zaterdag 28 mei 2022

Fotoboek

Ik loop met m’n telefoon door de tuin om foto’s te maken. Een close-up van een terras-tegel. En van net zo’n tegel, maar dan met een door mieren gemaakt zandpatroon erop. Een groot groen blad van heel dichtbij. Het tafelblad van donkergrijs leisteen.

Na een kwartiertje ga ik naar binnen om alle gemaakte foto’s op te slaan op mijn laptop. Saaie foto’s zijn het, maar ik ben er tevreden over en zet ze in het mapje ‘muurtjes en zo’. Al deze foto’s kunnen heel goed dienen als neutrale achtergrond bij het maken van een fotoboek.

Deze week zijn we bezig met een boek voor de oudere broer van H., die sinds kort is opgenomen op de gesloten afdeling in een verzorgingshuis. Thuis ging het niet meer met zijn alzheimer. H. heeft familiefoto’s verzameld om daar een herinneringsboek mee te maken. De laatste keer dat hij zijn broer bezocht, had die een paar pasfoto’s van zichzelf bij zich, waar hij steeds naar keek.

Samen bekijken we welke foto’s geschikt zijn om te gebruiken, in welke volgorde ze moeten, wat er bij komt te staan. We besluiten dat het beeld niet te druk moet zijn. Geen grapjes met overlappende foto’s of achtergronden waar van alles op te zien is. Om toch geen saaie, witte bladzijden te hebben, zoeken we dus naar achtergrondfoto’s met niets anders dan kleur en structuur.

De map ‘muurtjes en zo’ is aangevuld. Vanavond kunnen we verder met het familie-fotoboek voor broer B. Als het klaar is, gaan we het hem brengen. Hopelijk vindt hij het fijn om er af en toe in te bladeren.

maandag 23 mei 2022

Souvenirtje uit Hamburg

Hamburg is een leuke stad.
We waren er een weekje op vakantie. Met de fietsen mee op de fietsendrager - om elke dag van ons appartement naar het centrum te gaan:
Om een stadswandeling te maken langs allerlei leuke plekken.
Om op een zonnige dag door de botanische tuin te slenteren, waar de rododendrons in alle schakeringen roze, rood en wit bloeien en waar overal gastvrije bankjes staan waar mensen zitten te praten, te lezen, te relaxen.
Om naar de Isenmarkt te gaan, een kilometer overdekte markt (onder de bovengrondse metro) waar de ene na de andere prachtige groente- en fruitkraam lokt – we willen tenslotte zelf koken die dag.
Om het scheepvaartmuseum te bezoeken en verbaasd te kijken naar de duizenden modelschepen en -scheepjes, van behoorlijk groot tot priegelig klein. Wat een geduldwerk: de haven van Hamburg met alles er op en er aan, alleen al die grote hoeveelheid kleurige containers van nog geen centimeter lang…
Om in het Alsterhaus (een soort Bijenkorf) te kijken naar de prachtig verpakte, dure snoepjes, theetjes, wijnen, gebakjes… en er slappe koffie te drinken met een lekker stuk taart.
En, het andere uiterste, over de vlooienmarkt te struinen, zo’n echte, rommelige tweedehands markt waar schilderachtige ouwe troep verkocht wordt.

Het is nogal druk op die markt. En hoewel we er niks gekocht hebben, denk ik wel dat ik daar het souvenirtje vandaan heb dat zich een kleine week later bekend maakt: corona.
Erg ziek ben ik er niet van. Een avond doodmoe, nog een dagje hangerig en daarna vooral hoesten en snotteren, zodat ik maar weer in m’n thuiskantoor blijf om te werken.

H. wil niets weten van afzonderlijk slapen en tot nu toe test hij zelf negatief. J. (ook negatief) loopt met een respectabel boogje om me heen en heeft liever niet dat ik z’n eten kook. Dat laat ik met plezier een weekje aan anderen over. Intussen zijn hoest en snot bijna weggesmolten. Maar we zijn er wel weer even op gewezen dat we wel net kunnen doen alsof het niet meer bestaat, maar dat corona nog steeds onder ons is.

zondag 15 mei 2022

Bombarie

Op zaterdagmorgen 10 uur gaat mijn telefoon.
“Hij staat erop! Bombarie staat op Spotify,” roept een enthousiaste Bas Bons in mijn oor. “Je bent de eerste die ik het vertel!”
“Ha leuk! Dan ga ik luisteren. En het van de daken roepen!”

Bombarie is een album met liedjes ‘voor iedereen van 0 tot 123 jaar’. Waaraan ik de eer verdien om dit nieuws als eerste persoonlijk van de muzikant te horen? Dat zit zo:

Tot een jaar geleden was ik eindredacteur van luistertijdschrift Klinkklaar (9-11 j) Elke maand was er een thema, waar onder andere muziek bij moest worden gezocht. Op een dag begon vrijwillig voorlezer Bas Bons (muzikant) passende liedjes te maken bij de onderwerpen. Leuk voor het tijdschrift, leuk voor hem zelf, omdat het hem op nieuwe ideeën bracht.

Toen hij door tijdnood een keer niet aan een liedje toe kwam, schreef ik een tekst waar hij in een handomdraai een melodie bij maakte. Dat deden we daarna vaker zo. Een samenwerking waar we een hoop lol in hadden. Na een paar jaar was er een verzameling ontstaan van een kleine veertig liedjes en daar wilden we wat mee.

Het had heel wat voeten in de aarde voordat er een concreet plan was, maar toen werden er 12 liedjes uitgekozen die met echte instrumenten in een echte studio werden opgenomen en piccobello gemixt tot ze nog véél mooier waren dan de ruwe versie die in het audiotijdschrift te horen was.

Drie teksten zijn van mij; dat moet je maar geloven, want om auteursrechtelijk-technische redenen wordt dat niet op het album vermeld. Het is de vieste, de snelste en de ontroerendste. En nog een halve eenbenige. Ga nu zelf maar op Spotify luisteren welke dat zijn. Bas Bons, Bombarie. En vertel het vooral verder!

zondag 8 mei 2022

Perfecte dag om te varen

Vanaf ons steigertje stappen H. en ik in de boot. Eerst roeien we het stukje naar het eind van de vaart. Daar kun je verschillende kanten op.
“Zullen we linksom?”
“Ja, we maken een grote ronde.”
Zoals altijd als we varen, ben ik de stuurvrouw. Ik verbeeld me dat ik er beter in ben en dat zegt H. ook altijd. Maar stiekem verdenk ik hem ervan dat ie het ook wel lekker makkelijk vindt. 

Met de roeispaan als roer laat ik de boot naar links gaan, tegen de wind in. Langs de ruigte waarvan al dertig jaar beloofd wordt dat het een recreatieplas zal worden. Er zit een vrouw op een zandheuveltje te lezen.
Ze kijkt op als we langs roeien.
“Mooie plek hè,” zegt H. tegen haar.  
“Ja, heerlijk rustig. Je ziet hier geen mens … behalve jullie dan,” voegt ze er lachend aan toe.

We zijn haar al voorbij. Een bocht verder staan vier ganzenfamilies oplettend over het water uit te kijken. Als achter ze een hond blaft, schieten ze met veel lawaai het water in en zwemmen voor ons langs naar het struikgewas aan de overkant.

De grote ronde gaat onder overhangende wilgen door, over een kleine plas vol waterplanten, tussen rietkragen waar je nu nog overheen kunt kijken, maar die je later in het jaar onzichtbaar maken voor iedereen op de kant. Door een woonwijk waar de ene tuin in een natuurlijke oever overgaat, de andere met een strenge schoeiing het waterleven buitensluit.

Meerkoeten zwemmen met hun pasgeboren roodkoppige kleintjes rond, een futengezin plast in een verborgen hoekje rond en ergens in het riet zie ik een eenzaam, zwart donsbolletje zoeken naar z’n moeder (denk ik). Zou dit jonkie bij de zwarthalsgans horen die een heel stuk verderop met hooggeheven kop rondkijkt? H. lacht me uit als ik me dat hardop afvraag.  

Als we bijna terug zijn en rond Het Ganzeneiland varen, hoor ik mijn telefoon pingen. Ik krijg een kort filmpje binnen van mijn dochter. De camera glijdt langs een groepje lachende jonge vrouwen die op een bootje zitten. Lekker aan het varen door de Amsterdamse grachten. Ik stuur meteen een berichtje terug met een foto van wat wíj aan het doen zijn.
‘Hahaha, leuk!’ komt er terug.
Het is duidelijk een perfecte dag om met een bootje op het water te zijn.

woensdag 4 mei 2022

Moestuinbak (deel 3)

Al vanaf februari staan in de achtertuin twee moestuinbakken te wachten op een rijk groeiend en bloeiend assortiment groente en/of kruiden. Hm, het gaat nog niet helemaal zoals ik het me had voorgesteld…

Moestuinbak met daslook, veldsla, spinazieplantjes en een pompoen-of-courgette

De eerste actie was om in één van de bakken daslook en veldsla te zetten. Deze kwamen al vroeg op willekeurige plekken in de tuin op en voordat ze overgroeid zouden worden door allerlei vaste planten er omheen, verplaatste ik voorzichtig de kleine plantjes naar de bak. Dat werkte goed. Intussen kunnen we van allebei af en toe een portie knippen om door een gemengde salade te doen.

Zodra het volgens de verpakking mocht, zaaide ik een rij peterselie en een rij stengel-ui. De fijne zaadjes van de ui waaiden de bak door, maar de peterselie kwam in een redelijk nette rij op. Helaas bleken de kiemplantjes erg lekker voor een onbekende gast. Ze verdwenen geleidelijk, op twee na.

Een tijdje later mocht de spinazie gezaaid, gelijk met een rijtje sla en daarna stamslabonen. Vooral van de bonen verwachtte ik veel, want bonen en peulen zijn meestal makkelijke groeiers. Maar juist de bonen deden vrijwel niets, terwijl de spinazie nu echt op spinazie begint te lijken en de sla hoopvolle miniplantjes laat zien.

Bij het tuincentrum kochten we een peterselieplant en wat slaplantjes om het toch wat te laten lijken en ergens midden in een van de bakken kwam zomaar iets op wat een courgette, een pompoen of een komkommerplant moet zijn. Afgelopen nacht heeft een slak er de eerste voorzichtige hapjes van geproefd en ik probeer zijn vrienden af te schrikken met scherpe scherven.

Dat is de situatie van onze moestuinbakken begin mei. Het is nog niet om heel hard over te juichen, maar er kan nog van alles gebeuren. Bijvoorbeeld dat de bonen die ik nu onder beschermde omstandigheden opkweek straks in de bak alsnog een welige oogst opleveren. We blijven hopen.

 


Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...