Fietsen langs de Rijn (deel 4) Terug met de trein

 (Fietsen langs de Rijn deel 3)

Voor een internationale treinreis met fietsen is het raadzaam om ruim tevoren reserveringen te maken. Met zo’n lange trein kunnen maar 10 tot 12 fietsen mee. H. heeft een avond zitten bellen om onze terugreis te reserveren: drie verschillende treinen, waarbij voor de fietsen een aparte reservering nodig was die blijkbaar niet online te maken is.

Station Bazel

Met al die reserveringen paraat zetten we vrijdag 16 september onze fietsen in de trein en nemen daar vlakbij onze plaatsen in. Van Bazel tot Mannheim gaat het vlot. Fietsen en fietstassen buiten zetten voordat de trein weer wegrijdt is een kunst, maar het gaat goed en we hebben een half uur overstaptijd, dus dat is relaxed.|

Kort voordat dat half uur om is, wordt omgeroepen dat onze trein naar Düsseldorf uitvalt.
O. En nu?
H. gaat op zoek naar een informatieloket en ik blijf bij de fietsen. Het duurt lang en als hij eindelijk terugkomt is H. geïrriteerd. Onze plaatsen konden makkelijk omgeboekt worden, maar de fietsen moeten bij een ander loket, waar een lange, lange rij voor staat. En de volgende trein gaat over een paar minuten.  Die halen we niet.

Een conducteur op het perron waar we staan, is hulpvaardiger dan de man achter het loket. Hij zoekt op een wonder-apparaatje voor ons uit wat er kan. Over een half uur een kleine kans, als er nog plaats is voor de fietsen, en nog een half uur later een grotere kans bij een trein met meer fietsplekken. Uiteindelijk hijsen we na twee en een half uur de fietsen en bagage in een trein, met hulp van nog een fietser die ook mee moet.

In Düsseldorf wordt het weer zoeken, want de gereserveerde trein is natuurlijk al lang weg. We vinden de trein naar Arnhem, maar waar is de lift naar het perron? Na een tijdje vinden we een lift, maar die is voor rolstoelers. Fietsen passen er niet in. Onderaan de trap kijken we hoe we het gaan aanpakken: twee lange trappen op zonder fietsgootjes. Een andere fietser stopt en vraagt of we hulp nodig hebben. Ineens staan er vijf, zes Indiase jongens om ons heen die fietsen en fietstassen oppakken en naar boven dragen. In een paar minuten staat alles op het perron en we kunnen op ons gemak in de trein stappen.

Terwijl we de boel inladen, vertelt een jongen die in de coupé zit dat de trein niet helemaal tot Arnhem rijdt. Dat heeft hij gezien op internet. Als ik het aan de conducteur vraag, zegt die dat we gewoon naar Arnhem gaan, maar de jongen laat hem zijn telefoon zien en even later bevestigt de conducteur dat de trein eerder stopt.
Het blijft een beetje onduidelijk hoe ver we zullen komen. Er wordt omgeroepen dat het voorste deel van de trein wél en het achterste níet naar Arnhem gaat. Maar in Emmerich blijken we niet verder te rijden. Er worden bussen ingezet.
O. En nu?
‘Met de bus,’ zegt de conducteur.
‘En de fietsen dan?’
‘Sie können es doch ausprobieren.’

Somber sjouwen we naar de bus, waar we tot onze stomme verbazing met fiets en al in kunnen, naar Arnhem.
Het laatste stuk fietsen, zoals de bedoeling was, willen we niet meer. Het is geen probleem om over te stappen naar Nijmegen. Om negen uur zijn we thuis. Precies 12 uur nadat we van station Bazel vertrokken. Conclusie: je kunt beter een dag fietsen dan een dag met de trein reizen. Dat laatste is veel vermoeiender.