zondag 9 februari 2020

Een mooie kooropstelling

“Maak er eens een wat mooiere opstelling van”, zegt dirigent W. De alten wat meer naar links ja, en de sopranen een beetje naar voren… Gehoorzaam schuifelen we naar de plek waar hij ons hebben wil. “En nu de bassen en de tenoren er om en om achter, zodat je mij kunt zien.” Weer geschuifel, gegrinnik en tenslotte een zucht van W: “Oké, zo moet het nu maar even.” Het is gewoon een repetitie, maar onze dirigent wil het koor toch steeds strak opgesteld voor zich hebben. Dus dit is een terugkerend tafereel, waar volgens mij niemand het nut van inziet, en waarom we W. dus vaak vriendelijk uitlachen.

Dan gaan we aan de slag. Een requiem, waar echt lastige stukken tussen zitten. Sommige akkoorden zijn zó spannend, dat ze in het begin nergens naar klinken. Als na een paar herhalingen dan alles op z’n plek valt, wordt het ineens mooi. En dan roept W. “Ga nu maar allemaal door elkaar staan.” Iedereen komt in beweging en zoekt een andere plek; ik ga tussen een bas en een tenor staan. Nu moet iedereen z’n eigen stem zingen zonder de steun van de eigen stemgroep. Hier hou ik van!  En ik ben niet de enige. Je hoort nu beter het geheel en daardoor gaat iedereen meer op elkaar inspelen.

“Ja, het begint te komen,” zegt W. tevreden. Dan bekijkt ie een beetje verbaasd de opstelling die nu ontstaan is. “Nou zitten we iedere keer zó moeilijk te doen over twee nette rijen,” zegt hij, “en als  ik dan zeg dat iedereen door elkaar moet staan, wordt het spontaan een kooropstelling!” Maar lang duurt dat niet, want voor het volgende lied gaan we er eerst maar eens bij zitten, want met dit nummer beginnen we vandaag voor het eerst. Daar gaat ie weer: een lastige melodielijn van de bassen wordt apart genomen, een stukje waar de alten niet uitkomen, een moeilijk akkoord oefenen we net zo lang tot het goed zit…

“Met de eeuwigheid verweven,” heet het requiem dat we instuderen. Een ernstige titel voor een ernstig muziekstuk. Maar al zou je het misschien bij zo’n stuk niet denken, er wordt soms behoorlijk hard gelachen tijdens de repetities. Of gegniffeld, als we weer eens op de centimeter precies neergezet worden. En genoten, vooral als we juist helemaal door elkaar staan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Luxe etentje

Als cadeau gaan we uit eten in een sterrenrestaurant. Het  is een dubbel verjaardagscadeau: H. en dochter E. zijn allebei in maart jarig en ...