woensdag 30 juni 2021

Optometrist

We zitten met z’n drieën in de wachtruimte bij de optometrist, maar ik ben de enige die koffie heeft gekregen. Die voorkeursbehandeling krijg ik omdat ik net oogdruppels toegediend heb gekregen en nu verplicht een kwartier moet wachten. Als ik een paar slokjes gedronken heb, zie ik dat aan de binnenkant van het kopje een bril is afgebeeld. Grappig.

Ik ben hier omdat ik de laatste maanden merkte dat mijn leesbril niet meer helemaal voldoet. Bij een oogmeting bleek ik inderdaad wat meer sterkte nodig te hebben en omdat ik me verder nog wat dingen afvroeg over een vroegere herpes-infectie in m’n oog en over floaters, werd me aangeraden om een vervolgafspraak te maken bij de optometrist.

Doordat ik met en voor mensen met een visuele handicap werk, hoor en lees ik veel verhalen over oogziekten en ben ik me er zeer bewust van hoe kwetsbaar en bijzonder een paar goede ogen zijn. Ik neem dus graag het zekere voor het onzekere en nu mag ik dan plaatsnemen in de speciale stoel voor een apparaat dat mijn oogdruk meet en vanuit alle hoeken de oogbol met toebehoren controleert.

Als ze ook nog vanaf alle kanten met een akelig fel lampje mijn ogen heeft bestudeerd, laat de optometrist me zien wat de bevindingen zijn. Ik luister geïnteresseerd naar haar uitleg en stel een heleboel vragen. De test waarbij je moet kijken naar een raster van rechte lijnen, doet me denken aan een interview waarin iemand vertelde dat in haar familie Macula Degeneratie voorkwam en dat ze altijd naar de tegeltjes in de douche kijkt om te checken of lijnen niet vervormd zijn.

Ze knikt. Vervormde lijnen kunnen wijzen op MD. Mijn oogdruk is goed en verder ziet alles er ook prima uit. Ze wijst aan waar de oogzenuw loopt en waarom dat er netjes uitziet. Hoe het netvlies vastzit en dat ook dat allemaal in orde is. Er zweven wat floaters rond, die de boel een beetje blurren, maar ze zitten niet midden in m’n gezichtsveld. Kortom, behalve dat de scherpte wat minder is geworden, is er helemaal niets om me zorgen over te maken.

Maar een nieuwe bril is dus echt wel een aanrader. Ik word overgedragen aan haar collega om een model uit te gaan zoeken. Sinds mijn vorige bril is de monturenmode een stuk bescheidener geworden. Geen dikke, donkere randen meer, maar smalle, vaak zilver- of goudkleurige. Ik kies een rode en hoor onbewogen de prijs aan. Duur, zo’n bril!! Maar een goed zicht is veel waard. Nog een weekje, dan zie ik de wereld weer heel gedetailleerd.

zondag 27 juni 2021

Kattenspam

Er is een nieuwe huisgenoot in het leven van E. gekomen. Hij is klein, harig en schattig en ze is er helemaal vol van. Jack heet de Britse korthaar die ze nu een kleine twee weken in huis heeft. Ik krijg voortdurend foto’s en updates over zijn vorderingen.

De eerste nachten sliep het beestje bij haar op bed, maar wegens een verschil in slaapbehoefte doet ze nu toch maar ’s avonds haar slaapkamerdeur dicht. En wonderwel doet Jack daar niet al te moeilijk over. Een klein beetje aan de deur krabben en daarna zocht ie gewoon een plekje op de bank.  

E. is lang op zoek geweest naar een jong katje. Tijdens de lockdown was ze bepaald niet de enige die besloot dat het met al dat thuiswerken gezellig zou zijn om een huisdier te hebben. Nu het haar eindelijk gelukt is om haar ware Jack te vinden, worden om haar heen de huisdieren al weer ingeleverd bij het asiel: toch teveel werk, niet meer zoveel tijd, tegengevallen, wie zal het zeggen.

Maar E. vertelt ons dat ze zich er zeer bewust van is dat je met een jong katje een commitment aangaat voor misschien wel vijftien jaar. Over de eerste twee weken van die vijftien jaar is ze heel tevreden. Hij is lief, makkelijk en sociaal. Dat laatste is al behoorlijk op de proef gesteld. Er komen voortdurend vriendinnen langs om Jack te zien en liefst ook te knuffelen.

Vandaag komen wij langs. Binnen struikel je over de kattenspullen. Een krabpaal, een paar speeldingen met balletjes erin, een bakje water en een kattenfonteintje… Op het balkon staat de superdeluxe kattenbak, in de vensterbank is een soort hangmat geïnstalleerd en in een kastje staat het speciale Britse-korthaar-voer. Deze kat zal niets tekortkomen.

We maken uitgebreid kennis met Jack en dan lunchen we samen en doen een kaartspelletje. Dan wil E. nog even samen met mij een plant kopen bij de praxis en mogen haar vader en broer zomaar bijna een uur op de kat passen. Als we weer vertrekken, omhelzen we elkaar, mijn dochter en ik. Ik ben blij dat ze zo’n lief huisgenootje heeft en ik hoop dat ze me voorlopig blijft bestoken met kattenspam.

zaterdag 19 juni 2021

Verrassingsoverval

Voor het eerst in lange tijd komen onze vrienden P. en H. eten. Sinds Corona in ons leven kwam, zijn zij erg voorzichtig omdat P. tot de risicogroep hoort. Nu wij allebei twee prikken gehad hebben en zij samen drie, durfde ik ze uit te nodigen om m’n verjaardag te komen vieren. Niet op 17 juni, een bloedhete donderdag, maar een dag later. Iets koeler en de opmaat naar het weekend.

Na de nachtelijke regen zetten we de deuren tegen elkaar open en voelt de ochtend lekker fris. In de middag beginnen we met het klaarmaken van allerlei lekkere kleine gerechten en als onze gasten rond vijf uur op de fiets aankomen, gaan we op het terras een cocktail drinken. Een stevige regenbui jaagt ons naar binnen, waar we even later ook eten.

In de vroege avond kunnen we weer naar buiten. Net als wij houden P. en H. van bordspellen en we halen Wingspan tevoorschijn. De hele mikmak spreiden we op tafel uit. Vogelkaarten, speelborden, voedselfiches, dobbelstenen, eieren… het ziet er gezellig uit. We leggen zo’n beetje de spelregels uit en beginnen aan de eerste ronde.

Ineens klinken er twee vrolijke stemmen vanaf de hoek van het huis.
‘Hartelijk Gefeliciteerd!’ Het zijn mijn broer en schoonzus uit Den Ilp (Noord-Holland). Onverwacht komen ze langs om me een mooie bak met vetplantjes te brengen. Ik ben verbaasd en blij verrast, maar vraag me wel even af hoe leuk dit voor onze vrienden is. Maar daar hoef ik me geen zorgen over te maken.

‘Nee joh, we zijn meteen weer weg!’ zegt m’n schoonzus T. als ik ze koffie aanbied. ‘We moesten hier in de buurt zijn om iets op te halen. Ik had nog zitten vissen toen ik je gisteren belde, of jullie wel thuis zouden zijn en zo.’ Intussen is mijn broer al in gesprek geraakt met motorjournalist P.  Die twee blijken allebei ooit bij hetzelfde heftruck-bedrijf gewerkt te hebben. En ze zijn allebei grote praters.
T. rolt met haar ogen. ‘Geef me toch maar een glas water,’ zegt ze, ‘want dit kan wel iets langer duren dan ik dacht.’

Een half uur later gaan ze weer. Mijn broer met het door P. geschreven boek over motortechniek onder z’n arm. Gesigneerd en wel. Leuk, zo’n verrassingsoverval!
Het spel heeft geduldig op ons gewacht. We spelen verder tot diep in de nacht.




zaterdag 12 juni 2021

Kruidenpotjes

Het keukenkastje waarin de kruiden staan is een nooit eindigend project. Eens in de zoveel tijd haal ik alle potjes kruiden, flesjes olie en azijn en voorraaddozen met al of niet aangebroken zakjes kruiden, gist, bakpoeder en vanillesuiker eruit. Ik stal de hele boel uit op het aanrecht of op de keukentafel en maak het kastje schoon Daar zitten dan altijd vette kringen in van olieflesjes (waar altijd stiekem druppeltjes aan blijven hangen) en diverse resten van zout, peper, nootmuskaat of andere dingen die in een molentje of rasp zitten.

Aan de deur van het kastje zitten twee kruidenrekken waarin allerlei verschillende potjes staan. Een paar jaar geleden kocht ik zes glazen cole & mason potjes met een zilverkleurige dop. Zes dezelfde, elegante potjes, omdat dat er mooi uitziet. Maar al snel kwam ik erachter dat ze toch niet zo handig zijn. De hals is zo smal dat er geen theelepeltje door kan, ook niet het allerkleinste. En dat terwijl ik kruiden vaak per theelepel afmeet.

Lang hield ik het vol om dan maar onhandige potjes te hebben. Maar kort geleden besloot ik dat ik daar nu genoeg van heb. Online vond ik na een tijd zoeken de potjes die ik wil hebben. Wijde glazen potjes, niet echt bedoeld voor kruiden (eerder voor honing), maar wel passend in het kruidenrek. Ze gingen minimaal per 24. Geen probleem, er kan ook jam in of iets anders.

Het was even goed nadenken welke kruiden ik zo vaak gebruik dat ik ze pontificaal in het rek wil hebben. 12 stuks passen erin. Er zijn inmiddels 11 besluiten genomen en het laatste potje is nog leeg. Als ik het deurtje open trek, kijk ik er tevreden naar. 

Alleen heb ik nu zes fraaie, lege cole & mason potjes over.  Kan ik daar iemand misschien een plezier mee doen?

zaterdag 5 juni 2021

Speciale winkels

Señor Hernandez in de In de Betouwstraat is zo’n winkel waar H. uren kan doorbrengen en waar ik zelf ook graag kom, al ben ik altijd eerder uitgekeken dan hij. Achter de toonbank staat een woest bebaarde, zeer vriendelijke liefhebber van strips en graphic novels. Om elke vinger draagt hij een grote ring. Ik moet er altijd naar kijken als hij de aankopen inpakt met die beringde handen.
 
In dit soort niche-winkels staan mensen die alles weten over wat ze verkopen. Ik hou daarvan. Er zijn geen andere klanten in de winkel als we onze fietsen op de stoep parkeren. We zetten netjes onze mondkapjes op en lopen naar binnen. H. wil de nieuwe graphic novel van Aimee de Jongh: Dagen van zand. Een dik boekwerk met sfeervolle tekeningen, gebaseerd op de historische ‘Dust Bowl' in het Amerika van de 30er jaren.

Het boek is pas uit, heeft veel publiciteit gehad, en er staat een flinke stapel exemplaren pal naast de kassa. Mr. Baard is enthousiast. De Rotterdamse Aimee de Jongh is pas 32, maar heeft al een stevig oeuvre bij elkaar getekend en geschreven. Het begon met stripjes in de krant die tot albums gebundeld werden. Tegenwoordig maakt ze de lijvige beeldverhalen die ‘graphic novel’ heten en die serieuze recensies krijgen in de media.

We vragen hoe de stripwinkel de coronatijd doorstaan heeft. Dat blijkt al met al mee te vallen. Natuurlijk was de lockdown een moeilijke tijd, maar doordat de winkel al jarenlang een goedlopende webshop had, bleef de schade toch beperkt. Een trouwe klantenkring bleef strips kopen en nu gaat het eigenlijk heel goed. Gelukkig.
Het is zo mooi als iemand enthousiast is over wat hij/zij verkoopt en er veel van weet. Vaak weet het winkelpersoneel alleen maar wat er op de kaartjes of verpakkingen staat van de producten.

Een volgende bestemming waar we heen fietsen is Kaashandel De Wit. Net zo gespecialiseerd, maar dan in heel andere zaken. Fijn dat er nog steeds van zulke winkels bestaan

woensdag 2 juni 2021

Goed gepland dagje Amsterdam

‘Hallo’, klinkt het vrolijk door de intercom en meteen klikt de deur open. Ik loop door de bekende betegelde gang beneden, vier keer twee galmende trappen op en dan sta ik voor mijn dochter E., die haar huisdeur al wijd open gedaan heeft. Even weifel ik nog, maar zij spreidt haar armen uit en voor het eerst in lange tijd omhelzen we elkaar. Nu ik mijn eerste inenting gehad heb en zij echt twee weken klachtenvrij is na een coronabesmetting durven we het eindelijk weer.

Ze heeft ons dagje Amsterdam goed voorbereid. Eerst maakt ze een lekkere lunch. Dan gaan we met het OV naar de Bijenkorf, waar ze een tijdslot van twee uur heeft gereserveerd. Als we onze QR code hebben laten scannen, wandelen we de chique ruime winkel in als VIP’s

Eerst kijken we rond bij de tassen en de make-up. Ik heb me voorgenomen om vakantiegeld uit te gaan geven vandaag en begin met een duur oogpotlood. E. knikt goedkeurend over mijn keus. Ze is goed op de hoogte van merken en make-up technieken, dus dat zit wel goed. Dan gaan we op zoek naar een leren jasje voor haar. Jammer, het enige jasje dat ze echt mooi vindt is er niet in haar maat.

De volgende missie is lingerie. Ik wil minstens twee goede bh’s. Als ik één mooie in mijn handen heb en een tweede van een rek haal, word ik aangesproken door een kordate Bijenkorf-dame. Wil ik passen? Ze neemt me onverbiddelijk op sleeptouw naar een paskamer. Die is bezet en we maken rechtsomkeert naar een andere. Die is ook niet vrij. Ik sta al in de wachtstand, maar de dame neemt me bij de arm naar weer een andere paskamer, waar ik in kan.

‘Ik kom zo kijken of het goed past, oké? Dan zal ik nu even aan je dochter gaan vertellen dat je híer bent.’ Ik grinnik in mezelf. Als ik niet serieus van plan was om iets te kopen, zou ik niet zo blij zijn met deze mevrouw, maar nu laat ik me graag pamperen. Ze haalt tot twee keer toe andere exemplaren voor me en even later staat ze samen met E. door het halfopen gordijn enthousiast de goede pasvorm van bh nummer drie te bewonderen.

Ik kies twee setjes en betaal zonder blikken of blozen een stevig bedrag. E. kijkt tevreden toe. Als we samen winkelen is zíj meestal degene die veel koopt. Ik ben niet zo’n shopper. Dan moeten we ons haasten voor het volgende onderdeel van de dag: er is een terrasje gereserveerd aan het IJ. Daar zitten we op ons gemak in het zonnetje en drinken een fles wijn leeg met daarnaast wat kleine gerechten. Als het begint af te koelen, steken we met de pont over naar het Centraal Station.

Voordat ik door het NS poortje naar de trein ga, geven we elkaar nog een knuffel. Dag lieve E., het was een heerlijke dag samen.
 

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...