zondag 26 juli 2009

Mokerfeest

Het is zo praktisch en voor de hand liggend, maar toch wordt het niet zo vaak gedaan: een klusfeest. Onze goede vriendin W. verhuist naar Amsterdam, waar ze samen met haar vriend J. een flat heeft gekocht.
Prima flatje op een mooie groene plek in Slotervaart. Maar ze willen er wel het een en ander aan veranderen. Zo moeten er verschillende niet-dragende muren uitgesloopt worden.
Met z'n tweeen is dat een gigaklus, maar W. en J. pakken het slim aan: per e-mail krijgen al hun vrienden een aanstekelijke uitnodiging voor een Mokerfeest.
Het wordt gepresenteerd in de vorm van een aantal creatieve workshops waarin je je lekker kunt uitleven. Voor materiaal, eten en drinken wordt gezorgd en het is zelfs mogelijk in te tekenen voor een heel weekend met theatervoorstelling en gratis overnachting.
Wij boeken last minute voor een zaterdag.

Met oude kleren en frisse moed rijden we op 25 juli naar Amsterdam. Als we laat in de morgen aankomen (verslapen), is het feest al in volle gang. Van ver zien we de container en de oranje buis waar het puin door gestort moet worden.
We hebben geluk: de workshop muur kapot beuken gaat juist van start!
Het gaat geweldig. In no time ligt het eerste muurtje aan puin en als we met z'n allen even flink aanpakken hebben we de brokken voor de lunch door de oranje buis afgevoerd. Gezeten op omgekeerde kratjes drinken we koffie en eten lekkere broodjes, koek en fruit.
De middag staat in het teken van behang scheuren en afstomen. In het begin komt het met forse repen van de muur, later wordt het lastiger: restjes pulken voor gevorderden.
Niets is zo verbroederend als samen stevig werken. Als in de vroege avond een deur wordt omgedoopt tot eettafel heeft de flat al een aardige metamorfose ondergaan. Het is een klein beetje onze flat geworden; vooral als J. schetst waar een opklapbaar logeerbed moet komen.

s' Avonds rijden we tevreden terug naar Beuningen. Binnenkort gaan we weer eens kijken naar ons flatje in Slotervaart.

woensdag 22 juli 2009

Vierdaagse


De Nijmeegse Vierdaagse is losgebarsten.
Ruim vierduizend wandelaars liepen gisteren de eerste van hun vier porties kilometers: dertig, veertig of vijftig. Vier van hen logeren bij ons in Beuningen. Al jaren stellen wij tijdens de vierdaagseweek ons huis open voor wandelaars. Meestal vier zijn het er, die we vol pension bieden en naar de finish troetelen.
Dit jaar zijn het geen onbekenden via de Nijmeegse VVV. Nee, deze kennen we al, van eerder en van iets heel anders. Een vader met dochter en een moeder met dochter.
Maandag kwamen ze aan met hun koffers, hun wandelschoenen, waterflesjes, pleisters en goede moed. We begroetten elkaar hartelijk en ze waren meteen weer thuis in ons huis.

De eerste maaltijd aan de lange tafel ging het gesprek wonderlijk genoeg vooral over schaatsen. Maar dinsdag ging het natuurlijk over "De dag van Elst". De lange dijk, waarvoor iedere loper wordt gewaarschuwd; zeven kilometer lang zie je Nijmegen liggen en je komt maar niet dichterbij. De warmte: er wordt gezegd dat er tien mensen zijn flauwgevallen, waarvan één gereanimeerd moest worden. Zou het waar zijn? We verifiëren het op teletekst en daar staat het echt. De rare figuren: hebben jullie ook die vrouw op naaldhakken gezien die meeliep? Ze liep heel langzaam maar ze schijnt het elk jaar zo te doen en ze haalt het ook nog. En al die militairen; zo veel verschillende nationaliteiten!

Na het eten worden de voeten geinspecteerd. Iemand gaat naar de rode kruis-post om beginnende blaren te laten bezweren. De vertrektijden voor morgen worden doorgenomen, wekkers worden gezet. Al vroeg liggen de gasten in hun bedden. Wij komen in actie: de afwas moet weggewerkt worden en de ontbijttafel gedekt. In het midden een grote schaal met bananen, appels, kiwi's, mueslirepen, koek en broodzakjes. We troetelen graag, maar om half vier opstaan gaat ons te ver. Wel komt er een verse pep-talk brief te liggen:

" Goedemorgen!
Wat zal deze dag brengen?
Zon en regen, veel kilometers en heel veel enthousiaste toeschouwers, waaronder wij.
Officieel de dag van Wijchen maar voor jullie natuurlijk de dag van Beuningen.
Vanmiddag zijn jullie op de helft. Wij geloven erin!
Veel succes en heel veel plezier vandaag."

En net als ieder jaar zijn we ervan overtuigd dat onze lopers vrijdag allemaal hun vierdaagsekruisje halen.

maandag 13 juli 2009

Soap in de Ahoy.

Decor: Een groot podium in een zaal van Ahoy Rotterdam.
Acteurs: achter de vleugel Allen Toussaint, componist, muzikant, producer.
Verspreid over het podium: zijn muzikanten
Achter de coulissen: special guest Nicholas Payton, trompettist.

Allen Toussaint is de zeventig gepasseerd, maar energiek. Hij heeft een grote reputatie (één van de grondleggers van de New Orleans R&B sound), charisma en energie. Tegenover de vleugel staat een gitarist, en ook een saxofonist met hoed en strak snorretje, die na de officiële aankondiging de grootsheid van Toussaint nog extra benadrukt: “Ladies and gentlemen: The divine Allen Toussaint!” Het publiek heeft er zin in en laat zich bij voorbaat enthousiast horen.
Na een opwarmer vraagt de meester aandacht voor een speciale gast: Nicholas Payton. Vanuit de coulissen komt de trompettist op, loopt kalm naar voren en neemt plaats voor de vleugel, midden voor op het podium. Daar vouwt hij devoot zijn handen om zijn trompet, kijkt naar beneden (of sluit hij zijn ogen?) en wacht. De muziek barst los. Swingend ritme, dansende pianoloopjes en waar ruimte wordt gegeven kruipt snor-met-hoed er tussen met een subtiele saxofoon. Minuten staat Nicholas Payton voorop het toneel zonder te bewegen. Hij heeft iets teddybeer-achtigs over zich. Ineens komt hij in actie met zijn trompet en geeft een imposante solo weg. Wow, die kan spelen! Het publiek juicht en er komt nog een tweede solo.
Toussaint glundert en gunt zijn gast alle eer. Dan valt Payton terug in zijn teddybeer pose.
Er volgt nog een nummer waarin hij soleert. Ik zie snor-met-hoed opletten en overal waar dat past zijn sax door de muziek vlechten. Maar de eer is voor de teddybeer. Als het nummer is afgelopen sluipt hij onmiddellijk naar achteren en verdwijnt.
Er volgt een reeks nummers waarin verschillende muzikanten om de beurt in de spotlights mogen. Als je er op let, zie je de meester subtiel aan de touwtjes trekken. Nu mag jij; nu jij, en nu is het genoeg en gaat alle aandacht weer naar Allen Toussaint zelf.
Snor-met-hoed aanbidt Toussaint. Sommige muzikanten maken zich haast onzichtbaar in dienst van de anderen. Ik geniet van de muziek, maar nog meer van de soap die zich op het podium afspeelt: voor de tweede keer wordt Nicholas Payton aangekondigd. Hij laat nadrukkelijk op zich wachten en de hele band blijft wachtend doorspelen. Allen Toussaint glimlachend achter zijn microfoon, zonder stemverheffing vertellend dat het toch wel prettig zou zijn als Payton het volgende nummer mee kwam spelen. Wéér die doodkalme opkomst, weer dat wonderlijke stilstaan pontificaal voor op het podium: “ik ben er niet”. En dan weer zo’n jubelende solo. Snor-met-hoed is meubilair, Payton is meer. Is snor jaloers? Nee, hij geniet want Toussaint geniet. Dit is ware liefde. Een echte soap. Wie had dat verwacht van een avondje North Sea Jazz?

dinsdag 7 juli 2009

Twitterblog

9.30 Wat ben jij nu aan het doen?
Ik zit in de huiskamer aan tafel en kijk naar buiten. Verflenste teunisbloemen kunnen elk moment hun wonderlijke metamorfose ondergaan: ergens op de avond leven ze stralend geel op.
9.45 Wat ben jij nu aan het doen?
Ik kijk naar een film op televisie. Maar in de pauzes schrijf ik vlug even een stukje, want ik had me voorgenomen om elke week iets op m'n weblog te zetten.
10.40 Wat ben jij nu aan het doen?
Ik zie uit mijn ooghoek de aftiteling van de film en hoor de dramatische muziek uitfaden. Geen happy end, maar wel heroïsch.
10.45 Wat ben jij nu aan het doen?
Inspirerende vraag hoor. Er draait een heel netwerk op: Twitter. Drie procent van Nederland laat de mensheid voortdurend weten wat hij of zij aan het doen is. Boeiend?
De teunisbloemen zijn open gegaan, maar het is te donker geworden om ze hiervandaan te zien.
11.00 Wat ben jij nu aan het doen?
Ik doe de computer uit.

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...