zondag 29 januari 2023

Puzzelen met stofjes

Patroondelen voor etuitjeEen legpuzzel maken vind ik leuk (zie Jig saw), maar dít is nog veel leuker: van kleine restlapjes stof puzzel ik patroondelen in elkaar voor een klein etuitje. In het kader van hergebruik gooi ik de restjes van naaiprojecten niet weg, maar ik stop ze in een doos, waar intussen best veel in zit. Ik vis er van alles uit waar verschillende bruintinten in zitten en dan is het passen en meten en een beetje bijknippen…

Ik heb twee patroondelen geknipt van plakvlieseline en daar leg ik de puzzeltjes precies op. Dan strijk ik de boel vast en over alle randjes ga ik nog eens extra met een zigzagsteek. Daarna maak ik er een etui van, met voering en rits.

Als het helemaal klaar is, heb ik geen idee wat ik er in ga stoppen of dat ik het weg zal geven of dat het op den duur gewoon ergens in een la gaat liggen verstoffen. Maar dat maakt niet uit. Zo’n jig saw puzzel gaat na een paar dagen ook weer gewoon in duizend stukjes  in de doos terug. (Of je moet hem vastlijmen en aan de muur hangen, maar dat vind ik niks).

De komende dagen staat m’n etuitje op tafel en kijk ik er af en toe tevreden naar. Want ik vind em zelf echt mooi geworden.

Etuitje gemaakt van restlapjes

vrijdag 27 januari 2023

Brrrr

Omdat ik er van overtuigd was dat we vanmiddag bomen zouden planten, heb ik niet m’n allerwarmste fleece aangetrokken. Van vorig jaar weet ik nog hoe warm je het krijgt van zo’n klus. (zie Bomen planten). Maar vandaag hebben we de keus tussen houtsnippers rijden en wieden in de moestuin.

Een pol gras met lange wortels ligt op omgewoelde aarde
De houtsnippers moeten van een grote berg bij het parkeerterrein met kruiwagens naar allerlei paadjes vervoerd en daar verspreid worden. Zwaar werk waar ik eigenlijk niet sterk genoeg voor ben. Samen met D. ga ik wieden. Lange bedden waar het afgelopen jaar o.a. peulen, broccoli, Oost-Indische kers en afrikaantjes in gestaan hebben, zijn nu overwoekerd door onkruid.

Ze moeten vrijgemaakt worden zodat er nieuw zaaigoed in kan. Binnenkort kunnen er al tuinbonen en knoflook de grond in. Kregen we in de zomer de instructie om bij het wieden zo weinig mogelijk de grond om te woelen, die spelregel vervalt vandaag. Zonder schepje of steker krijg je de rozetten van de diep wortelende paardenbloem echt niet uit de grond. En de dikke graspollen ook niet.

We werken flink door, maar echt warm krijg ik het niet. Door mijn tuinhandschoenen heen voelt de aarde ijskoud en bij het hurken en knielen op de koude grond trekt de kou in m’n voeten en benen. In de theepauze, buiten aan de picknicktafel, krijg ik het alleen maar kouder. Ook D. heeft het koud. Ze heeft haar sjaal om haar hoofd geslagen en daar overheen een hoodie. Lekker propperig.

Gezellig is het wel, al kletsend met z’n tweeën. Maar om half vier, als de houtsnipperkruiers klaar zijn met hun paadje en bij ons komen kijken hoe we worstelen met de lange wortels van het taaie gras, vinden we het na een tijdje ook mooi geweest. De laatste emmer onkruid wordt over het hek gekiept en iedereen helpt met het sjouwen en schoonmaken van het tuingereedschap. We kijken nog even naar de schone, zwarte aarde in de bedden die we klaar hebben. Dan lopen we terug naar de picknicktafel.

Er staan twee kratten met boerenkool op: om mee te nemen. Maar dan zal ik eerst helemaal naar m’n fiets moeten lopen om een tasje uit m’n fietstas te halen. En eigenlijk wil ik alleen maar zo snel mogelijk naar huis, om met m’n rug tegen de verwarming een beker warme bouillon te drinken. Dus ik sla de boerenkool over. Over m’n schouder roep ik: ‘fijn weekend allemaal!’ En ik vertrek. Met de wind in m’n rug naar huis. Koud, maar tevreden over een middag werken in de voedselboomgaard.

zaterdag 21 januari 2023

Maakt de salderingsregeling parasieten van ons?

We hebben al een jaar of zeven zonnepanelen op het dak. Fijn gevoel, dat je elektriciteit grotendeels uit een schone bron komt. En ook fijn voor de energierekening natuurlijk. Alleen meldden de media afgelopen week, dat wij zonnepanelenbezitters onze energie laten betalen door mensen die zich geen panelen kunnen veroorloven. O ja? Ik was me van geen kwaad bewust, dacht juist dat we goed bezig waren.foto meterstanden

Wat blijkt: het overschot aan zonne-energie van de zomer, gaat terug naar de leverancier en komt in mindering op de stroom die ik ’s winters gebruik. Het proces van terugvloeien kost de energieleverancier extra geld, dat hij verhaalt op alle gebruikers. Zodoende betalen anderen voor mijn voordeel.

Ik heb deze redenering in m’n hoofd om- en omgedraaid en kwam tot de conclusie dat ik inderdaad dubbel voordeel heb van de zonnepanelen: niet alleen gebruik ik in de zomer m’n eigen zonne-energie; door het teruglopen van de meter ‘verkoop’ ik het teveel terug aan Vattenfall – die het weer bij anderen in rekening brengt.

Toch protesteer ik tegen de beschuldiging dat wij parasiteren op degenen die geen zonnepanelen kunnen betalen! Ten eerste is er niet echt een manier om het anders te regelen als je zonnepanelen op je dak wilt. (Een eigen circuit bouwen zal vast wel kunnen, maar dan moet je er eerst een studie van maken)  Verder betalen we netjes voor het gebruik van het netwerk en als dat dan moeite heeft met het verwerken van teruggegeven stroom, kunnen we daar niks aan doen. En we zijn geen commerciële partij die onderhandelt over een prijs voor onze terug geleverde energie – het is een systeem waarin we niet anders kunnen dan meedobberen.

Intussen heb ik begrepen dat het afschaffen van de salderingsregeling helemaal niet betekent dat we voortaan helemaal niks meer terugkrijgen voor het overschot aan opgeleverde zonne-energie. Je kunt het straks alleen niet meer één op één wegstrepen tegen je verbruik in de winter. Nou, dat lijkt me prima; ik wil helemaal geen voordeel dat ten koste van anderen gaat. De twee keer 190 euro compensatie hebben we netjes weggegeven aan/voor mensen die er meer behoefte aan hebben.

Het enige dat me niet bevalt, is dat we een slimme meter nodig hebben als Vattenfall bij wil houden wat we terugleveren. En ik hou er niet van als onze energieleverancier steeds meer bij ons kan meekijken. Maar ja, er is natuurlijk geen ontkomen aan. Langzamerhand dringt de technologie ons huis binnen. Via m’n telefoon, via m’n laptop, via de nieuwe smartwatch van H. En binnen afzienbare tijd ook door een slimme meter in de meterkast. Of moeten we nu toch eens gaan nadenken over een hutje op de hei?

zondag 15 januari 2023

Elkaar verrassen: een avondje Rufus Wainwright

We kennen elkaar al heel lang, verloren elkaar een tijdje bijna uit het oog, vonden elkaar terug bij een oudejaarsfeest en sindsdien zien we elkaar een of twee keer per jaar. Dan eten we samen en daar maken we dan ook altijd iets speciaals van.

‘Hebben jullie zin om mee te gaan naar een concert van Rufus Wainwright?’ vroegen DJ en A. tijdens zo’n etentje, een kleine twee jaar geleden. Ze vertelden enthousiast over een eerder, soortgelijk concert en het leek ons het proberen waard. Helaas gooide corona roet in het eten.

Gisteravond was eindelijk de herkansing. ‘Breder dan klassiek: Rufus Wainwright en het Amsterdam Sinfonietta. In Arnhem. Wij wisten niet zo goed wat we ervan moesten verwachten. We kenden de artiest voornamelijk van naam en omdat het de zoon is van Kate McCarrigle, waar we jaren geleden wel naar luisterden.
We  googelden een paar liedjes van hem en vonden het oké maar niet geweldig. Maar wie weet hoe het uit zou pakken met een half orkest erbij. 

Om het meteen maar te verklappen: het pakte geweldig uit. Het concept van de concertenreeks ‘Breder dan klassiek’ is het verenigen van pop, rock en klassiek. Dat leverde een speellijst op van héél verschillende nummers, maar wel allemaal gezongen door Wainwright en begeleid door strijkers. Beginnend met de Danse macabre (nou ja, die is dus zonder zang), langs nummers van Prince, Marlene Dietrich, Paul Simon, Rufus zelf en zijn moeder, zijn  tante en z’n vader, maar ook met pure (Italiaanse) operanummers, die hij fantastisch zong.

Je zag en voelde het plezier van de muzikanten over deze samenwerking. En bij het publiek. Een staande ovatie en drie nummers toegift als afronding. En daarna een glaasje wijn in de foyer. Onze vrienden keken ons verwachtingsvol aan: en? Wij keken blij terug: geslaagd avondje! En ter plekke besloten we dat dit een traditie moet worden: (minstens) een keer per jaar nodigen we elkaar uit voor een verrassend concert. Gaan we doen!

zaterdag 7 januari 2023

 Apple watch

arm met apple-watch waarop een rode ring, daar binnen een gele ring en daar weer binnen een (gedeeltelijk gevulde) blauwe ring
Piep-piep.
H. staat op van de  bank, waar hij een boek ligt te lezen. Volgens zijn apple-watch is het tijd om een minuut te staan. Het horloge houdt bij hoeveel hij beweegt, traint en staat. Voor elke activiteit is in het schermpje een gekleurde ring te zien die zich tijdens de dag steeds meer vult. Als van een kleur de ring helemaal vol is, komt er als beloning een soort vuurwerk-explosie in beeld.

Vaak zie ik H. aan het eind van de dag tevreden naar z’n horloge kijken. ‘Ha, alle doelen gehaald!’ Soms loopt ie nog even fanatiek heen en weer om het laatste rondje vol te maken. Maar als ’s avonds om een uur of elf een piepje zegt dat het bedtijd is, negeert ie dat. Dan gaat ie rustig nog een uurtje de krant lezen. Gelukkig, hij wordt niet helemaal door google geregeerd.

De apple-watch is een impuls-aankoop op afstand. Een paar weken geleden was dochter E. in New York. De dag voordat ze terug zou komen, belde ze H. op met de mededeling dat ze in de apple shop stond, waar een soort black Friday sale aan de gang was. Of ie nog iets wilde hebben. Zelf had ze net een nieuwe watch gekocht. ‘Ik wil er ook wel één,’ zei H prompt. En zo geschiedde.

En waar ik al jaren regelmatig ’s morgens vraag of hij meedoet met een workout (zie: personal coach) en het antwoord vrijwel altijd ‘nee’ is, wordt er nu ineens fanatiek gewandeld, op de trap heen en weer gerend, gefietst en elk uur gestaan. Ik heb er gemengde gevoelens over. Aan de ene kant is het fijn dat H. gezond bezig is, maar ik hou niet zo van zo’n device dat allerlei informatie over je opslaat.

Piep-piep, hoor ik vanaf de bank. H. staat op en komt vragen of ik zin heb in een spelletje. Ja hoor, gezellig. Even m’n blogpost plaatsen en dan kom ik. Kan hij intussen nog even een minuut staan om z’n blauwe rondje helemaal rond te maken.  

dinsdag 3 januari 2023

Vattenfall weet niet zo goed wat hoog en wat laag is

foto van een old-school (niet-slimme) gasmeter

In een mailtje vraagt Vattenfall of ik op 31 december of een paar dagen eerder of later de meterstanden wil doorgeven. Dan kunnen ze het prijsplafond berekenen. Het doorgeven kan tot 15 januari. ‘Zo zorgen we er samen voor dat uw verbruiken tegen het juiste tarief afgerekend worden’. Fijn. 

Ik ben niet zo bang dat we boven dat prijsplafond uitkomen; ons energieverbruik is niet zo hoog. Maar ik wil best die meterstanden doorgeven. Op drie januari denk ik eraan en ga er even voor zitten. Inloggen bij Vattenfall, op zoek naar de plek waar je ook al weer de standen kunt invullen … 

Er zijn drie keuzes mogelijk:
1. Hebt u een nieuw contract bij Vattenfall? Vul hier de meterstand in.
2. Bent u verhuisd? Vul hier de meterstand in.
3. Wij hebben uw meterstand nog niet nodig. 

Eh? Ik zoek het mailtje op met het verzoek. Daar staat een link in die me naar de website brengt en jawel, daar kan ik dan wél de cijfertjes invullen. Ik doe het zorgvuldig. Het getal dat ik voor het stroomverbruik invul, wordt meteen geel en er komt een waarschuwend kader in beeld. ‘Weet u zeker dat dit getal klopt?’
Ja, ik weet het zeker.
Dan krijg ik de mogelijkheid om in te vullen waarom ons verbruik zo ongewoon HOOG is. Ik vul in dat het helemaal niet hoog is, maar juist extreem laag, en dat komt omdat we zonnepanelen hebben. 

Het getal op onze meter is de hele zonnige zomer alleen maar omlaag gegaan en ook nu we meer verbruiken dan opwekken, is het nog steeds lager dan bij de laatste meting. Misschien dat het systeem daarvan zo in de war raakt dat het laag met hoog verwart? Stom, we zullen toch echt niet de enigen zijn bij wie het zo werkt. 

Maar goed, ik heb als een brave burger onze meterstanden doorgegeven. Ik ben benieuwd onder deze omstandigheden van het prijsplafond een prijsvloer maakt. We gaan het meemaken.

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...