Cursus HTML

“Ik ben een nieuwe taal aan het leren”, vertel ik aan N. “ik doe een online cursus HTML.” Ze lacht: “grappig dat je dat een nieuwe taal noemt.”
Het is natuurlijk wat anders dan Frans of Spaans leren, maar html heeft voor mij toch echt wel iets van een nieuwe taal. Als ik een aantal code’s type die de webpagina opleveren zoals ik had bedoeld, is dat net zo’n soort kick als m’n eerste klunzige gesprekje in het Spaans. Ik voel een kinderlijke verbazing dat het echt werkt. Lang geleden ben ik een paar jaar juf geweest op een basisschool in Amsterdam. Ik leerde de kinderen hun eerste woordjes lezen en schrijven. Voor sommigen een worsteling, voor anderen een geweldige ontdekking:

Een schooldag. we gaan met de stadsbus naar Artis. De kinderen hebben allemaal een plekje gevonden en praten, duwen, lachen of kijken naar buiten. Eén jongetje kijkt dromerig naar de deur van de bus. Er staat een tekst op: “Niet tegen de deuren van de bus leunen”. Een dag eerder heeft de klas het woord b u s geleerd. Ineens zie ik een blik van herkenning. “Bus”, zegt het jongetje en dan roept ie enthousiast: “Juf, hier staat bus! Kijk, er staat bus op de deur!!”

De leesles op school blijkt in het wild ook te werken. Geweldig om iemand dat te zien ontdekken. Toen ik in mijn cursus leerde hoe ik in een willekeurige webpagina de html code zichtbaar kan maken, had ik hetzelfde gevoel als het kind in de bus. Ik zag een brij van codes waar ik nog niet veel van snap, maar daartussen herkende ik er af en toe één: het werkt echt.

En nu maar oefenen.

Leuk!

“Een zonderlinge kalmte”

Op het water is het geluid anders. Zodra we in de boot stappen, is er die rust die het water geeft. Pratende mensen op hun terras, spelende kinderen, een hond die blaft; dwars door al die geluiden heen hoor je de stilte. Alles klinkt ver, behalve het zachte plonzen van onze peddels.
In het boek “Zeitoun” peddelt een man door de ondergelopen straten van New Orleans na de orkaan Katrina. “Hij zag links en rechts uitzonderlijk grote schade, maar in zijn hart voelde hij een zonderlinge kalmte. Er was veel verloren gegaan, maar de stilte die in de stad hing had iets hypnotiserends.”

Terwijl ik in de vroege avond samen met H. vanuit onze achtertuin de wijk uit peddel, heb ik een soortgelijk gevoel. Zonder de ramp dan gelukkig. Wat we tegenkomen zijn een paar hengelaars, een enorme zwaan, wat meerkoeten. Een fuut duikt onder als we er aan komen en komt midden in een groepje eenden weer boven. Ze vluchten verschrikt met veel gespetter en gekwaak.
De zon staat laag en maakt een glinsterende streep op het water. Als we tussen hoge huizen door varen, met donker oprijzende blinde muren, geeft die felle streep licht een surrealistisch effect. Iets verderop lichten witte hortensia’s op in het avondlicht.
Het is maar een klein rondje dat we maken, maar als we na drie kwartier weer aanleggen, voel ik me alsof ik even ver weg ben geweest. Met een kano heb je geen cursus mindfullness nodig.

Schoenen föhnen

“Nou, ik geloof dat ik m’n schoenen nu maar verder ga föhnen.”
De derde vierdaagsedag van dit jaar was vooral erg nat. Met twee lopers in huis heb je dat goed in de gaten. Ze vragen oude kranten om in hun schoenen te stoppen, maar zoveel vocht krijgen die in één nachtje niet afgevoerd. De föhn moet er aan te pas komen.
De vader-met-dochter die we onderdak bieden, komen al voor de vijfde keer logeren in de vierdaagseweek. Inmiddels zijn het vrienden geworden. We vinden het leuk om ze vier dagen lang in de watten te leggen. Een goed bed en lekker eten, koffie en thee, maar ook even meefietsen naar de blarenpost, ’s avonds naar het vierdaagsejournaal kijken en gezellig nog een beetje praten. Het ontbijt zetten we ’s avonds klaar; om vier uur (of nog eerder) opstaan gaat iets te ver. Maar we zorgen wel voor een grote schaal met fruit, ontbijtkoek, allerlei meeneem-koekjes, verschillende soorten brood en ingrediënten voor koffie en thee.

Als ze laat in de middag thuiskomen, zie je de veertig kilometer in hun benen zitten. Vooral als er na een half uurtje zitten besloten wordt om te gaan douchen, gaat het opstaan stroef en het lopen strompelend. Maar klagen doen ze niet, onze lopers. Zelfs na een dag regen hebben ze opgewekte verhalen. Over mooie stukken in de route, gekke mensen onderweg en burgemeesters die ze een hand hebben gegeven.
Na vier dagen en 160 kilometer komen ze met glimmende vierdaagsekruisjes, gladiolen en ophalende familieleden binnen. Dat zijn intussen ook geen onbekenden meer voor ons. Met z’n allen sluiten we de week af met een etentje bij de Chinees. Lopend buffet. Misschien toch niet zo’n goed idee, bedenken we als onze wandelaars op hun zere voeten met hun bord langs de gerechten lopen. Maar elk aanbod om iets voor ze te halen, slaan ze af, de bikkels. Trots gaan we naast ze aan tafel zitten. Ze hebben het weer gered, ónze lopers. We heffen het glas: Proost, op de volgende Vierdaagse!

De snelste lift van Europa

Op Potzdamerplatz 1 in Berlijn is op de 24e verdieping het Panorama café. Je moet een kaartje kopen om naar boven te kunnen. Achter de kassa wijst een pijl de hoek om naar de lift. Op een bordje staat dat het de snelste lift van Europa is en we mogen dan ook niet zelf op een knopje drukken. Een kale man met z'n gezicht net zo gladgestreken als z'n pak laat ons in de lift, stapt dan ook zelf in en drukt op nummer 24. Als we met een noodvaart omhoog zoeven, kijkt hij ons even streng aan, alsof we gewaarschuwd worden vooral geen cliché opmerkingen te maken over die snelheid en over de druk die dat op je oren geeft.
Boven kun je over een balustrade om het gebouw heen lopen en op Berlijn neer kijken. We zoeken herkenningspunten en lezen historische informatie op fotoborden. Dan gaan we het café in om met een kop koffie met Schwarzwalder kirsch uit het raam te kijken hoe in de diepte de metrotreintjes in en uit het station rijden.
De ober heeft een plastic glimlach die hij alleen even opzet als hij onze koffie neerzet. Twee stappen verder is zijn gezicht weer strak.
De Schwarzwalder kirsch ziet er fantastisch uit maar valt tegen. De chocoladecake smaakt niet naar chocola, de room is niet lekker zoet en de kersen zijn flauw. Als we de rekening vragen is daar weer die nepglimlach. We worden er een beetje lacherig van. Onze kale vriend in de lift is nog steeds even chagrijnig en we bedenken dat het ook niet zo'n leuk baantje is. Steeds maar met toeristen in die lift: zoef, omhoog, zoef, omlaag. Misschien doet het iets raars met je hersens. Misschien is het net zo ongezond als ruimtereizen. Misschien word je er kaal van...
En dan altijd weer hetzelfde commentaar van al die bezoekers. Het is maar goed dat overal stevige spijlen staan, anders zou hij er vast af en toe een naar beneden gooien. Als we weer buiten staan, kijken we omhoog om te zien waar we net zaten.
Was het de moeite waard? Het uitzicht was geweldig, de koffie was lekker. Maar wat we zeker niet zullen vergeten is de lift. Met de meest uitgestreken liftboy van Europa.

Oudheid

Vandaag regent het in Berlijn. We komen al op tijd bij het Pergamon-museum en zien geen rij bij de ingang. Als we dichtbij zijn, zien we dat er wel een kluit mensen rond het kassagebouw schuilt.
Wij hebben al kaartjes en lopen meteen door naar de tijdelijke tentoonstelling: het Assisi-panorama.
Acht ijzeren trappen voeren ons naar een rond plateau, waar juist de kunstmatige dageraad ontwaakt, compleet met krekelgetjilp en geroezemoes van mensenmassa's. In de diepte zien we een levensecht tafereel uit de oudheid. Duizenden mensen stromen naar de stad waar een feest wordt voorbereid. Aan alle kanten van ons plateautje is zoveel te zien dat we de zon nog twee keer laten ondergaan voor we de trappen weer afdalen. Beneden proberen we te doorgronden hoe het panorama gemaakt is. Een mix van foto's, schilderwerk en technische kunstgrepen. Knap om een stad uit 130 na Christus zo tot leven te brengen.

De vaste collectie van het museum brengt ons nog verder terug in de tijd. We lopen door de Ishtar-poort uit het Babylon van 6 eeuwen voor Christus. Met z'n helderblauw geglazuurde stenen en afbeeldingen van draken en stieren rijst de poort hoog boven de bezoekers uit. En dan is dit nog maar de kleine 'voorpoort'. Er zijn nog meer van die enorme bouwwerken. Poorten, muren, beelden. Geimponeerd lopen we tussen die eeuwenoude stenen kolossen. Tot we na een paar uur onze voeten beginnen te voelen.
Voor de gewone menselijke noden is tussen al dit antieke geweld weinig oog. De honderden bezoekers moeten het met een (1) toilettenblok doen en in een verloren hoek is een piepklein koffiebarretje. Ook bankjes zijn erg dun gezaaid. Als we bijna door onze benen zakken, slaan we de laatste zalen over. En met een hoofd vol antieke oudheid gaan we op zoek naar eten, drinken en een wc.

Berlijnse muur-route

Als we zitten te ontbijten, horen we regen op de parasols buiten. Dit is onze derde dag in Berlijn en we zijn van plan om de muur-route te fietsen. Een tocht van ruim 18 km. Langs de vroegere grensmuur tussen Oost- en Westberlijn. Nu de regen uit een loodgrijze lucht naar beneden klettert, twijfelen we. Maar als we klaar zijn met ontbijten, inpakken en plassen is het droog en zetten we ons plan toch door.
Met de metro naar Bornholmerstrasse, waar we te voet beginnen bij de Bösebrücke. Hier ging in 1989 voor het eerst de slagboom tussen Oost en West open om een grote menigte Ossi's door te laten. Het enige wat ze graag wilden was "een biertje drinken op de Kurfurstendam en dan weer naar huis".
We bekijken de levensgrote foto's van al die lachende, hoopvolle mensen; de eerste bres was geslagen in die gehate muur. Kort erna werd ie echt afgebroken. Langs de brug staat nog een stuk muur en we proberen ons voor te stellen hoe het er voor 1989 uitzag. Onze route gaat precies door het niemandsland dat in die tijd zo streng bewaakt werd. Na een paar km. gaan we verder op gehuurde fietsen. Door een groot park, door woonwijken, maar ook steeds weer langs monumenten. Tegelpaden over een grasveld waaronder vroeger vlucht-tunnels liepen. Een vierkante wachttoren die beheerd wordt door de broer van het eerste muur-slachtoffer; neergeschoten bij een vluchtpoging. Gedenkplaten voor andere vermoorde vluchtelingen die naar het Westen probeerden te komen.
Op delen van de route wordt met een dubbele rij bakstenen in het asfalt aangegeven waar de muur stond. Op sommige plaatsen staat nog een stuk, of hij loopt als een klein siermuurtje verder. We volgen de restanten onder de Brandenburger Tor door en dwars over de Potzdamer Platz. Nu een trots plein waar grote, moderne gebouwen staan. Toen een kale plek waar geen mens mocht komen. Onvoorstelbaar. Het beroemde Checkpoint Charly (destijds een streng bewaakte grensovergang) is een onooglijk gebouwtje met een vierkant van zandzakken er voor. Toeristen kunnen er grappig op de foto met geüniformeerde "wachters". We fietsen er voorbij.

Bijna aan het eind van de route stappen we af bij de "Eastside Gallery". Hier staan nog tientallen meters muur. Maar dit stuk straalt je met bonte kleuren tegemoet. Van boven tot onder is het volgespoten met grafiti. Het ene na het andere kunstwerk. Bijna allemaal met een politieke lading. Somber, vrolijk, lelijk, prachtig, sober, druk, flets, kleurig. We lopen er met de fiets aan de hand langs en kijken en kijken. Dan stappen we op voor het laatste stukje. Bij een laatste wachttoren is het eindpunt van de muur-route. Meer dan een paar spetters regen hebben we onderweg niet gehad. Wel zijn we doordrenkt van Berlijnse geschiedenis. Mooie tocht!

Culturen

Het weerbericht voor de komende week in Berlijn is niet helemaal fantastisch, maar warme truien hoeven er niet in de koffer. Het blijft boven de twintig graden, met de meeste dagen veel kans op regen. We zullen zien.

Gisteren was m’n dagje Amsterdam onverwacht zomers. Met mijn dochter en een vriendin liep ik door de stad en het was flink zoeken om een leeg plekje op een terrasje te vinden. Blijmoedig betaalden we de toeristenprijs voor onze cola en ijsthee. De meiden hadden het over de vele nationaliteiten in Amsterdam en ik bedacht dat ik op de radio een interview had gehoord met een vrouw die een tapijt heeft gemaakt waar al die nationaliteiten in verwerkt zijn. Met haar onafscheidelijke i-phone had E. snel gevonden wat ik bedoelde: 'Mijn Stad: een feest van verscheidenheid' heet het tapijt Het is gemaakt door Barbara Broekman en het ligt in de Schuttersgalerij van het Amsterdam Museum. We konden het bekijken zonder echt het museum in te hoeven. 179 vierkante vakken laten kenmerken zien van iedere cultuur die Amsterdam rijk is. Leuk om te kijken bij welk land elk vak hoort. Zo kreeg ons vrijblijvende dagje slenteren door de stad een cultureel randje.

Dat was gisteren. Nu pak ik m’n koffer om samen met H. naar Berlijn te gaan. De hele dag zijn we bezig geweest met achterstallig opruim-, schoonmaak- en regelwerk. Zo druk, dat mijn blogpost er dit weekend bij in dreigt te schieten. Maar je houdt een weblog bij of je doet het niet. Vandaag blijft het bij een tapijt over 179 culturen. Binnenkort Berlijn.