woensdag 30 maart 2022

Potten

‘O ja, dat wilde ik je nog vragen,’ mijn collega A. loopt een eindje voor me uit naar de koffie-automaat. ‘Jij bent toch van de potten?’
‘Eh, ik weet niet precies wat je daarmee bedoelt…’
Ze draait zich om en ik zie dat ze een weckpotje in haar handen houdt.
‘Oh, dat klonk wel een beetje raar,’ ze moet lachen. ‘Ik bedoel dat je vaak dingen doet met weckpotten. Ik koop m’n mayonaise in deze potjes en als je wilt heb ik er een paar voor je.’
‘Ooo bedoel je dat!’
Grinnikend tap ik koffie terwijl zij verderop haar potje om gaat spoelen. Hoe zou het toch komen dat ik ineens aan mijn lesbische vriendinnen S. en K. moet denken?
Op dit moment heb ik genoeg potten, maar het was lief aangeboden.

maandag 28 maart 2022

Bijpraten in Utrecht

De Dom in Utrecht - in de steigers
Ze hebben een voorsprong, m’n drie oude vriendinnen, want terwijl ik in m’n eentje in de trein van Nijmegen naar Utrecht zit, praten zij al bij in de trein vanaf de Zaanstreek. In Utrecht begroeten we elkaar na drie jaar voor het eerst weer. Met (na een korte corona-aarzeling ) een hartelijke omhelzing.

Onze jaarlijkse mini-reünie is twee keer uitgesteld en we hebben er alle vier veel zin in. Ons programma bestaat uit koffie en bijpraten, een lunch op een zonnig terras en bijpraten, een rondleiding onder de Dom met uitleg over de historie van Utrecht vanaf het eerste Romeinse castellum (daar waar nu de Dom staat), en tenslotte ergens eten en natuurlijk bijpraten.

Alleen het bezoek bij Dom-under is gereserveerd. We moeten ons om kwart voor drie melden. Dus na die eerste kop koffie vlak bij het station hebben we alle tijd. Al pratend wandelen we rustig richting binnenstad. Maar het vinden van een zonnig terras blijkt niet mee te vallen. Er zijn nogal veel mensen die dat ook op hun programma hebben staan vandaag. De enige terrassen met lege tafeltjes zijn die in de schaduw.

‘Oh, in de buurt van de Dom zijn heel veel terrasjes,’ verzekert M. ons. Dat klopt, maar er zitten ook heel veel mensen. We bedenken verschillende manieren om een plek te veroveren en langzamerhand begint de tijd te dringen. Net als we besluiten dat we één van onze eisen moeten laten vallen (‘zonnig’), zien we een bankje vrijkomen waar we nét met z’n vieren op zullen passen.

Vlug zitten. En dan twee aan twee het bijbehorende lunchrestaurantje in om iets te bestellen. Vegan dahl tosti klinkt wel goed, vind ik. H. en ik bestellen elk een tosti en een sinaasappelsapje. Tot onze verbazing wordt het sapje uit afgesloten plastic bekers overgegoten in een glas. De tosti’s liggen voorverpakt in plastic in een koelkastje. Die zullen ze ons straks buiten brengen.
Ook de anderen bestellen een tosti. Daar moeten ze een tijdje op wachten, want er is maar één tosti-apparaat. Maar we hebben ons bankje in de zon, en na een kwartiertje zelfs een tweede bankje er tegenover, waar iemand vertrekt.

De historische tocht onder de Dom is leuk, maar daarna moeten we nodig weer verder praten. Over vroeger toen we samen de PABO opleiding deden, over werken of met pensioen zijn, over onze volwassen kinderen en over de vreselijke zorgen van O., omdat haar dochter in het ziekenhuis een onheilspellende diagnose heeft gehad. Ze wil het ons vertellen, maar deze dag ook graag afgeleid worden, dus gaat het er niet te lang over.

Omdat het tapas-restaurant waar we willen eten binnen geen plaatsen vrij heeft, eten we buiten, waar het inmiddels vrij koud begint te worden. Het is tenslotte pas maart. Maar het eten is lekker en het gezelschap is goed. Om negen minuten over acht vertrekken onze respectievelijke treinen, precies tegelijk, elk een andere kant op. We hebben afscheid genomen en elkaar beloofd dat de mini-reünie volgend jaar echt wel door moet gaan. Dat gaat vast en zeker lukken.


zaterdag 26 maart 2022

Regels of geen regels

Zondag 20 maart.
Best een tijd geleden dat ik met de trein ging. Veel coronaregels zijn afgeschaft, maar mondkapjes in het OV moeten nog even. Lastig als je een leesbril nodig hebt, maar qua veilig-gevoel vind ik het toch wel prettig, want het is erg druk. Ik zit aan het raam en mijn tas staat op de stoel naast me. Maar al gauw maakt er iemand aanstalten om op die plek te gaan zitten en trek ik de tas op m’n schoot.

Het is een vrouw die, zonder me aan te kijken, al mompelend gaat zitten, terwijl de grote tas die ze aan haar schouder heeft half op mijn schoot terecht komt. Ze is zich onhandig aan het installeren, jas uit, uiteindelijk wordt de tas binnengehaald en zit ze blijkbaar goed. Het mondkapje dat ze op heeft, laat haar neus vrij, wat ik niet echt fijn vindt, want ze is onophoudelijk aan het kuchen en haalt af en toe haar neus op.

Ik probeer het te negeren en wijd me aan de sudoku waar ik mee bezig was. Na een paar minuten kijkt de vrouw opzij en zegt tegen me: ‘Oh, u bent een sudoku aan het maken…. U bent er goed in zo te zien.’  Ik vraag me af waar ze dat aan denkt te zien, want het schiet niet erg op. Ik zegt iets vaags beleefds terug en blijf puzzelen.

‘Oh, wat is onrustig,’ hoor ik de vrouw tussen het kuchen en keelschrapen door. Dan wendt ze zich weer tot mij: ‘Is het nou eigenlijk nog verplicht, zo’n mondkapje?’ Ik weet het niet helemaal zeker, maar zeg dat het volgens mij binnenkort wordt afgeschaft, maar nu nog niet.  ‘Sja, ik doe het maar wel,’ zegt ze, ‘er zitten zó veel mensen in de trein!’ En ze trekt het kapje zowaar over haar neus.
In een coupé verderop is een groepje mannen vrolijk aan het praten. Af en toe klinkt er een lachsalvo. ‘Uche uche onrustig zeg,’ klinkt het naast me. Ze haalt nog eens haar neus op en dan staat ze ineens op. ‘Ik ga kijken of ik een rustigere plek kan vinden,’ zegt ze, ‘Daag,’ en ze verdwijnt naar een andere coupé. Ik vind het helemaal niet erg.

Even later zijn we bij het volgende station en komen er nieuwe mensen binnen. Een man die een coupé verderop gaat zitten, roept iets over mondkapjes en afschaffen en onzin. Zonder mondkapje neemt hij plaats. Nog geen vijf minuten later klinkt over de intercom: ‘Beste reizigers, denk eraan dat mondkapjes verplicht zijn. De boete voor reizen zonder mondkapje bedraagt 95 euro.’ Ik zie de kapjesloze man een klein beetje schrikken, denk ik. Maar hij heeft zo’n ding blijkbaar niet bij zich.
Niet veel later komt er een conducteur langs en ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren. ‘Plaatsbewijzen alstublieft. Goedemorgen. Ja, dank u wel, goede reis verder,’ Bij elke coupé dezelfde woorden. ‘Dank u wel, dank u wel, goede reis,’ De man komt bij de coupé met de man zonder mondkapje. Hij bekijkt de chipkaart, kijkt de man vluchtig aan en gaat door naar de volgende passagier.

Nou jaaa… Ik merk dat ik verontwaardigd ben. Waarom? Zouden die mondkapjes nou echt zoveel verschil maken? Misschien niet, maar als er nét omgeroepen is dat geen kapje 95 euro boete betekent, en vervolgens blijkt er niet gereageerd te worden als iemand er geen draagt, dan vind ik dat toch raar. Ik ben blij als ik op m’n bestemming ben en uit kan stappen. Ik ben ook wel klaar met de coronaregels, maar met z’n allen bij elkaar in een kleine ruimte voelt nog steeds onveilig. Corona is echt nog niet weg, al worden alle beperkingen straks afgeschaft.  

zaterdag 19 maart 2022

Paleo

Het spel dat we met z’n drieën doen heet Paleo. En het bijzondere eraan is, dat je niet tégen elkaar speelt, maar moet samenwerken om te winnen. We zijn een prehistorische stam en moeten zien te overleven door bizons of andere beesten te jagen, uitvindingen te doen (bijvoorbeeld een speer, een tent, een touw) en geneeskrachtige bessen te vinden.

Paleo ziet er mooi uit, met verschillende speelvelden, fiches, kaarten. Maar het is behoorlijk ingewikkeld om alles goed klaar te zetten en de juiste set kaarten bij elkaar te zoeken voor de beginnersversie. En dat is van de diverse mogelijkheden de versie die we willen spelen, want we willen vanavond wel graag winnen.

We hebben het pas een paar keer gespeeld en daarna een poos niet. Nu moeten we weer opnieuw heel goed naar de spelregels kijken en het duurt een tijdje voordat we echt van start gaan. Maar dan is het zover. Iedereen mag twee kaarten trekken om te zien welke stamleden we hebben. Daar hebben we weinig geluk mee. Te weinig krijgers met speren. Dat betekent dat het erg lastig is om aan eten te komen.

Behalve domweg overleven is het onze missie om een grotschildering bij elkaar te sparen van vijf verschillende stukken. En hoe verstandig we ook overleggen over elke actie en hoe goed we ook samenwerken, we komen niet verder dan twee stukken. Dan sterft onze prehistorische stam jammerlijk uit.

Het is half twaalf ’s avonds en morgen moet ik vroeg op, dus héél erg vind ik het niet. Maar binnenkort moeten we het toch echt nóg een keer spelen. En dan is het dus de bedoeling dat we die grotschildering afmaken voordat we met z’n allen de pijp uit gaan. Moet kunnen toch?

zaterdag 12 maart 2022

Zaaibakje met verrassingen

Drie weken geleden vulde ik een bakje met compost en zaaide er radijs en peterselie in. Radijsjes vind ik eigenlijk niet zo lekker, maar ze zijn zo leuk om te kweken. Bovendien kun je van het groene loof een soepje maken dat ik dan weer wél erg lekker vind.


Radijsjes dus en krulpeterselie. Keurig in rijtjes met een prikkertje erbij waar op staat wat wat is. Het zaaibakje past precies achter de verwarming voor het raam op het zuidoosten, waar het genoeg licht en warmte krijgt. Na een week kwamen de stevige kiemblaadjes van de radijs op (zie je wel hoe leuk die zijn) en een paar dagen later haalde ik de plastic kap er af.

Nu is het dus zaak om de boel niet uit te laten drogen. De peterselie doet nog niet heel veel, maar omdat de zaadjes al over de datum waren, verwacht ik daar ook niet zo veel van. Wel komen er hier en daar verschillende miniplantjes op waarvan er een paar misschien tóch peterselie zijn.

Als ik de bak weer eens achter de verwarming vandaan vis om er water over te sprenkelen, blijft ie ergens achter haken en valt een deel van de aarde eruit met plantjes en al. Voorzichtig schep ik alles zo veel mogelijk weer op z’n plaats, maar van de ordelijke indeling is weinig meer over. Nou ja, de radijs herken ik wel en van de andere groene sprietjes zie ik nog wel of het peterselie wordt.

Weer wat later bestudeer ik na een sprenkelsessie al het opkomende spul. Vreemd, tussen de ronde kiemblaadjes van de radijs komt het nieuwe blad, maar dat is niet bij alle plantjes hetzelfde! Sommige krijgen nu een duidelijk afwijkend, puntig en getand blad. Dat is geen radijs, maar wat is het wel? Ik laat er m’n planten-app op los en die beoordeelt een foto ervan als … cannabis.

We bedenken lacherig wat je met twee wietplantjes kunt doen, maar de volgende dag vindt m’n appje dat het aardbeien zijn. Intussen begint een nog onbekende nieuweling verdacht veel op een tomatenplantje te lijken. Mijn bakje zaailingen levert steeds nieuwe verrassingen op. Wie weet wat er nog meer in verborgen blijkt te zitten.

vrijdag 4 maart 2022

Superhelden

Als je met je fiets onderuit gegaan bent en met een dik oog en minstens één gekneusde rib al een paar avonden niet veel meer doet dan voor de tv hangen … dan valt het extra op:
In een netflix serie wordt een agent een paar keer voluit in z’n zij geschopt, bijna neergeschoten maar gelukkig nog net gered. Even later doet hij zonder een krimp te geven mee met een volgende heldhaftige actie.
In een film gaat iemand met z’n hoofd dwars door een ruit en belandt hard op de grond. Na nog een keer omrollen staat hij op om weer soepel door de kapotte ruit naar binnen te springen.

Het gebeurt best vaak dat de held van een film of serie allerlei heftige val- en vechtpartijen doorstaat waarna hij (meestal zijn het mannen) er dan soms wel een tijdje gehavend uitziet, maar niet moeizaam kreunend overeind komt uit z’n stoel of bij elke onverwachte beweging in elkaar krimpt.

Natuurlijk, het zijn maar films… Maar daardoor vergeet je soms hoe kwetsbaar een mens is. Er hoeft niet veel te gebeuren of je bent beschadigd. Eén keer met m’n gezicht op het harde wegdek en ik ben een paar dagen tot weinig in staat. Gelukkig kan ik rustig bijkomen in een comfortabel huis.

In de krant zag ik een foto van een Oekraïense vrouw met een bebloed gezicht en verband om haar hoofd. Ze raakte gewond bij een luchtaanval op het appartementencomplex waar ze woonde. Olena Kourilo heet de vrouw. Ze heeft geen huis meer om rustig bij te komen. Net als veel anderen om haar heen.
Gewone mensen zoals wij. Of toch superhelden die weer opstaan en verder gaan alsof er niets aan de hand is? Waarschijnlijk dóe je dat gewoon als je geen andere keuzes hebt. Maar dat wens je toch niemand toe…


Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...