vrijdag 25 augustus 2017

Een goed team


Ze strijden om voorrang in mijn hoofd: de Calvinist en de Flierefluiter:
“Doe iets zinvols met je leven!” zegt de Calvinist. “Laat je aandacht niet zo versplinteren door Facebook en Twitter en al die oppervlakkige dingen zoals tuinieren, muziek maken, gedichtjes schrijven.”
“Maar tuinieren ís toch zinvol,” zegt de Flierefluiter als het mooi weer is. “Als ik niks aan de tuin doe, wordt het een wildernis. En die gedichtenwebsite is best serieus en zinvol Ik heb gemiddeld minstens honderdvijftig bezoekers per dag.”
“Ja, maar als je daar écht serieus iets van wilt maken, moet je meer focussen. Ga eens uitzoeken hoe je er geld mee kunt verdienen. Dan stelt het pas wat voor.”

De Flierefluiter trekt zich terug. Schaamt zich. En de Calvinist maakt op de ‘vrije’ vrijdag doe-lijstjes:
*Uitzoeken hoe ik mijn website kan verbeteren
En ook:
*Taalcoachsessie (15.00 u)
Maar dan bemoeit nummer drie zich ermee, de Praktische geest.
“Eerst de wc schoonmaken, dat moet ook gebeuren.”
En behalve die wc komt er bovenaan het lijstje een witte was te staan, en
*Kamer stofzuigen
Als er tien dingen op het lijstje staan, houdt iedereen zich koest en hoef ik alleen maar aan de slag. Afstrepen tot ik bij de grootste taak ben aangekomen:
* Uitzoeken hoe ik mijn website kan verbeteren
Maar dan is het bijna drie uur en moet ik op pad naar m’n Syrische taalmaatjes. En daarna moet er gekookt en gegeten worden. Na de gezamenlijke afwas wint de Flierefluiter het: nu mag ik wel even gewoon iets leuks gaan doen. Krantje lezen, even op Facebook kijken…
En zo is er weer een dag voorbij zonder dat ik gefocust aan een serieus, groot project ben begonnen. Gelukkig heb ik mijn werk om de Calvinist in mij tevreden te houden.
En hoe zit het eigenlijk met deze weblog? Puur flierefluiterswerk, maar wel met een calvinistische regelmaat. Zou ik dan toch een goed team zijn?

zaterdag 19 augustus 2017

Zeilen deel 2


Voor het eerst sinds minstens vijftien jaar zijn we aan boord van een zeilbootje. Het is
maandagmorgen negen uur; de eerste dag van een week zeilcursus. Onwennig staan we met z’n vieren in de kuip. H. en ik en twee anderen. We schudden handen en stellen ons voor. Dan onderzoeken we de boot en wat we er met z’n allen van weten. We mogen alles uitproberen, is ons verteld. Het enige waar we niet aan mogen komen, is de pelikaanhaak, waarmee de mast omhoog gehouden wordt.

We maken alvast het een en ander los. Iets teveel, blijkt als onze instructeur even later aan boord stapt. De zeiltouwtjes moeten weer vast en we varen op de motor naar een goede plek om het zeil te hijsen. Het is een mooie dag met net genoeg wind om heel veel fouten te kunnen maken zonder dat er iets mis kan gaan. De laconieke instructeur laat ons aanrommelen, vertelt van alles en heeft zo zijn eigen opvattingen over regels waar je je al of niet aan moet houden.

Heel anders is dat bij de instructrice die we een dag later hebben. Zij hecht aan regels en veiligheid, maar laat ons ook midden op het meer met ogen dicht voelen waar de wind vandaan komt en dan puur op gevoel overstag gaan (van richting veranderen en het zeil naar de andere kant van de boot) Op dag drie hebben we weer een andere instructeur die net weer andere dingen belangrijk vindt en zo komen er in vijf zeildagen steeds andere aandachtspunten langs.


Bij de een moeten alle persoonlijke spullen aan bakboord opgeborgen worden, terwijl stuurboord voor de spullen van de boot zijn. De ander haalt daar de schouders over op, maar is wel heel precies in de volgorde van bepaalde handelingen. Bij de een wordt de regel geoefend om éérst het zeil te laten vieren en dán pas van de wind af te sturen. De ander vindt dat meteen het roer om moet en dat het zeil dan volgt. Ik pik ervan op wat me handig lijkt en probeer zo veel mogelijk te oefenen.

Op de vierde dag is het weerbericht somber. Vooral in de middag wordt er veel regen voorspeld, maar in de praktijk blijft het bij een paar kleine buitjes. Wel staat er wind kracht vier en wordt het allemaal wat spectaculairder. Bootje schuin en af en toe een flinke plens boegwater over je heen. Zo hebben we de regenpakken niet voor niets aan gedaan.
 
Na vijf zeildagen krijgen we een heus diploma: CWO 1. We zijn een week helemaal van de wereld geweest, hebben veel geleerd en een paar leuke mensen leren kennen. Het was echt een goed idee, deze zeilweek. De slimme eigenaar van de zeilschool biedt in het najaar terugkomweekenden aan met korting voor ex-deelnemers. Zullen we? JA!
Vreemd, het mag dan heel zen zijn om de hele dag op het water in een bootje te zitten, maar je wordt er ook best fanatiek van.

zaterdag 12 augustus 2017

Zeilen


Wat is ook al weer de klauwval en wat de piekeval? Wat de kraanlijn, de halstalie en de grootschoot? Ik bekijk de plaatjes in de oude “Leidraad voor zeilers” en herken een hoop dingen wel weer. Maar het is voor ons allebei toch wel erg lang geleden dat we ooit gezeild hebben.
Volgende week gaan we zeilen op de Friese meren en omdat onze zeilvaardigheid zo roestig is, doen we voor alle zekerheid een cursusweek. We hebben geboekt voor boothuur, cursus en verblijf in de accommodatie bij de zeilschool. De eerste ‘all inclusive’ vakantie van ons leven. Maar een luie week zal het zeker niet worden. Toen H. alle informatie bij elkaar zocht en doornam, las hij hardop voor dat het programma ’s morgens om acht uur begon met een ontbijt. Dan de hele dag varen, met onderweg een lunchpauze. En ’s avonds vanaf acht uur theorielessen! 
Om een beetje beslagen ten ijs te komen, groeven we in de boekenkast, waar nog een zeilhandboek moest liggen. Het zal verouderd zijn, maar de basisprincipes blijven natuurlijk gelden. Terwijl ik door het zeilhandboek blader, weet ik weer hoe het voelt om met de wind in je haren aan het roer te zitten, of als fokkemaatje het voorzeil precies strak genoeg aan te trekken om de wind er goed in te houden. Ik krijg steeds meer zin in de cursusweek. Nou maar hopen dat het weer ook een beetje meewerkt, maar voor de eerste dagen zien de voorspellingen er redelijk uit. Morgen inpakken en overmorgen het water op. Friesland, we komen er aan.

zondag 6 augustus 2017

Openlucht opera

Zaterdag is een grijze dag. Een groot deel van de middag regent het en we vragen ons af of het nog iets wordt vanavond. We hebben kaartjes voor de openlucht-opera Hänsel und Gretel. Het is een voorstelling van de ‘NJO Muziekzomer.’ NJO is het Nederlands Jeugd Orkest en zij organiseren jaarlijks een serie concerten in Gelderland. Heel diverse voorstellingen op allerlei meer of minder bijzondere plaatsen.
Vanavond in het openluchttheater in Velp (bij Arnhem). Na een natte, donkere middag breekt in de vroege avond zowaar nog even de zon door en we gaan vol goede moed op weg. Voor alle zekerheid nemen we paraplu’s mee en ook - volgens de aanwijzingen in de mail - vuilniszakken om op te zitten.
Vanaf de parkeerplaats staan verschillende medewerkers de weg te wijzen: oversteken, paadje over, trappetje op, langs een clubhuis, schuin over een (kunstgras) voetbalveld en dan het bos in. Op een open plek is het sfeervolle theater, waar we op onze vuilniszakken op de derde rij houden bankjes gaan zitten. Bij de ingang heeft iedereen een dekentje en een poncho uitgereikt gekregen.
Onder een enorm doek staan stoelen klaar voor het orkest. Een glanzende harp en een aantal contrabassen staan in de vochtige avondlucht te wachten. Om halfnegen komen de jonge musici door het bos aanlopen, nemen plaats onder het doek en stemmen hun instrumenten. 
Van het traditionele sprookje is eind 19e eeuw een opera gemaakt. We zien zes solisten: Hans en Grietje, hun ouders, de heks en een kind. Vóór het orkest is een smalle strook gras, waar het stuk gespeeld wordt. Mezzo Hansel en sopraan Gretel dollen met elkaar als echte kinderen terwijl ze zingen alsof het vanzelf gaat. Ik verbaas me over het fysieke spel. Ze duwen elkaar om in het nattige gras, likken uit een kan pap die even later omvalt. Op de knieën van Hans zitten grasvlekken en aan de jurk van Grietje zit yoghurt. Ook de ouders rollen over de grond (dronken pa doet z’n broek naar beneden om ma te pakken). Dat alles terwijl er serieuze partijen gezongen worden. Knap.
Als de kinderen in het bos verdwaald zijn geraakt en op de grond in slaap vallen, is het pauze.
We gaan een kop koffie halen en als we terugkomen, horen we dat er volgens buienradar regen komt. De pauze wordt verlengd tot na de bui. Her en der worden poncho’s aangetrokken en als het vijf minuten later inderdaad begint te regenen, zien we om ons heen mensen wegduiken onder plastic en paraplu’s. De harp is vlug ingepakt net als de lampen die het voetlicht verzorgen.
Ik klim over het bankje voor me om een foto te maken van H. Mijn buurvrouw biedt aan om de foto te maken zodat we er allebei opstaan (leuker dan een selfie). Daarna maak ik foto’s van háár met de kleurige bloemen die ze heeft meegenomen voor de dirigent, waar ze bevriend mee is.
Twintig minuten later is het weer droog.
Het orkest neemt weer plaats. De meesten hebben nu een rood dekentje omgeslagen over de nette zwarte kleding. Er moet opnieuw gestemd worden en de opera gaat verder. Met een heerlijke gemene, schmierende heks die natuurlijk uiteindelijk in de enorme oven verdwijnt. Vader en moeder vinden Hans en Grietje terug, eind goed al goed.
Echt een sfeervolle muziekavond. Een leuke voorstelling om naar te kijken en te luisteren, vooral ook omdat de spelers er zoveel plezier in leken te hebben. En met z’n allen in plastic verpakt wachten tot de bui over is, verhoogt alleen maar het vakantiegevoel. Volgende week gaan we naar een andere voorstelling van de NJO Muziekzomer. Ik heb er nu al zin in.

vrijdag 4 augustus 2017

Vloggen zonder kokette, behaagzieke maniertjes

Op youtube kun je talloze filmpjes vinden van
vloggers. Er zijn hele grappige bij en hele saaie; professioneel opgenomen filmpjes en geklooi waarbij mensen amper verstaanbaar zijn. Heel veel mensen beginnen met grote plannen en geven het na twee of drie filmpjes op … en dan heb je natuurlijk ook een stel hele grote vloggers die miljoenen volgers hebben.

Een populair thema is de ‘morning routine’. Vooral vlogsters met veel volgers hebben allemaal wel een paar filmpjes gemaakt over hoe ze opstaan. Er wordt ook echt om gevraagd door de fans. Ik kan me voorstellen dat je het leuk vindt om een kijkje achter de schermen te krijgen bij je idool. Die succesvolle persoon komt net als jij gewoon ’s morgens een beetje verkreukeld uit bed en wankelt slaapdronken naar de wc. Het ‘ze-zou-je-buurmeisje-kunnen-zijn’ effect.

Alleen komen er meestal weinig kreukelmomenten in beeld. In het gemiddelde morning-routine filmpje zie je eerst een smetteloos wit bed; er gaat een wekker. Dan komt er een wilde haardos in beeld en vervolgens zie je de vlogster vaak op de rug terwijl ze elegant in haar gezellige sloffen stapt en haar i-phone gaat checken (verplicht nummer).

Gewoon onflatteus wakker worden is er meestal niet bij, net als een gewone boterham en een pot thee of een beker melk niet bij het ochtendritueel van echte vlogsters horen. Ontbijtjes zijn bewerkelijk en nadrukkelijk gezond. Fruit, granen, groentesapjes, smoothies. Verder komen er heel veel verpakkingen, potjes, tubes en spullen met merknamen in beeld. Kortom: dit heeft niet zoveel met het gewone buurmeisje te maken. 

Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Zo’n uitzondering is Marina Katarina Kovac. Ze is 12 jaar,vlogt sinds haar tiende en heeft meer dan 10.000 volgers. In tegenstelling tot veel leeftijdgenoten, doet Marina niet na wat iedereen doet. Zij laat heel andere dingen zien. Marina stapt uit bed, begroet haar hond (waar ze bijna over struikelt) en gaat op zoek naar een appel om mee te ontbijten, want soms, vertelt ze, heeft ze geen zin in brood.

Dan zien we haar handen in de koelkast de groentela opentrekken en tasten. Een komkommer, een halve paprika, en ha, hier is een appel. De koelkast gaat dicht en de camera zwerft door de keuken. Het beeld zwiept naar de kat, die geknuffeld wordt. Hij is vandaag jarig. ‘Nu ga ik even naar buiten om te voelen wat voor weer het is,’ vertelt Marina en daarna zoekt ze op de tast haar kleren uit. Een joggingbroek, want dat is makkelijk voor de MRIscan. Al die tijd kletst ze tegen haar volgers.

Marina is blind. Ze vlogt om te laten zien dat blind zijn geen belemmering hoeft te zijn. “Ik rij paard, ik fiets (zonder zijwielen) en ik geniet van mijn leven,” staat in haar welkom-tekst. En dat doet ze in haar filmpjes. Het monteren en uploaden doet haar moeder, maar verder maakt Marina haar filmpjes zelf. Niet gehinderd door ongeschreven wetten over vloggen. Dus zie je bij haar geen kokette, behaagzieke maniertjes, en is een morningroutine bij haar gewoon dat wat ze ’s morgens doet. Ze zou je buurmeisje kunnen zijn. Een blind buurmeisje dan wel, maar daardoor laat ze zich niet belemmeren. 


Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...