zaterdag 24 september 2022

Fietsen langs de Rijn (deel 4) Terug met de trein

 (Fietsen langs de Rijn deel 3)

Voor een internationale treinreis met fietsen is het raadzaam om ruim tevoren reserveringen te maken. Met zo’n lange trein kunnen maar 10 tot 12 fietsen mee. H. heeft een avond zitten bellen om onze terugreis te reserveren: drie verschillende treinen, waarbij voor de fietsen een aparte reservering nodig was die blijkbaar niet online te maken is.

Station Bazel
Station Bazel

Met al die reserveringen paraat zetten we vrijdag 16 september onze fietsen in de trein en nemen daar vlakbij onze plaatsen in. Van Bazel tot Mannheim gaat het vlot. Fietsen en fietstassen buiten zetten voordat de trein weer wegrijdt is een kunst, maar het gaat goed en we hebben een half uur overstaptijd, dus dat is relaxed.|

Kort voordat dat half uur om is, wordt omgeroepen dat onze trein naar Düsseldorf uitvalt.
O. En nu?
H. gaat op zoek naar een informatieloket en ik blijf bij de fietsen. Het duurt lang en als hij eindelijk terugkomt is H. geïrriteerd. Onze plaatsen konden makkelijk omgeboekt worden, maar de fietsen moeten bij een ander loket, waar een lange, lange rij voor staat. En de volgende trein gaat over een paar minuten.  Die halen we niet.

Een conducteur op het perron waar we staan, is hulpvaardiger dan de man achter het loket. Hij zoekt op een wonder-apparaatje voor ons uit wat er kan. Over een half uur een kleine kans, als er nog plaats is voor de fietsen, en nog een half uur later een grotere kans bij een trein met meer fietsplekken. Uiteindelijk hijsen we na twee en een half uur de fietsen en bagage in een trein, met hulp van nog een fietser die ook mee moet.

In Düsseldorf wordt het weer zoeken, want de gereserveerde trein is natuurlijk al lang weg. We vinden de trein naar Arnhem, maar waar is de lift naar het perron? Na een tijdje vinden we een lift, maar die is voor rolstoelers. Fietsen passen er niet in. Onderaan de trap kijken we hoe we het gaan aanpakken: twee lange trappen op zonder fietsgootjes. Een andere fietser stopt en vraagt of we hulp nodig hebben. Ineens staan er vijf, zes Indiase jongens om ons heen die fietsen en fietstassen oppakken en naar boven dragen. In een paar minuten staat alles op het perron en we kunnen op ons gemak in de trein stappen.

Terwijl we de boel inladen, vertelt een jongen die in de coupé zit dat de trein niet helemaal tot Arnhem rijdt. Dat heeft hij gezien op internet. Als ik het aan de conducteur vraag, zegt die dat we gewoon naar Arnhem gaan, maar de jongen laat hem zijn telefoon zien en even later bevestigt de conducteur dat de trein eerder stopt.
Het blijft een beetje onduidelijk hoe ver we zullen komen. Er wordt omgeroepen dat het voorste deel van de trein wél en het achterste níet naar Arnhem gaat. Maar in Emmerich blijken we niet verder te rijden. Er worden bussen ingezet.
O. En nu?
‘Met de bus,’ zegt de conducteur.
‘En de fietsen dan?’
‘Sie können es doch ausprobieren.’

Somber sjouwen we naar de bus, waar we tot onze stomme verbazing met fiets en al in kunnen, naar Arnhem.
Het laatste stuk fietsen, zoals de bedoeling was, willen we niet meer. Het is geen probleem om over te stappen naar Nijmegen. Om negen uur zijn we thuis. Precies 12 uur nadat we van station Bazel vertrokken. Conclusie: je kunt beter een dag fietsen dan een dag met de trein reizen. Dat laatste is veel vermoeiender.

vrijdag 23 september 2022

Fietsen langs de Rijn (deel 3)

(Fietsen langs de Rijn deel 2: etentje in Weil am Rhein)

Bazel is onze eindbestemming. Daarvandaan hebben we de trein(en) terug geboekt. Maar dat is pas op 16 september, de 21e fietsdag. We gaan dus nog even verder richting Bodenmeer. Nou ja, even…

Vanuit de B&B waar we hebben geslapen, is het even zoeken om weer op de Rijn-fietsroute te komen. Als we op een stoepje stilstaan om mevrouw google erbij te roepen, stopt een fietser naast ons en vraagt of hij kan helpen. We zeggen tegen hem dat we langs de Rijn op weg zijn naar Konstanz en hij begint ons enthousiast te vertellen over hoe schön het is om rondom de Bodensee te fietsen. ‘Warte, warte,’ roept hij als we na een praatje verder willen fietsen. Hij zoekt in zijn tas en haalt een kaart tevoorschijn van het gebied rond het meer. Die krijgen we van hem. Hij heeft hem niet nodig, want hij kent het gebied al dertig jaar als z’n broekzak. Aardig!

We zitten op het randje van Zwitserland en dat zullen we weten. Bergen zijn er nog niet, maar Nederland is toch echt platter. Als we onze gemiddelde 80 km. gefietst hebben, ben ik moe, maar vandaag is de route wat langer. Nog een ruime 10 kilometer vals plat en dan pas zijn we in Lienheim. De twee trappen in het kasteel-achtige hotel kom ik nauwelijks op. Gelukkig kunnen we hier op het terras eten en hoeven we niks meer.


De volgende dag pauzeren we wat vaker. Een keer bij de waterval van Schaffhausen, een serieuze waterval in de Rijn, waar we een hele tijd naar blijven kijken. Later, in het stadje Stein am Rhein worden we verrast door een plein dat omringd is door overdadig versierde en beschilderde huizen. In Konstanz, vlak voor onze eindbestemming, eten we een ijsje en als we in Waldhaus Jacob zijn aangekomen, aan de punt van het Bodenmeer, hebben we nog energie genoeg om naar het water te wandelen en daar te kijken naar het wonderlijke namiddaglicht en de bergen in de verte.

Op de terugweg merken we pas goed hoeveel we de twee dagen ervoor geklommen hebben. Het gaat nu een stuk makkelijker. We gaan terug naar hetzelfde hotel in Lienheim, waar ze op dinsdag een rustdag hebben. Het betekent dat we met een code een sleutel uit een kluisje moeten halen. Het drukke terras van zondag is nu leeg. We komen in de stille hal en lopen de trappen op. Drie deze keer. De zolderkamer is groter en mooier dan de kamer die we eerder hadden. Maar wat voelt het vreemd om hier nu met z’n tweeën te zijn. Na een uurtje horen we nog een paar mensen binnenkomen en de volgende morgen aan het ontbijt, blijken er toch nog meer gasten te zijn. We vertrekken met een beetje regen en het hele slopende stuk van afgelopen zondag gaan we nu fluitend met een vaartje omlaag.

Bazel zelf valt een beetje tegen. Er zijn wel wat mooie gebouwen, maar winkelen is echt niet leuk. Behalve dat alles astronomische bedragen kost, bestaat de markt uit een paar saaie groentekramen en zijn er weinig gezellige wijkjes met bijzondere winkels. Leuke souvenirs vinden we niet. Jammer dan. De leukste plek die we tegenkomen, is eigenlijk de oude fabriek waarin ook het hostel zit waar we verblijven. In de gezamenlijke keuken hebben we leuke gesprekken met reizigers uit Pakistan, Italië en Amerika.

En na de extra dag Bazel is het tijd voor de terugreis. Met de trein.  

Fietsen langs de Rijn deel 4

dinsdag 20 september 2022

Fietsen langs de Rijn (deel 2) Etentje in Weil am Rhein

brug bij Weil am Rhein

(Fietsen langs de Rijn deel 1)

Uit eten in Duitsland is even goed zoeken als je geen vlees eet; het is hier lang niet overal gebruikelijk om vegetarische opties op het menu te hebben. We vinden (online) een Turks restaurant met een paar gerechten zonder vlees en daar gaan we naar toe.

Het blijkt een druk familie-restaurant te zijn. Bij binnenkomst wordt snel gekeken: 2 personen? En we krijgen een tafel aangewezen. Vijf minuten later smijt iemand twee menukaarten voor ons neer. Vier, vijf obers rennen heen en weer om te bedienen. Er zitten veel gezinnen met kinderen, die ook her en der rondlopen. Een jongetje schuifelt al jojoënd tussen de tafels door. Baby’s zitten in draagdoeken of op kinderstoelen.

We geven onze bestelling op: mezze voor 2 personen. De ober is kortaf, een flesje mineraalwater wordt in het voorbijgaan zonder omkijken voor m’n neus geplempt. Maar diezelfde lompe ober loopt voorzichtig om het jojo-jongetje heen en even later laat hij twee andere kinderen meekijken als hij baklava uit een vitrine haalt.

Naast ons stappen gasten op en even later komen er twee mensen zitten met een jochie in pyjama met een speen in z’n mond. Er komt een kinderstoel voor hem, die in het pad tussen onze tafels wordt gezet; een drukke doorgang naar de keuken én naar de w.c. Obers maken nu een omweggetje, maar een bezoeker duwt bijna het kind met stoel en al omver.  De ouders schuiven tafel en kinderstoel een stuk opzij. Het jongetje kijkt om en H. lacht naar hem terwijl hij naar z’n bordje wijst, waar intussen baklava op ligt. ‘Hmmmmm, baklava!’

Tegen de tijd dat we ons eten op hebben, zijn er veel gasten vertrokken maar komen er net zoveel weer binnen. Het blijft druk. H. probeert de aandacht van onze ober te trekken door met beide armen te zwaaien. De man moet zowaar lachen. Heel efficiënt roept hij alvast het bedrag dat we moeten betalen en loopt langs ons met een lading vuile borden naar de keuken. Intussen kan ik het geld tevoorschijn halen en op tafel leggen, waar hij het snel komt oppikken.

We worden uitgezwaaid door de buurtafel met het pyjamajongetje. Wat een bijzonder etentje was dit. En het was ook nog eens erg lekker!

Fietsen langs de Rijn deel 3

zondag 18 september 2022

Fietsen langs de Rijn (deel 1)

“Als er nog maar een beetje water in de Rijn zit,” zeiden collega’s voordat ik drie weken langs die rivier ging fietsen. En ik kreeg een foto van een lege rivierbedding toegestuurd. Nou, dat viel mee. Hoewel het in heel Europa een hete, droge zomer was, zag de Rijn er allesbehalve uitgedroogd uit.

Op 29 augustus is het een beetje bewolkt, graad of 23 en er staat een stevige wind. Na alle hitte van de afgelopen weken is dit heerlijk fietsweer. Vooral omdat we die wind in de rug  hebben. De eerste etappe van 90 km. kost geen enkele moeite.

Al op de derde dag zijn we in Keulen. Daar vieren we onze huwelijksdag. We kopen een doos gebak die we uitdelen aan een groep daklozen op straat. Ze wensen ons geluk. Onszelf trakteren we op Thaise curry en ’s avonds een cocktail. We blijven een dagje in Keulen en dan fietsen we verder langs de Rijn. Door mooie Naturschützgebieten, door lelijk industriegebied met rokende schoorstenen en containers, steeds stroomopwaarts. Elke dag zo’n 80 kilometer.

De oevers worden hoger; in een B&B dat ‘Schöne Aussichten’ heet, eten we op het balkon terwijl we beneden ons de rivier zien en daarachter bergen.

In Speyer hebben we een gedeelde keuken zonder medegasten, in Rastatt een hotel waarvan de Vietnamese eigenaar tijdens corona begonnen is met het kweken van bonsai-boompjes. In Strassbourg verblijven we 2 nachten in een tent op de stadscamping. Een gezellige stad is het, met een enorme kathedraal, veel mooie vakwerkhuizen, leuke winkeltjes, terrasjes, drukte. Ook eens lekker om een dagje níet te fietsen.

 

‘Beste  klant, je bent nu in Duitsland,’ pingt mijn telefoon. En een paar uur later: ‘Beste klant, je bent nu in Frankrijk.’ Nog geen minuut later vindt KPN weer dat  ik in Duitsland ben. Het is ook verwarrend, als je in zo’n grensgebied fietst. Van het Franse Strassbourg gaan we naar het Duitse Weissweil en een dag later naar Colmar. KPN houdt het niet bij. Af en toe klinkt er ineens weer een ping en zeggen we tegen elkaar: ‘Beste klant, je bent nu in …’ Op dag 15 is het Zwitserland.

Nou ja, we zetten ’s avonds een paar stappen in Zwitserland. Weil am Rhein is eigenlijk dezelfde stad als Bazel, alleen zitten we nu aan de Duitse kant van de rivier. Voor de B&B waar we zullen verblijven, staan twee mannen die geïnteresseerd naar de fiets van H. kijken. ‘Hoe lang gaat de accu van zo’n Flyer nou mee?’ vragen ze. We maken een praatje. Als we vertellen dat we uit Nederland komen, is het lacherig: ‘Auf dem Fahrrad aus Holland?’ We knikken en ze zijn verbaasd dat het echt zo blijkt te zijn. Intussen zijn we dan ook bijna 1000 kilometer van huis… 

Fietsen langs de Rijn deel 2: etentje in Weil am Rhein


Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...