'Ik breek nogal eens wat'

Sinds gisteravond ben ik de trotse bezitter van een opblaasbaar sumopak. Een pak dat je aan kunt trekken en dat je vervolgens om je heen kunt laten opblazen zodat je verandert in een grote, dikke, bijna blote sumoworstelaar (met een klein koppie).

Ik kreeg het van m’n collega’s ter ere van mijn 25-jarig werkjubileum. Met een speech van onze hoofdredacteur, op rijm, met als refrein ‘ik breek nogal eens wat’… En die ik was niet hijzelf, maar ik. Waarom ik de reputatie heb dat ik voortdurend ledematen breek, snap ik niet helemaal; de laatste keer dat ik iets brak was in 2013. Negen jaar geleden!

Nou ja, dat was dan wel een heup waar ik door complicaties zeker een half jaar zoet mee was. Een week of zes geleden viel ik weer met de fiets (tweede keer in negen jaar dus), en had ik een flinke hoofdwond, maar: Niets Gebroken! Dus zelf vind ik het nogal meevallen met ‘ik breek nogal eens wat’. Maar goed, het was een hilarische speech en toen ik er vervolgens niet onderuit kwam om het pak te demonstreren was het helemáál een vrolijke boel.

Het jubileumfeestje was bij mij thuis. Dat hadden we oorspronkelijk bedacht omdat het nog in een onzekere coronatijd gepland werd, en het bleek een heel goed idee. Met onze (verlengde) huiskamertafel en de keukentafel aan elkaar geschoven, pasten we er mooi met z’n dertienen omheen. En óp deze lange tafel stonden drie kisten met lekkere hapjes, gebracht door een cateringbedrijf in de buurt.

Maar vóór we daaraan begonnen was er dus de toespraak en het sumopak, kreeg ik verschillende mooie cadeautjes en liet een van de blinde redactrices met wie ik lang heb samengewerkt een persoonlijke tekst horen die ze voor me had ingesproken. Ik voelde me geliefd en gewaardeerd en volkomen op m’n gemak in dit gezelschap in m’n eigen huis.

Vijfentwintig jaar bij hetzelfde bedrijf. Ik weet nog steeds niet of het iets is om tevreden over te zijn of dat het een beetje genant is om zo lang op dezelfde plek te blijven hangen. Maar als ik bedenk wat ik leuk aan m’n werk vind, weet ik dat ik ergens anders nooit dezelfde vrijheid en afwisseling zou kunnen vinden om audio-uitgaves te maken waar ik van a tot z de controle en de verantwoordelijkheid over heb.

De dag na m’n feestje lees ik een gedicht uit de bundel die ik kreeg, eet ik bij de koffie een overgebleven pindarotsje en een macaron en vouw ik zorgvuldig dat rare sumopak op. Van te voren had ik niet heel veel zin in het vieren van m’n jublileum, maar nu denk ik er met een brede glimlach aan terug. Als je zo’n gekke speech en een volkomen idioot sumopak krijgt, is het na 25 jaar toch nog geen ingekakte, saaie boel geworden.