Vak 29a

In de Lange Hezelstraat in Nijmegen vind je tegenover Dille en Kamille een cadeautjes-winkel. De formule van ‘Ieder z’n vak’, zoals de winkel heet, is dat iedereen die dat wil er een vak of een plank kan huren om er spullen te verkopen. Voorwaarde is dat het handzame, niet al te grote producten zijn die je makkelijk mee kunt nemen. Cadeautjes.

Omdat ik sinds mijn online naaicursus van vorige zomer (zie een geslaagd oefenproject ) verslingerd ben geraakt aan kleine naaiprojecten zoals tassen, etuis en broodmandjes, leek het me leuk om een tijdje zo’n plank te huren bij Ieder z’n vak. Je kunt tenslotte in je omgeving niet blíjven aankomen met je textielcadeautjes. De spelregels van de winkel zijn dat je 75 euro per maand betaalt en dat alle winst uit de verkoop verder voor jouzelf is. Ik twijfelde een tijdje over de haalbaarheid, maar besloot het te proberen.

Half februari legde ik plank 29a vol kleurige tasjes en andere maaksels en wachtte af hoe het zou lopen.
Nou, dat viel tegen. In de eerste twee weken werden er twee dingen verkocht. Bij nader inzien zag mijn plank er ook niet echt aantrekkelijk uit. Ik had alles wel mooi uitgestald, maar al gauw lag alles overhoop, doordat er wel rondgesnuffeld was. Ik besloot een betere opstelling te maken en het drie maanden de kans te geven.

Intussen zijn we halverwege die drie proefmaanden en het lijkt erop dat ik de plankhuur bij lange na niet terug ga verdienen, laat staan dat ik er iets aan over hou. Maar ik geef het nog niet op. Vandaag haal ik een paar mandjes terug om foto’s te maken van hoe je ze kunt gebruiken.  Die foto’s wil ik er bij gaan zetten. Wie weet doet dat iets.

En dan moet ik natuurlijk een beetje reclame maken voor de winkel. Dus woon je in de buurt van Nijmegen en ben je op zoek naar een leuk cadeautje voor iemand? Kijk eens bij Ieder z’n vak in de Lange Hezelstraat. Heb je helemaal niks met tassen, etuis en andere naaiprojecten? Dan vind je er ongetwijfeld iets anders, want met ca. 130 verschillende verkopers is er keus genoeg.  

Loeien, schokken en dienst weigeren

Onze auto is een ouwetje. Heel klassiek gekocht van een oud mannetje dat er weinig in gereden had. In ons geval kenden we die oude man en wisten dat geen loos verkoop-praatje was. Tweedeurs en met een lage instap is ie niet altijd even handig, maar waarom zou je iets vervangen dat prima functioneert?

Dat was tot voor kort de insteek. Maar een paar maanden geleden begon ie kuren te krijgen. Eerst gebeurde het incidenteel. Bij terugschakelen om voor een verkeerslicht te stoppen, bleef de motor bij stilstand loeien alsof ie nog in de vijfde versnelling stond. Griezelig. Het bleek na een paar minuten vanzelf op te houden, maar toen het later nog eens gebeurde en nog eens, lieten we er toch maar naar kijken. Bij de garage vonden ze niets.

Oké, niet heel prettig, maar we deden het er een tijdje mee. Vorige week kwam ons oudje terug van een onderhoudsbeurt en we hoopten dat het euvel gewoon voorbij zou zijn. Maar helaas gebeurde het steeds vaker. En donderdag, toen ik na het werk naar huis wilde gaan, weigerde de auto ineens te starten. Gelukkig was er een garage vlakbij waar ik nog nét voor sluitingstijd binnen liep. Ik kreeg er een leenauto mee en de volgende dag kon ik onze Volkswagen ophalen, waar een nieuwe accu in was gezet.

Zaterdagavond ging ik naar Oosterbeek, voor een uitvoering met het projectkoor waar ik in zing. Toen ik terug wilde rijden, sloeg de motor af voordat ik goed en wel op weg was. Na veel loze starts haalde ik diep adem voor nog een laatste poging en … gelukkig, uiteindelijk lukte het. Maar voor een stoplicht begon het geloei weer, waar ik inmiddels aan gewend raak. En deze keer begon de auto ook te schokken toen ik weer optrok. Ik was bang dat ik midden in een bocht naar de snelweg stil kwam te staan, maar dat gebeurde niet.

Ik kwam veilig, maar gestrest thuis en besloot dat ik zo niet meer in de auto wilde rijden. Zondag moest ik in Den Bosch zijn en dat deed ik per trein. H. wilde me wel naar het station rijden en jawel, onderweg was er weer geloei én geschok. Tijd om weer de garage te bezoeken. Vanmorgen maakte H. er een afspraak. Volgende week gaan ze grondig onderzoeken wat er met de auto aan de hand is. Daarvoor moeten we hem wel een weekje missen.

Voordat de patiënt genezen is, ga ik er niet meer mee op stap. Dat betekent dat ik de komende twee weken op de fiets naar m’n  werk moet. Het is te doen, maar niet echt aantrekkelijk. Vroeg weg, warm inpakken want ’s nachts is het behoorlijk koud. Ik en benieuwd of onze oude Volkswagen nog geopereerd kan worden of dat we nu toch aan iets anders toe zijn. We zullen zien.

Oogcafé

“Ik heb een gereserveerde plaats voor je,” zegt de organisator tegen me. “Kijk, hier naast je komt straks een jongedame van 93 te zitten, en als je je omdraait, kun je in de pauze praten met A. en zijn vrouw.” Daar is over nagedacht.
Ik ben te gast bij Oogcafé Druten om het luistertijdschrift Zienswijs te promoten, waarvan ik eindredacteur ben. Het is bedoeld voor mensen die op latere leeftijd blind zijn geworden en die zal ik zeker tegenkomen bij een Oogcafé.

De bezoekers beginnen binnen te druppelen. Ze worden ontvangen met koffie en waar nodig naar hun plaats begeleid. Voorin het zaaltje staat een enorme stoel, bekleed met tijger-fluweel en met goud geschilderde krullen. Daar mag straks de verteller op plaatsnemen die vanmiddag op het programma staat. Nu kan wie dat wil er even aan voelen.

Een man met weelderig, wit haar komt naar me toe. Hij vertelt dat hij de partner is van D., de 93-jarige schone die er zo aankomt. “Zes jaar geleden is mijn vrouw overleden,” zegt hij, “en toen ik daarna D. ontmoette, was ik meteen verliefd. Kijk, daar is ze al. Je zou haar d’r leeftijd niet geven hè.” Hij schuift de stoel naar achteren voor de bijna blinde, elegante oude dame.

De verteller moet een beetje wennen. Hij heeft nooit eerder voor publiek met een visuele beperking opgetreden. “Vinden jullie het leuk als ik een verhaal vertel over iemand die blind is?” vraagt hij. “Nee hoor, er is al genoeg ellende,” roept een vrouw vooraan, “vertel maar iets waar we lekker om kunnen lachen!”

Na drie  korte verhalen is het pauze. De organisator koppelt behendig kleine groepjes gesprekspartners aan elkaar. Ik praat met de oude dame, haar partner en onze ‘achterburen.’ A. is al vijftien jaar blind en gaat twee keer per week naar de sportschool, waar hij zelf alle apparaten weet te vinden, al zit ie soms per ongeluk bijna bij iemand op schoot. Hij lacht er zelf om.

Er volgt een tweede ronde verhalen  en daarna mag ik iets vertellen over mijn tijdschrift. Ik heb cd-tjes bij me en een paar mensen willen wel graag een probeer-exemplaar. Dan tikt de verteller op m’n schouder. Bescheiden vraagt hij of hij misschien ook zo’n cd mee mag nemen voor z’n vrouw. Die gaat steeds slechter zien. Natuurlijk mag dat!

Tegen half vijf rij ik terug naar huis. Mijn missie zit erop. Behalve dat ik misschien wat nieuwe abonnees voor Zienswijs heb binnengehaald, heb ik leuke gesprekken gehad en weer beter kennisgemaakt met de mensen voor wie we het tijdschrift maken. Een goede besteding van een woensdagmiddag.

Concert in de vorm van een peer

Als je naar een muziekuitvoering gaat met de naam ‘concert in de vorm van een peer’ kun je vermoeden dat het geen zwaar programma zal zijn. Wat we dan wél moeten verwachten weet ik niet precies, dus ik ga nieuwsgierig samen met H. naar de Vereeniging in Nijmegen, waar het Nederlands Blazers Ensemble dit concert zal spelen.

Het genieten begint al met het programmaboekje met een leesbare, geestige uitleg over Eric Satie en zijn wonderlijke denkbeelden over muziek en artistieke vrijheid. Satie als uitvinder van de achtergrondmuziek, muzak, door hem ‘meubileringsmuziek’ genoemd. Een uitspraak van hem is dat muziek vooral zichzelf is en desnoods de vorm van een peer kon hebben.

We zijn ruim op tijd in de zaal en hebben alle gelegenheid om te kijken naar de beelden die levensgroot op een doek achter het podium geprojecteerd worden. Het is een oliebollenkraam in Amsterdam, met mensen die in de rij staan, aan komen lopen of langslopen. Alles in slow motion. We vragen ons hardop af waar in Amsterdam de kraam staat en de vrouw voor ons draait zich om en zegt: ‘Wij denken dat het op het Leidseplein is.” Daar lijkt het wel op.

Dan verschijnen er ineens muzikanten in beeld. Mensen met een klarinet, een hobo, een saxofoon in hun handen rennen en huppelen in slow motion achter elkaar langs de oliebollenkraam. Achter het doek begint een muziekstuk van Erik Satie en terwijl de laatste blazer uit beeld danst, komen met vertraagde bewegingen de eerste leden van het Nederlands blazersensemble het podium op ‘hollen’.
Een projectie van Erik Satie zelf kijkt toe hoe zijn pianomuziek, bewerkt voor blazers wordt uitgevoerd. Met veel humor. Zowel in de muziek zelf als op het grote achterdoek, waar regelmatig droge teksten van Satie verschijnen, maar ook een langs wandelende, witte rat en af en toe een schoonmaker met een schort vol ruches, die met een plumeau de theatergordijnen afdoet, een selfie maakt, op een trapje klimt.

Wie een beetje pianospeelt, kent de gnossiennes van Satie. Je hoort ze trouwens ook regelmatig voorbij komen in films of documentaires. Het blazers ensemble speelt met die bekende muziek. Instrumenten reageren op elkaar, schmieren elkaar na of maken er met z’n allen een potje van. ‘In Saties werk doen ernst en spel verstoppertje met elkaar’, staat in het programmaboekje, en dat is precies wat we horen en zien. Na het laatste nummer, dat eindigt met een idioot lange reeks slotakkoorden, wordt in de zaal hardop gelachen en volgt een staande ovatie.

Als toegift spelen ze hetzelfde stuk als waarmee ze begonnen. Na een halve minuut staat een klarinettist op en begint achteruit in slow motion het podium af te lopen. Een tweede blazer volgt - en zo verdwijnen de muzikanten één voor één zoals ze zijn opgekomen, maar dan ‘teruggespoeld’.

Dan het is het nog niet helemaal afgelopen. Als we in de foyer een biertje staan te drinken, spelen dezelfde muzikanten nog even door, In twee- en drietallen op een klein podium. Vrolijke, gevarieerde muziek. Het voelt als een feestje en het is veel te snel afgelopen. Wát een gezellige avond. Ik heb er een nieuwe favoriet bij waar ik vaker naar wil gaan luisteren: het Nederlands Blazers Ensemble.

Luxe B&B met katten

Dochter E. is een lang weekend met vriendinnen naar Valencia en ze heeft ons gevraagd of we de katten wilden verzorgen. Zeker wilden we dat! Dus rijden we vrijdag naar Amsterdam, waar E. ons ontvangt met een echt Amsterdamse millennial-lunch: broodje met gepocheerd ei, avocado, feta en een beetje chilivlokken.

Om kwart voor twee komt vriendin S. en brengen we de twee dames naar Schiphol. Ze hebben zin in hun weekendje weg, en wij ook! Als we terugkomen en de auto geparkeerd hebben, is er al een groot deel van de middag om. We halen brood bij de Turkse bakker, belegjes bij de Turkse supermarkt en een soep-pakket bij Appie. Dan installeren we ons in onze luxe B&B, waar de katten ons opwachten.



Er zijn uitgebreide instructies voor de twee Britse Korthaar katten. Behalve de brokjes die het voer-apparaat vier keer per dag uitstort, krijgen ze ’s morgens en ’s avonds blikvoer, zou het fijn zijn als er af en toe met ze gespeeld wordt en moet regelmatig de kattenbak uitgeschept worden. H. laat de zorg aan mij over en houdt het bij een beetje kroelen als een van de twee bij hem in de buurt komt.

Op zaterdag lopen we van Bos en Lommer naar de Hermitage. We kiezen een leuke omweg door het Erasmuspark en door de Haarlemmerstraat. In het museum is een tentoonstelling over Rembrandt en zijn tijdgenoten. We besluiten om de tijd te nemen voor dat ene onderwerp en het daarbij te houden. (Leve de museumjaarkaart, anders zouden we 32 euro moeten betalen) Er lopen best veel mensen rond. Ik vermoed dat er veel tweede-keus bezoekers bij zijn die te laat waren om een kaartje te krijgen voor Vermeer in het Rijksmuseum. Nou, dit is ook mooi!

Terug nemen we de tram. En ’s avonds gaan we naar het aan ’t IJ, waar het Nederlands Kamerkoor zingt. ‘Orpheus’. Een paar jaar geleden hebben we dit koor in Cuijk horen zingen en ik vond het prachtig. (zie ‘Zo kan een koor dus ook klinken') Deze uitvoering was heel anders, maar net zo afwisselend en verrassend. Terug in het huisje van E. moeten er nodig katten geknuffeld worden. En een bak uitgeschept. Niet te geloven wat een hoeveelheid kattenpoep die twee produceren!

En dan is het alweer zondag. Bezoekje aan de oudste broer van H., die in een verpleeghuis woont. We nemen hem mee uit lunchen. Aan het eind van de middag maken we schoon en pakken in om vroeg in de avond naar huis te rijden. Zondagavond heb ik koorrepetitie. Met m’n hoofd nog vol Nederlands Kamerkoor is het even wennen om ons eigen programma te zingen. Zo goed als dát koor zijn we niet, maar voor een amateurkoor kunnen we echt wel wat. Maar daar heb ik vorige week al over geschreven.