, diversiteit en (wel erg) volle zalen

Toen we op het idee kwamen om dit jaar naar North Sea Jazz te gaan, was de zaterdag al uitverkocht. Veel was er nog niet bekend over het programma, dus kozen we op de gok voor vrijdag. Dat is dus al maanden geleden, en nu is het dan zover. Vrijdag 7 juli rijden we naar Rotterdam, waar we de auto op een park&ride parkeerplaats zetten en met een bus naar de Ahoy worden gebracht.

Veel van de artiesten kennen we niet, maar via de website van North Sea Jazz kun je van iedereen stukjes beluisteren. Zo stelden we ons programma samen. Naar sommige dingen zijn we nieuwsgierig en een paar willen we echt graag horen.

We beginnen met een bekende: Ben l’oncle Soul. We hebben de Franse soulzanger eerder gehoord. Jammer genoeg zingt hij nu alleen nog Engels, wat hem minder onderscheidend maakt, maar het blijft lekkere muziek. Naast ons staan een paar super-enthousiaste mannen te dansen en mee te zingen; daar word je alleen al vrolijk van.

Door naar The Diaspora Suite. Het Metropool Orkest zit al klaar op het grote podium en iemand kondigt een hele reeks artiesten aan, die allemaal iets met het thema ‘160 jaar afschaffing van de slavernij’ doen. Het is heel divers. Vrouwen met geweldige stemmen, saxofoonsolo’s, voorgelezen teksten, rappers, allemaal begeleid door het Metropool, dat zich moeiteloos aan alle stijlen aanpast. De vrouw die me de tranen in de ogen zingt, heet Arooj Aftab, zoek ik later op. We blijven de volle vijf kwartier luisteren.

Daardoor komen we pas midden in het programma binnen bij Kika Sprangers, de Nijmeegse saxofoniste die we al kennen. Na een broodje falafel en een drankje wordt het lastiger. Zaal Murray is vol, dus kunnen we niet naar Danielle Ponder. Er zijn meer grote zalen vol en na een tijdje ronddwalen, komen we bij zaal Missouri, waar percussionist Vernon Chatlein ons meeneemt in de oude volksmuziek van Curaçao. Het is vrolijk, onderhoudend en leerzaam en hij krijgt de hele zaal aan het zingen.

Tenslotte hebben we gekozen voor The Teskey Brothers. Toen we daar op de site een stukje van beluisterden, zeiden we allebei meteen ‘Daar gaan we heen’. Een kwartier voordat het begint, is het in de grote Maas-zaal al bijna vol. We vinden nog een staplaats met redelijk zicht op het podium. De zingende Teskey broer heeft inderdaad een goeie stem. Maar na vier nummers vinden het toch wel eentonig worden. En na zes nummers beginnen we naar de uitgang te schuifelen. Viel toch een beetje tegen.

We nemen nog een duur drankje, nemen een kijkje bij de megapopulaire rapper Stormzy, die juist aan de zaal vraagt om met de mobieltjes in de lucht te zwaaien. Dan begint er ook nog een achtergrondkoortje met vervormde hoge stemmetjes.
Ik wil weg! En H. wil gelukkig wel mee.

Ergens op een binnenplein staat een blije big band te spelen, zodat we toch weer goedgehumeurd de deur uit lopen. Om achteraan te sluiten bij de lange rij voor de pendelbus.

Storm in Noord-Holland

Ik ben voorbereid op regen; regenbroek en een waterdichte rugtas staan klaar. Voordat ik naar het station fiets, kijk ik nog een keer naar het weerbericht. Harde wind vandaag, vooral in Noord-Holland, daar worden vanmorgen stevige windstoten verwacht. Ik vraag me af of het wel verstandig is om straks met een OV-fiets vanaf station Alkmaar naar mijn bestemming te gaan. Nou ja, als het al te heftig is, neem ik gewoon een taxi…

Het is half acht ’s morgens. Over een kwartiertje moet ik vertrekken om de trein te halen. Als ik H. een afscheidszoen ga geven, zegt hij dat ie me wel naar het station wil brengen. De wind gaat nogal tekeer. Lief van hem.

In de auto check ik de OV app. De intercity naar Den Helder rijdt wel, maar gaat niet verder dan Heerhugowaard vanwege de storm. Dat is ver genoeg. Ruim op tijd wandel ik het station in, kijk nog een keer op de app en ga naar perron 3, waar mijn trein straks gaat.
“Vanaf half negen rijden er in een groot deel van Noord-Holland geen treinen,” wordt omgeroepen. En: “In verband met een botsing, rijdt de intercity naar Roosendaal niet verder dan Den Bosch.”

Op het perron hoor ik iemand in het Engels aan een stel met rugzakken uitleggen dat ze het best naar Amsterdam Centraal kunnen gaan en daar een taxi zoeken. De trein naar Schiphol gaat niet.
“Deze gaat tot Alkmaar-Noord, toch?” vraagt ze achterom aan mij.
Ik knik. Alkmaar-Noord is de halte voor Heerhugowaard. Een passerende vrouw knikt ook.
“Ik heb het net gevraagd. Een NS medewerker zei dat ie niet rijdt, maar daarna zei een ander van wel.” Ze haalt haar schouders op. “We zien het vanzelf.”

Even later stappen we allemaal in. Ik zoek een plek, doe m’n rugtas af, ga zitten en wacht af. Een minuut later verandert de bestemming op het informatiebord en klinkt de omroepstem: “De intercity naar Den Helder van 8.43 u. gaat niet verder dan Arnhem.”

Dat schiet niet op. Ik sta op om mijn spullen te pakken, want wat moet ik in Arnhem als ik toch niet verder kom. Ik hoor dezelfde vrouw van daarnet aan het rugzakstel vertellen wat er aan de hand is. Die gaan hun vliegtuig missen – als dat tenminste vertrekt.

Het is duidelijk dat mijn afspraak niet door gaat. Als ik I. bel, snapt ze het meteen. “Het is hier code rood,” zegt ze. Jammer is het wel, want we zouden een taart gaan bakken en daarvan een audio-opname te maken voor een kook-podcast. Maar bijna alle ingrediënten zijn houdbaar tot de nieuwe datum die we afspreken. Ik neem de bus naar huis, waar me me plotseling een hele lege, vrije dag wacht. En daar besluit  ik dan maar goed van te genieten.

Middagje Oogcafé Oss

De bijeenkomsten van Oogcafé Oss zijn in een gebouw dat ‘Groene Engel’ heet. De inloop is vanaf half 2 ’s middags en ik ben ruim op tijd. Achter de open buitendeur is een lege hal, links en rechts deuren en een gang naar wat me een bioscoopzaaltje lijkt. Geen receptie, wel ergens een levensgrote engel, niet groen maar oranje. Ik besluit nog even een ommetje te maken.

Als ik voor de tweede keer het gebouw in loop, is er meer leven. Drie vrouwen en een man staan in een hoek met elkaar te praten en zodra ik de deur open doe, raadt de man wie ik ben. Met hem heb ik contact gehad over mijn bezoek. Ik heb mezelf uitgenodigd en organisator C. vond het niet alleen prima dat ik iets kwam vertellen over het tijdschrift Zienswijs, hij maakte er het thema-onderwerp van de middag van. Voor ik het wist had ik hem een verhaal van een half uur beloofd.

De eerste gasten komen binnen. Een vrouw met een blindenstok wordt voorzichtig naar een bankje achter de tafel geleid. Een andere vrouw zegt opgewekt dat ze het zelf wel kan vinden, en glijdt met haar handen langs stoelleuningen tot ze een plaats heeft gekozen. De stoelen om de lange tafel vullen zich. Als iedereen binnen is, beginnen we met een rondje voorstellen. Niet omdat mensen elkaar nog niet kennen, maar vooral zodat iedereen weet wie er allemaal aanwezig zijn.

Na de namenronde krijg ik het woord. Ik vertel over Zienswijs, luistertijdschrift voor mensen die op latere leeftijd blind of slechtziend worden. De verschillende onderwerpen die erin aan bod komen, met voorbeelden, en bij een paar voorbeelden laat ik een fragmentje horen. De mensen om de tafel luisteren aandachtig. Er worden een paar vragen gesteld. Van te voren heb ik me afgevraagd of ik wel een half uur vol gekletst kreeg, maar dat was geen enkel probleem.

‘Mijn spreektijd is eigenlijk om,’ zeg ik om half drie, ‘maar als jullie het leuk vinden, kan ik nog een deel laten horen van het interview waar ik net over vertelde.’ Er wordt geknikt en ‘jaja’ gemompeld en we luisteren naar het verhaal van Els, die in korte tijd een groot deel van haar zicht verloor, maar toch een manier vond om door te gaan met haar hobby: kleding naaien.    

Tenslotte deel ik cd’s uit en briefjes met de link naar onze website en daarna is het tijd voor iedereen om bij te praten. Ik krijg een doos chocola als dank en een uurtje later wandel ik weer naar het station. Tevreden over deze middag. En ik hoop maar dat mijn publiek ook tevreden is.