zaterdag 30 april 2022

Lang weekend Rotterdam

Een stedentrip naar Rotterdam, was het plan. We hebben voor drie nachten een hotel geboekt en op vrijdag vertrekken we. Op de fiets. Omdat we de hele zaterdag en zondag in Rotterdam willen zijn, plannen we de fietstocht moedig in één dag. Dat is best ver, daarom smokkelen we het laatste stuk. We fietsen tot Papendrecht en daar stappen we met fiets en al op de waterbus.

Het is 115 kilometer fietsen naar Papendrecht, maar we hebben veel geluk. De stevige wind die er staat, waait precies de goede kant op. Het motortje op de fiets hebben we nauwelijks nodig, we waaien met een flinke vaart over de fietspaden.

Sinds kort ben ik overtuigd van het nut van een fietshelm, en die heb ik dan ook gekocht voordat we weg gingen. Ik was bang dat het lastig en vervelend zou zijn om zo’n ding op je hoofd te hebben, maar de helm is zó licht dat ik vergeet dat ik em op heb. H. vindt dat ie me best goed staat en dat geloof ik dan maar.

Zaterdag is een zonnige dag, perfect om door Rotterdam te wandelen, de markt over, door de markthallen, langs de haven … En zondag gaan we naar Het Depot. Eerder hebben we de enorme, spiegelende kom in aanbouw gezien en nu kunnen we erin. Ik vind het geweldig goed bedacht, dit gebouw dat de skyline van de stad weerspiegelt en zo zelf eigenlijk wegvalt. Van binnen zit het ook mooi in elkaar. Alles is transparant, wat ook helemaal de bedoeling is: laten zien hoe het er achter de schermen van een museum toegaat.

Later in de middag doen we nóg een museum: de Kunsthal. Daar is de tentoonstelling ‘Job, Joris en Marieke, a triple life’. J. J. en M. hebben een studio waar ze korte animatiefilms en videoclips maken. In de Kunsthal zie je niet alleen die filmpjes, maar ook hoe ze gemaakt zijn en waar de bizarre ideeën vandaan komen die de drie creatievelingen hebben. Grappig, met een soort morbide humor.

Maandag is het grijs, regenachtig weer en ineens een stuk kouder. We fietsen nog geen halve kilometer, naar het Centraal Station. Daar nemen we de trein terug naar Nijmegen. Nog even naar huis fietsen ... brrr, koud rotweer. Maar het is maar een klein stukje.  Beter dan dit hadden we weer en wind niet kunnen wensen voor dit weekend, toch!  

zondag 17 april 2022

Een oude vriend

De aanleiding om weer contact op te nemen met onze oude vriend C. was droevig. Via LinkedIn liet hij weten dat zijn vrouw was overleden en dat het ons vrij stond daarover te bellen (of niet). Met z’n telefoonnummer erbij.

Lang geleden, toen H. en ik net verkering hadden, deelde hij een etage en een duobaan met C. Nou ja, een etage, ze hadden elk een kamertje op de bovenverdieping van een krakkemikkig huisje in Amsterdam-Noord. Ik was daar veel te vinden en werd ook goede vrienden met C., een makkelijk mens om vrienden mee te worden.

Maar zoals dat gaat, verwaterde de vriendschap toen ieder zijn weg ging. Een enkele keer zagen we elkaar nog. Vaag wisten we van elkaar wie wat deed en na veel jaren van volkomen radiostilte vonden we elkaar terug op LinkedIn, maar veel verder dan af en toe een post van elkaar lezen kwam het niet.
Tot zijn uitnodiging tot contact toen hij z’n maatje was verloren. Natuurlijk belden we. En hoe verdrietig hij ook was, het werd een hartelijk, soms zelfs vrolijk telefoongesprek waarin hij beloofde dat hij het zou laten weten als ie er aan toe was iets af te spreken.

Ruim een half jaar later maakten we een afspraak en op vrijdag rijden H. en ik richting Kaatsheuvel. Niet ver van de Efteling is de kleine camping waar C. woont. Toen zijn lief steeds meer lichamelijke klachten kreeg en daardoor moeilijk op stap kon, hadden ze besloten hun huis voor een camper in te ruilen, zodat ze met huis en al de wereld in konden. De laatste jaren hebben ze het zo toch goed gehad.

C. staat ons op te wachten bij de ingang van de camping. We hebben elkaar zeker dertig jaar niet gezien. Natuurlijk zijn we allemaal veel ouder geworden, maar vanaf het moment dat we elkaar omhelzen is het volkomen vertrouwd om bij elkaar te zijn. Een bijzondere gewaarwording vind ik dat.

We blijven een hele dag. Praten over vroeger, over ons leven nu, over rouwverwerking, over de puinhopen in de jeugdzorg. Wandelen naar de natuurbegraafplaats waar zijn vrouw ligt, drie lange, rechte dennenbomen als schildwachten om haar graf - en kort geleden is er een eigen boom voor haar bij geplant. Luisteren naar muziek terwijl C. voor ons kookt en wij niet mogen helpen. Samen eten.
C. is nog steeds een makkelijk mens om vrienden mee te worden. We merken het aan al die mensen op de camping en op de natuurbegraafplaats die hem groeten. Iedereen krijgt een vriendelijk woord, een zwaai uit de verte, een kort gesprekje. Ze kennen hem allemaal.

Het is donker en stil op de camping als we vertrekken. C. loopt mee tot de parkeerplaats en zwaait ons uit. Maar eerst hebben we elkaar beloofd dat het niet bij dit ene bezoek zal blijven. Zo’n goede vriendschap moet je gewoon in stand houden!

zaterdag 9 april 2022

'Ik breek nogal eens wat'

Pose in sumopak
Sinds gisteravond ben ik de trotse bezitter van een opblaasbaar sumopak. Een pak dat je aan kunt trekken en dat je vervolgens om je heen kunt laten opblazen zodat je verandert in een grote, dikke, bijna blote sumoworstelaar (met een klein koppie).

Ik kreeg het van m’n collega’s ter ere van mijn 25-jarig werkjubileum. Met een speech van onze hoofdredacteur, op rijm, met als refrein ‘ik breek nogal eens wat’… En die ik was niet hijzelf, maar ik. Waarom ik de reputatie heb dat ik voortdurend ledematen breek, snap ik niet helemaal; de laatste keer dat ik iets brak was in 2013. Negen jaar geleden!

Nou ja, dat was dan wel een heup waar ik door complicaties zeker een half jaar zoet mee was. Een week of zes geleden viel ik weer met de fiets (tweede keer in negen jaar dus), en had ik een flinke hoofdwond, maar: Niets Gebroken! Dus zelf vind ik het nogal meevallen met ‘ik breek nogal eens wat’. Maar goed, het was een hilarische speech en toen ik er vervolgens niet onderuit kwam om het pak te demonstreren was het helemáál een vrolijke boel.

Het jubileumfeestje was bij mij thuis. Dat hadden we oorspronkelijk bedacht omdat het nog in een onzekere coronatijd gepland werd, en het bleek een heel goed idee. Met onze (verlengde) huiskamertafel en de keukentafel aan elkaar geschoven, pasten we er mooi met z’n dertienen omheen. En óp deze lange tafel stonden drie kisten met lekkere hapjes, gebracht door een cateringbedrijf in de buurt.

Maar vóór we daaraan begonnen was er dus de toespraak en het sumopak, kreeg ik verschillende mooie cadeautjes en liet een van de blinde redactrices met wie ik lang heb samengewerkt een persoonlijke tekst horen die ze voor me had ingesproken. Ik voelde me geliefd en gewaardeerd en volkomen op m’n gemak in dit gezelschap in m’n eigen huis.

Vijfentwintig jaar bij hetzelfde bedrijf. Ik weet nog steeds niet of het iets is om tevreden over te zijn of dat het een beetje genant is om zo lang op dezelfde plek te blijven hangen. Maar als ik bedenk wat ik leuk aan m’n werk vind, weet ik dat ik ergens anders nooit dezelfde vrijheid en afwisseling zou kunnen vinden om audio-uitgaves te maken waar ik van a tot z de controle en de verantwoordelijkheid over heb.

De dag na m’n feestje lees ik een gedicht uit de bundel die ik kreeg, eet ik bij de koffie een overgebleven pindarotsje en een macaron en vouw ik zorgvuldig dat rare sumopak op. Van te voren had ik niet heel veel zin in het vieren van m’n jublileum, maar nu denk ik er met een brede glimlach aan terug. Als je zo’n gekke speech en een volkomen idioot sumopak krijgt, is het na 25 jaar toch nog geen ingekakte, saaie boel geworden.

woensdag 6 april 2022

Alles is verlicht

Bij N. in huis is het meestal een beetje donker. Als moslima draagt ze in het openbaar een hoofddoek, maar in huis doet ze die lekker af. Om ongewenste blikken te voorkomen houdt ze de luxaflex dicht.
De laatste weken is het nog donkerder dan anders. Eén van de tl-buizen in de huiskamer heeft het begeven en de nieuwe die haar man er in zette, wilde niet branden. Er is dus iets kapot.

In Syrië is het ongebruikelijk om zelf te klussen, hebben ze me al een paar keer verteld. Als er iets stuk is of er moet geschilderd worden, laat je dat doen. Dus hebben ze weinig ervaring op dat gebied. Een lampje indraaien lukt nog wel, maar als dat dan niks doet, houdt het al gauw op.

Van de drieling-lamp in de hal heeft onlangs het laatste peertje het begeven en toen ik een week geleden met N. iets van zolder haalde, bleek het daar ook al erg donker omdat er geen werkende lamp hing.

Vrijdag waren H. en ik uitgenodigd op de verjaardag van oudste zoon A. Het was een gezellige avond met (nét voor de ramadan) veel en lekker eten. H. keek naar alle kapotte lampen en bood aan om er iets aan te doen. Meteen de volgende dag gingen we terug met een rolmaatje om de maat van de tl te checken en te inventariseren wat er aan nieuwe lampjes nodig was.

Bij ons in de schuur vonden we een ongebruikte plafondlamp en een paar peertjes. Bij de gamma vulden we aan wat we niet hadden en vandaag, m’n wekelijkse koffiemiddag met N., kwam H. met een bak vol gereedschap en lampjes achter me aan.

Zonder dralen ging hij aan de slag. Rondom de keukentrap waar hij op stond met een nieuwe tl-buis, stonden de oudste drie kinderen aandachtig mee te kijken, terwijl de kleine A. enthousiast al het gereedschap uit de tas van H. haalde en mij een voor een schroevendraaiers, tangetjes en doosjes met lampen kwam geven.

Kleuter T. bleef om de trap heen draaien en kreeg een vallende moer op haar hoofd. Ze moest door mama getroost worden. Oudste zoon mocht de boormachine vasthouden en A. probeerde met z’n kleine vingertjes een doos vol schroeven open te krijgen. Intussen kon hun moeder het niet laten om alvast koffie te zetten. Ze kwam met een dienblaadje met twee kopjes koffie binnen. H. had de tl aan de praat en was nu in de hal bezig. Toen daar de nieuwe plafondlamp aan ging, kwam A. me aan m’n arm meetrekken om blij naar boven te wijzen.

Om half zes verzamelden we al het gereedschap, gaven de twee kleintjes een high five en een box, deden nog een keer alle lampjes aan en uit en gingen naar huis, uitgezwaaid door de hele familie. Voor de wc moet er nog een nieuw lampje geregeld worden, maar verder is het hele huis weer verlicht. Wel zo fijn als je vanwege de ramadan pas na zonsondergang mag gaan eten.


Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...