zondag 30 april 2023
Weekendje Amsterdam
Het weer is mooier dan voorspeld. Op zaterdag wandelen we in het zonnetje door Amsterdam naar de Hortus. In de zes kilometer die we lopen toont de stad veel gezichten. In de gracht vlakbij huis liggen kleine bootjes, waarvan er één gekraakt wordt door een meerkoetenpaar. We zien de beestjes ijverig nestmateriaal aanslepen en op het dek draperen. Verderop lopen we door het Erasmuspark over een lange vlonder langs het water. Hier waan je je in een natuurgebied. Een paar kilometer verderop begint de toeristische zone en is er niets over van het vredige natuurgevoel. Stoepje op, stoepje af laveren we tussen de mensen door, ontwijken we fietsers en verbazen we ons over de grote hoeveelheden glassplinters die overal langs de stoepranden liggen. Waarom zijn er toch zoveel gasten die het nodig vinden om hun bierflesjes kapot te gooien op straat?
In de Hortus wandelen we langs de perken met medicinale planten die hier al vanaf de 17e eeuw gekweekt worden. Het is precies het goede jaargetijde voor een plantentuin. In de tropische kas slaat de vochtige warmte ons tegemoet. Planten met enorme bladeren, indrukwekkende luchtwortelstelsels schieten de lucht in. In een vlinderkas loopt iedereen verwoede pogingen te doen om de vlinders te fotograferen. Moeilijk, want ze willen maar niet poseren. Dan hebben we veel zin in koffie, maar dat geldt voor veel meer mensen. Het lukt ons niet om een plaatsje op het terras te veroveren.
We besluiten tot het station terug te lopen en dan verder de bus te nemen. Onderweg drinken we koffie bij café De Druif op het Rapenburgerplein. Het is een oud, bruin café, dat ik nog ken van toen ik hier in de buurt mijn allereerste baan had bij een papiergroothandel. Grappig dat het er nog steeds is. De jongeman die ons bedient is erg vriendelijk, maar de koffie die hij me brengt, vind ik verschrikkelijk vies. Hij heeft er een flinke scheut (koude) melk voor me in gedaan, waardoor het lauw en melkerig smaakt. Pech gehad, ik drink straks ‘thuis’ wel een betere koffie.
De katten vinden het gezellig dat we terug zijn. Maar lang blijven we niet. Vanavond gaan we eten bij vrienden hier in Amsterdam.
Op zondag trekken we alweer de wandelschoenen aan om naar het centrum te gaan. Alweer in een vriendelijk zonnetje lopen we nu langs een andere route. We staan een tijdje op een brug te kijken naar een paar magneetvissers, die een groot, ijzeren rek uit de gracht vissen. In een markthal maken we een praatje met een man die gedetailleerde, houten reliëfkaarten verkoopt van steden. Op mijn werk worden functionele reliëfkaarten gemaakt voor blinden, deze hier zijn prachtig om te zien, maar misschien ook wel om te voelen.
Tenslotte nemen we vanaf de Rozengracht de tram terug naar de parkeergarage. Daar weigert de betaalautomaat als H. zijn ov-kaart probeert te scannen. Via een drukknop krijgen we na een tijdje contact met een dame, die ons vertelt dat er een storing is. We kunnen gewoon gratis uitrijden. Zo kun je nog eens voordelig een weekendje Amsterdam doen.
woensdag 26 april 2023
Teamuitje
Sinds Corona hangt onze afdeling een beetje als los zand aan elkaar. A. en ik vinden het hoog tijd voor een afdelingsuitje om weer wat meer teamgevoel te krijgen. We verzinnen allerlei mogelijkheden om iets te gaan doen wat iedereen leuk vindt en komen uit op een kookworkshop. Maar dat blijkt onhaalbaar met ons budget. Ik denk aan vroegere kookfeestjes bij ons thuis en stel voor om H. te vragen of hij bij ons thuis een kookmiddag wil leiden. Hij accepteert de uitdaging en het plan staat vast.
Het is een uitgebreid menu, dat best bewerkelijk is. H. had me de plannen laten zien en ik was een beetje bezorgd over de haalbaarheid. Maar behalve dat het een beetje woekeren is met beschikbare schalen en kommen, is de planning strak en loopt het behoorlijk volgens schema. Ik ben groep 2 samen met maatje T. We hebben het druk met het sorbetijs dat elk half uur geroerd moet worden, en intussen maken we de cannoli-vulling en de crêmesoep.
Aan de grote tafel maakt groep 1 lawaai met de sapmachine. Wortelsap, bietensap, komkommersap, appelsap; er verschijnen steeds meer kannen met kleurige, gezonde drankjes. Groep 3 heeft al gauw twee sodabroden in de oven staan en dan worden er asperges geschild en een grote kabeljauw in stukjes gesneden. Om half vijf komt iedereen om de tafel met sapjes heen zitten en gaan we allerlei combinaties uitproberen. A. en ik hebben een quiz gemaakt, waar we zowaar ook nog tijd voor hebben.
Dan dient ieder tweetal z’n eigen gerechten op. Voor de vegetariër zijn er vis-vervangers en voor de ‘moeilijke eter’ blijven alle mogelijke alternatieven in de koelkast omdat ie (bijna) alles lekker blijkt te vinden. Tussen de gangen door wassen we snel borden en kommetjes af, anders moet er wel érg veel servies uit de kast komen. Als we eindelijk aan het citroen-ijs toe zijn (dat steeds om het half uur geroerd moest blijven worden), kan dat er nog maar met moeite bij. De bonbons voor bij de koffie blijven in hun doosje zitten.
Om half 11 zijn we klaar met eten en napraten. Iedereen vertrekt naar huis. We hebben veel geleerd en geproefd en lekker samengewerkt. Het teamgevoel was er wel. En we houden het zeker nog even in stand: volgende week gaan de bonbons mee naar kantoor.
dinsdag 18 april 2023
Naamgenoot
Ik vond haar de liefste tante. Goedlachs en lang niet zo streng als de andere tante bij wie we soms logeerden. Ze kon aanstekelijk schateren; dat lees ik ook terug in de dagboeken van mijn moeder. Die genoot erg als haar jongere zus langskwam.
Vandaag is ze begraven, de tante met dezelfde naam als ik. Ze was de laatste van negen; vijf zussen en vier broers.
Het is een flink stuk rijden, dus ik vertrek op tijd naar de begrafenis, in Fluitenberg, bij Hoogeveen. Een half uur te vroeg kom ik aan, gelijk met twee auto’s vol nichten en neven uit Groningen.
In het uitvaartcentrum zie ik mijn broer met z’n dochter, en meer familieleden. Sommigen herken ik meteen, van anderen weet ik niet zeker welke zus of broer het is van de zeven, de vijf… Als kinderen zagen we elkaar wel in vakanties, maar dat is lang geleden. In een ‘Nichten en neven’ Facebookgroep worden belangrijke gebeurtenissen in de familie gedeeld. Zoals deze.
Er is muziek, er wordt gesproken door haar twee zoons en dochters. Achterkleinkinderen mogen kaarsen aansteken. Kleindochters vertellen over hun oma. Tenslotte lopen we allemaal langs de kist om haar nog één keer te groeten. Dag tante. Dag laatste zus van mijn moeder.
Dan is er koffie, er zijn broodjes, er is veel familie om bij te praten. En al gauw is het tijd om weer te gaan. Maar eerst spreek ik met mijn neef A. af dat ik hem op kom zoeken in zijn taalschool. Daar moeten we niet te lang mee wachten, want voor je het weet zijn we zelf 93.
vrijdag 14 april 2023
Goedbedoeld
Zijn verhaal is interessant. Hij heeft jaren in de zorg gewerkt en maakt nu de andere kant mee; geen zorgverlener meer, maar zorgontvanger. En vanuit dit perspectief ziet hij wat hij vroeger verkeerd deed. ‘Ik ben niet zo van de medicatie,’ vertelt hij, ‘dus als een patiënt erg druk in z’n hoofd was, ging ik liever een eind met hem wandelen. Maar deed ik dat omdat het goed voor hém was of omdat ík dat wilde?’ Tegenwoordig maakt hij voortdurend situaties mee waarin anderen denken te weten wat goed voor hem is. ‘Ik kan niet meer voetballen met m’n vrienden en nu proberen ze met alle geweld een andere sport voor me te vinden. Maar dat hoef ik niet. Ik mis het voetballen met m’n vrienden!’
Ik moest aan het interview denken toen ik bij m’n vriendin N. was. Ze hadden voor het hele gezin een Klavervier-pas van de gemeente gekregen; een pasje waarmee mensen met een uitkering bij bepaalde winkels voor een bepaald bedrag dingen kunnen kopen. Er waren best veel mogelijkheden, maar na een tijdje scrollen en zoeken zuchtte N. dat ze liever gewoon geld had gekregen dat ze kon gebruiken voor dingen die ze nodig heeft. Luiers bij het Kruidvat, een waterkoker bij Blokker. Díe winkels doen niet mee aan de Klavervier-pas.
Het lijkt een open deur om als je iemand wilt helpen, eerst te vragen wat die persoon nodig heeft. Maar het gebeurt maar al te makkelijk dat je met al je goede bedoelingen het doel voorbij schiet. En daar kom je soms dus pas achter als je zelf degene bent die hulp van anderen goed kunt gebruiken.
vrijdag 7 april 2023
Naald en draad en druppelslang
“Zou je vanmiddag misschien naald en draad mee willen nemen voor deze reparatie?”
Ik
krijg dit appje op vrijdagmorgen terwijl ik, heel toepasselijk, achter
de naaimachine zit. Er zit een foto bij van een kapotte rits in de
voortent van een caravan.
Op vrijdagmiddag doe ik vrijwilligerswerk
bij de voedselboomgaard
(zie 'bomen inpakken'). De
caravan-met-voortent van de foto doet daar dienst als een soort bouwkeet. Er worden
dingen bewaard en bij regen wordt er koffie gedronken. Ik ben een
beetje verbaasd over de vraag want volgens mij weet niemand daar dat ik
iets met naaiprojecten heb. Het blijkt dan ook puur toeval. Ik neem een
doosje mee met naalden, draad, een schaar en een vingerhoed.
Als ik
aankom, zit er een klein groepje aan de picknicktafel buiten. J. komt
met een lijstje taken die moeten gebeuren. Ik zet m’n doosje op tafel en
verkondig dat ik de rits zal repareren. Maar eerst is het handig als ik
even help met een klus waar twee mensen voor nodig zijn: het uitrollen
van een aantal druppelslangen langs rijen nieuwe aanplant.
Samen met
M. ga ik aan de slag. De druppelslangen zijn van zwart plastic, een wat
stugger materiaal dan tuinslangen, en ze staan in grote rollen aan één
kant van de boomgaard. De rollen zijn zwaar en onhandelbaar, maar als je
het met z’n tweeën volgens een bepaald systeem aanpakt, lukt het goed
om ze netjes langs de hele rij nieuwe boompjes en struiken te leggen.
Zo’n honderd meter lengte denk ik. De derde rol is niet helemaal goed
opgerold en bestaat eigenlijk uit twee delen, die niet bij elkaar willen
blijven. Hoe verder we komen, hoe meer knikken er in de slang komen. We
proberen op verschillende manieren om hem recht te krijgen, maar het
schiet niet op. In de verte zien we de anderen pauzeren aan de
picknicktafel. Is het al zo laat? Ik moet eigenlijk aan de slag met die
rits!
Gelukkig komt er iemand die mijn taak wil overnemen. Na een
snelle kop koffie bekijk ik de schade aan de voortent en maak ik de
losgetrokken rits weer vast. Een rustiger klusje dan het gestoei met die
zware druppelslang. J. komt even naar het resultaat kijken en
constateert dat ze dus bij mij moet zijn als er iets met naald en draad
gebeuren moet. Daar heb ik geen problemen mee.
Een uurtje later
schop ik thuis in de schuur mijn modderige laarzen uit en pel ik me uit
mijn modderige regenjas. Vrijwilligerswerk in de boomgaard heeft vele
vormen
zondag 2 april 2023
Scherven
Omdat het laatst neergezette schilderij groter was en een stukje boven het kastje uitstak, was ik er niet blij mee. Bovenop het kastje staat een stekkerdoos en deze constructie vraagt om moeilijkheden. Je kon er op wachten: vandaag was ik aan het strijken toen ik ineens een klap achter me hoorde. Het snoer van het strijkijzer had een hoekje van het grootste schilderij meegetrokken en de hele lijstenverzameling viel voorover op de grond. Ik mompelde een paar lelijke woorden en bekeek de schade. Wonder boven wonder waren er maar twee glasplaten kapot, maar ik baalde er toch van.
Ik liep nijdig de trap af en zei tegen H. dat z’n stomme schilderij gevallen was en dat nu van een andere lijst het glas aan scherven was. Flauw natuurlijk want hij had het dan wel een beetje ongelukkig neergezet, maar ik had het best zelf ergens anders kunnen zetten of de stekkerdoos kunnen verplaatsen.
Terug naar boven, met een emmer om de glasscherven in te doen. Terwijl ik daarmee bezig was kwam J. binnen om te vragen of hij kon helpen. Stofzuiger halen? Stoffer en blik? Hij nam meteen een theepotje mee van beneden om thee te gaan zetten. Dat had ie beter niet kunnen doen, want bij het neerzetten van de stofzuiger gleed het potje uit z’n handen en hadden we nog meer scherven.
We raapten ieder onze eigen scherven op en daarna pakte ik de scherpe glasscherven netjes in in een heleboel krantenpapier. Misschien mag het eigenlijk niet, maar ik heb het pakket bij het restafval in de vuilnisbak gegooid. In de glasbak mag het in elk geval niet. Het theepotje van J. ging ook in de bak en nu hopen we maar dat al die scherven een beetje geluk brengen. De niet-gesneuvelde lijsten bracht ik naar zolder. Ik hoop stiekem dat H. voorlopig vergeet om z’n schilderij op te hangen, want dat oude ding, echt, voor mij hoeft het niet zo nodig.
Een bijzondere date
'Vliegveld Hilversum.' Ik ben de ingang al voorbij voordat ik het in de gaten heb. Even later draai ik de parkeerplaats op. Als ik...

-
Er ligt een klein, hemelsblauw eitje in de tuin. Helemaal gaaf ligt het op een onbegroeid stukje grond. Mijn eerste opwelling is, het op e...
-
Het is ongeveer 10 kilometer fietsen naar Sanguin en voor alle zekerheid doe ik een regenjas aan. Als ik er bijna ben, begint het zachtjes...
-
Helemaal ontsmet stap ik onder de douche vandaan. Van het ziekenhuis kreeg ik de instructie om voor de operatie hibiscrub en bactroban in h...