Strijd om de moestuinbakken

Katten vind ik meestal leuk. Salomon van de overkant, die eigenlijk Diesel heet, is bij ons kind aan huis en zijn vriend Guus was ook welkom. Maar de oude Guus is een tijdje geleden overleden en nu hebben zijn baasjes twee nieuwe katten. Een bescheiden, langharige witte en een brutale kleine zwart-wit gevlekte: Milo.

Milo is nieuwsgierig, een beetje schuw en een echte jager. Met z’n dikke, zwarte staart zien we hem regelmatig door onze tuin sluipen. Hij klimt in struiken, loert op eksters en we zagen hem een keer met een muisje in z’n bek wegrennen. Knap, want hij draagt een belletje (al maakt dat niet veel geluid).

Milo is best grappig, maar helaas heeft hij een grote voorliefde voor onze moestuinbakken. Toen er nog niet meer in stond dan een paar kleine plantjes, in afwachting van opkomende kiempjes, besloot Milo dat dít zijn kattenbak was. Natuurlijk was ik het daar helemaal niet mee eens. Juist bij de groenten vind ik kattenpoep buitengewoon smerig. Er begon dus een strijd, die ik grotendeels gewonnen heb, maar nog niet helemáál.

Met scherp gepunte bamboestokken in de aarde en lange bamboestokken in een ruitpatroon over de bak, probeer ik de kat uit de bakken te houden. Het ziet er een beetje bloeddorstig uit. Toen J. de constructie zag, zei hij verbaasd: ‘Hé, punji sticks.’ Zo werden in de Vietnamoorlog boobytraps gemaakt.

Mijn bedoeling is vreedzamer. Ik wil liever niet dat er iets of iemand gespietst wordt, alleen dat Milo wegblijft. Het werkt bíjna. Comfortabel poepen gaat zo niet, maar er doorheen sluipen wel, zag ik een paar dagen geleden. Het blijft voor hem een interessante hoek van de tuin, misschien ook omdat er vaak vogels in de braam zitten, die tegen de schutting groeit.

Toen vanmorgen van één van mijn tomatenplanten de top jammerlijk was afgebroken, was ik ervan overtuigd wie de schuldige was. Ik kan het niet bewijzen, maar als Milo in de buurt van de groentebakken komt, jaag ik hem sissend en handenklappend weg. Ik verbeeld me dan ook dat ie me altijd een beetje vuil aankijkt als we elkaar tegenkomen.
En vooral na die kapotte tomatenplant is dat wederzijds.

Verkeersbord of niet, hij ragt gewoon door…

Alle inzittenden van de bus kijken gespannen door de ramen als de chauffeur voor de derde keer probeert langs de smalle oprit en onder de roodwitte balk door te rijden. We horen de balk over het dak schrapen. Nóg eens achteruit, voorzichtig draaien, een verkeersbord staat in de weg.

Het is een raadsel hoe de grote touringcar ooit het parkeerterrein op heeft kunnen rijden. Het lijkt onmogelijk om er weer vandaan te komen. De chauffeur heeft er genoeg van. Verkeersbord of niet, hij ragt nu gewoon door. Oh! Mensen slaan de handen voor hun mond, kijken geschrokken of beginnen te lachen. Het bord gaat om en we zijn er door.

In de bus zitten alle genodigden op het 50-jarig huwelijksfeest van mijn zwager en schoonzus. De gemiddelde leeftijd zal zo rond de 70 zijn en niet iedereen is even goed ter been. Daarom heeft het gouden paar bedacht om met een rondrit door het Groningse land te beginnen, langs de wierden of terpen met kerkjes uit de 13e eeuw. Een gids vertelt over de historie van de streek, de gebouwen, de wierden.

Na de start vanaf de P&R in Groningen, waar we om half 2 (en niet later!) aanwezig moesten zijn, gaat de tocht langs smalle landweggetjes. Zó smal, dat het iedere keer spannend is als er een tegenligger komt. In het dorpje Ezinge gaan we de bus uit en wandelen naar een van de weinige oude kerkjes die nog als kerk in gebruik zijn. Mijn schoonzus houdt triomfantelijk de sleutel omhoog en opent de deur. Binnen vertelt de gids over deze plek en kunnen we een tijdje rondkijken.

Terug bij de bus wordt door veel gasten even nieuwsgierig gekeken naar de schade van het verkeersbord. We stappen weer in en nu gaat het naar de Allersmaborg, een bijzondere locatie die van oorsprong uit de 15e eeuw stamt. De eenvoudige borg van toen is in de loop van de jaren groter en luxer geworden en heeft nu de vorm van een 19e eeuws landhuis.

Maar voordat we hier aan de koffie kunnen, moet de chauffeur alweer een hindernis nemen. De parkeerplaats wordt geblokkeerd door werkverkeer. Een paar minuten lijkt alles vast te staan, maar de gids onderneemt actie en gaat in overleg met de bestuurders van twee grote wagens. Langzaam rijden die achteruit, zodat onze touringcar het parkeerterrein op kan draaien. Het past allemaal maar nét en we stellen ons voor dat de chauffeur intussen met het zweet in z’n nek zit en spijt heeft van deze klus.

Tenslotte kunnen we uitstappen, krijgen we koffie en taartjes en wordt iedereen persoonlijk welkom geheten door het bruidspaar. Nu kan het feest beginnen. Een vrolijke bijeenkomst met familie en vrienden, verhalen, lekker eten en ’s avonds worden we weer allemaal keurig afgeleverd bij de P&R waar we zijn opgehaald. Alleen blijft de bus deze keer een eindje buiten de parkeerplaats staan, want één omgetrokken verkeersbord is genoeg.

 

Tegenwind

De hele weg naar huis hebben we tegenwind. Het is een mooie fietsroute die voor een groot deel over de dijk langs de Maas gaat. Maar bovenop die dijk vang je wel alle wind. Na ruim veertig kilometer nemen we een koffiepauze in een klein dorpje langs de rivier. Hè lekker, even rustig in de zon zitten. Als we weer opstappen, zucht ik dat m’n benen zo zwaar voelen door die tegenwind. En door te weinig slaap. H. bekent dat hij er vandaag ook wat moeite mee heeft.

Sja, het is onze eigen schuld. Hadden we maar niet tot half twee in de nacht wijntjes moeten drinken. We waren uitgenodigd voor een bezoekje aan de B&B van R., oud-collega en goede vriendin van H. Ze woont in Berlicum in een monumentaal huis met een prachtige tuin. De B&B is een apart huisje dat uitkijkt op die tuin. Woensdag waren we vertrokken en dit was de tweede overnachting van een driedaagse tocht.

Donderdag laat in de middag waren we aangekomen en konden we met een code de sleutel uit een kastje halen. We bewonderden het huisje en de tuin, zaten een tijdje op het terras en gingen toen verderop in de straat iets eten. Tegen tienen kwam R. thuis en vroeg of we zin hadden om iets te komen drinken. Dat deden we en het was heel gezellig. Voor we het wisten was het laat.

En nu moeten we tegen de wind in naar huis. Maar we zijn al over de helft en het is een prachtige dag. En spijt hebben we niet, want goede vriendschappen moet je onderhouden, al kost dat je soms wat nachtrust. Na 70 kilometer zetten we onze fietsen in de schuur en wandelen we onze eigen tuin in. Kleiner en minder goed onderhouden dan de tuin in Berlicum, maar toch helemaal niet verkeerd. ‘Leuke B&B,’ zeggen we tegen elkaar. ‘Zullen we hier blijven?’ En we laten ons in de makkelijkste stoelen vallen om even lekker uit te rusten.

Geen gezeur, even de schoffel erdoor

Kort geleden is de stoep in onze straat opgeknapt. Al jaren was het trottoir aan onze straatkant een hobbelige, onbegaanbare route. Boomwortels hadden de tegels her en der flink omhoog gewerkt. In juni 2019 werd door de gemeente een plan geopperd om de groenvoorziening in de wijk te veranderen (zie ‘struikelstoep’)

Er was sprake van het weghalen van alle bomen, waar gedoe over kwam. Een paar buurtbewoners met verstand van bomen kwamen met andere opties en uiteindelijk gebeurde er jarenlang niets anders dan dat er geheimzinnige gaten in de stoep verschenen. We kwamen er achter dat die gaten, rondom de bomen, bedoeld waren om de boomwortels te helpen door een keiharde tussenlaag in de grond naar beneden te komen.

Maar nu is de bultige stoep dus netjes gemaakt. De bomen in de straat zijn niet weggehaald, maar kregen meer ruimte; in plaats van een bescheiden vierkant om de boom heen is er nu een vak dat de hele breedte van de stoep beslaat. Het effect is een beetje wonderlijk: je kunt langs deze kant van de straat niet meer een eind over de stoep wandelen, want die wordt telkens onderbroken door een groenvak. De stukken stoep zijn in de praktijk een soort verlengde oprijlanen geworden naar de huizen.

Handig is het niet, maar wel lekker groen. De kleine struiken waarmee de boomspiegels gevuld zijn, slaan goed aan. Het onkruid ertussen ook. In de buurtpreventie app stelde iemand voor dat we met de buurt proberen de vakken een beetje onkruidvrij te houden: ‘wanneer iedereen één vak doet, is het niet zo veel werk.’

De reacties waren divers, maar natuurlijk zat er de voorspelbare opmerking tussen dat dit voorstel niet in de preventie app thuishoorde. Ook deze, die ik nogal flauw vind: ‘Ik denk dat we de gemeente daar genoeg voor betalen.’ En de nog sterkere bijval: ‘Er word zat voor betaald en ze doen nu al geen kut. En dan zouden we ze nog gaan helpen ook.’ Maar er waren ook positieve reacties en al met al bleef de preventie-app nog een hele tijd door pingen met steeds nieuwe berichten.

Ik besloot niet meer naar al die berichtjes te kijken en ging op deze mooie lentedag naar buiten met een schoffel (of eigenlijk een cultivator hark). Een uurtje later lag ‘ons’ vak er keurig bij en had ik een praatje met de buurman gemaakt, die dezelfde dag het vak voor zíjn huis onder handen nam. Ik was heel tevreden over dit afgeronde, duidelijke klusje.  

‘Klagen bij de gemeente is meer werk en heeft minder zin’, had een buurtgenoot ergens in de app opgemerkt, en daar was ik het helemaal mee eens.

Afscheid van een tijdschrift

Jarenlang maakte ik samen met F. het luistertijdschrift Hardop, voor blinde en slechtziende kinderen. Het was een leuke klus waar we veel creativiteit in kwijt konden. Steeds weer nieuwe thema’s verzinnen waar we dan een tijdschrift vol verhaaltjes, gedichten, informatie, muziek, geluiden en grapjes over maakten.

F. maakte niet alleen Hardop, maar maakte ook interviews en schreef hoorspelletjes voor een tweede luistertijdschrift: Zet’m Op, bedoeld voor jongeren met een verstandelijke beperking. Vaak vertelde ze daarover, waardoor ik me ook bij dat blad betrokken voelde.

Toen een van de insprekers van het hoorspel een tijd ziek was, bedacht F. een nieuw personage en vroeg of ik deze rol wilde spelen. Toen de zieke collega terugkwam, bleef ‘mijn’ personage bestaan en zo leverde ik elke maand een kleine bijdrage aan Zet’m Op.

Maar nu is Zet’m Op opgeheven. In april 2023 verscheen het laatste nummer van het tijdschrift. Vrijdagavond was het afscheidsfeestje met de redactie en alle medewerkers. Ook de hoorspel-spelers waren uitgenodigd.

De bijeenkomst begon in het huis van voorlezer E. Samen met F. las hij 38 jaar lang het blad voor. Ze waren voor de luisteraars echt personages. Allebei waren ze zeer betrokken, planden vakanties om opnamedata heen en verschenen trouw bij elke opname. Allebei misten ze in al die jaren maar twee opnames, vertelden ze niet zonder trots.

Met die 38 jaar spanden de voorlezers de kroon, maar ook de redactie was al vele jaren aan het blad verbonden. Zo kwam het dat de bijeenkomst veel weghad van een reünie:
“Weet je nog dat we dit vroeger zó deden…”
“Herinner je je die keer dat dít gebeurde…”
Na een drankje en een heleboel herinneringen, werden we verwacht bij de overburen, een Turks restaurant waar we als VIPs binnengehaald werden; onze gastheer en zijn partner zijn goede vrienden van de eigenaar.

Met het hele Zet’m Op team hadden we een heerlijk afscheidsetentje. Het ophalen van herinneringen ging nog lang door, terwijl we met deze bijeenkomst nog een laatste, mooie herinnering toevoegden. Een feestelijke bijeenkomst om met plezier aan terug te denken.

Uit eigen tuin

Ik weet niet meer waarom, maar ik ben lid geworden van de buurtpreventie-app. Soms gebeurt er een hele tijd niets, en dan ineens komt er een stroom aan berichtjes binnen. Bijvoorbeeld als er ergens in de buurt is ingebroken, als er vandalen rondlopen die spiegels van auto’s trappen of als er een hond kwijt is of juist gevonden. Een enkele keer plaatst iemand een bericht dat volgens iemand anders niet in de app thuishoort. Dan volgen er geïrriteerde reacties dat dat gezeur is of juist dat het wel serieus bij buurtpreventie moet blijven in deze appgroep.

Dit weekend stuurde ik een berichtje rond met de vraag of iemand interesse had in de stek van onze doornloze braam. Op het gevaar af dat ik door puristen op m’n vingers getikt zou worden voor dit frivole gebruik van de app. Binnen tien minuten kwam er een reactie en ik ging de bramenstek meteen maar even brengen. De vrouw bleek een kas in de achtertuin te hebben en in ruil kreeg ik een paar kleine paprikaplantjes mee. Terwijl ik met m’n plantjes op de stoep liep, passeerde langzaam een auto. Het raam ging open en iemand vroeg: ‘moet je je braam kwijt?’
Jammer dan, net te laat.

Weer thuis hoorde ik m’n telefoon piepen en was er weer iemand die het stekje wel wilde. H. zei dat we er nóg een hadden staan, dus een half uurtje later maakte ik alweer kennis met een buurtgenoot. Ze vertelde dat haar moestuintje op vaar-afstand aan het water lag, dus als we weer eens gaan kanoën, moeten we daar even naar gaan kijken.

Na een nacht regen zie ik dat van de drie nieuwe paprikaplantjes nog maar twee over zijn. Slakkensporen maken duidelijk wie de daders zijn. Met de zachte voorjaarsregen is de jaarlijkse strijd weer aangebroken. Als ik consequent elke avond een slakkencontrole uitvoer, is er een kleine kans dat er iets eetbaars opgroeit in de twee moestuinbakken op het achterterras. Elke slak die ik vind, gaat met een grote boog het water in van de vaart achter de tuin. Moeten ze maar niet van mijn groenteplantjes eten. De twee resterende paprikaatjes zijn nog ongeschonden. Nog maar een paar maanden het slakkengevecht volhouden, dan kunnen we paprika’s uit eigen tuin eten  
 

Weekendje Amsterdam

We parkeren onder de Albert Heijn op het Bos en Lommerplein. Je moet het even weten, maar daar, midden in Amsterdam, kun je voor een euro per dag parkeren. Voorwaarde is wel dat je vóór je de parkeergarage weer uitrijdt, met het OV uit het Centrum gekomen bent. Met een koffertje, een rugtas en een gereedschapskoffer wandelen we naar het flatje van dochter E., die een lang weekend in Frankrijk zit met vriendinnen. Vier keer twee trappen op en we zijn in haar huisje, waar we dit weekend voor Jack en Louie zorgen, twee Britse Kortharen.

Het weer is mooier dan voorspeld. Op zaterdag wandelen we in het zonnetje door Amsterdam naar de Hortus. In de zes kilometer die we lopen toont de stad veel gezichten. In de gracht vlakbij huis liggen kleine bootjes, waarvan er één gekraakt wordt door een meerkoetenpaar. We zien de beestjes ijverig nestmateriaal aanslepen en op het dek draperen. Verderop lopen we door het Erasmuspark over een lange vlonder langs het water. Hier waan je je in een natuurgebied. Een paar kilometer verderop begint de toeristische zone en is er niets over van het vredige natuurgevoel. Stoepje op, stoepje af laveren we tussen de mensen door, ontwijken we fietsers en verbazen we ons over de grote hoeveelheden glassplinters die overal langs de stoepranden liggen. Waarom zijn er toch zoveel gasten die het nodig vinden om hun bierflesjes kapot te gooien op straat?

In de Hortus wandelen we langs de perken met medicinale planten die hier al vanaf de 17e eeuw gekweekt worden. Het is precies het goede jaargetijde voor een plantentuin. In de tropische kas slaat de vochtige warmte ons tegemoet. Planten met enorme bladeren, indrukwekkende luchtwortelstelsels schieten de lucht in. In een vlinderkas loopt iedereen verwoede pogingen te doen om de vlinders te fotograferen. Moeilijk, want ze willen maar niet poseren. Dan hebben we veel zin in koffie, maar dat geldt voor veel meer mensen. Het lukt ons niet om een plaatsje op het terras te veroveren.

We besluiten tot het station terug te lopen en dan verder de bus te nemen. Onderweg drinken we koffie bij café De Druif op het Rapenburgerplein. Het is een oud, bruin café, dat ik nog ken van toen ik hier in de buurt mijn allereerste baan had bij een papiergroothandel. Grappig dat het er nog steeds is. De jongeman die ons bedient is erg vriendelijk, maar de koffie die hij me brengt, vind ik verschrikkelijk vies. Hij heeft er een flinke scheut (koude) melk voor me in gedaan, waardoor het lauw en melkerig smaakt. Pech gehad, ik drink straks ‘thuis’ wel een betere koffie.

De katten vinden het gezellig dat we terug zijn. Maar lang blijven we niet. Vanavond gaan we eten bij vrienden hier in Amsterdam.

Op zondag trekken we alweer de wandelschoenen aan om naar het centrum te gaan. Alweer in een vriendelijk zonnetje lopen we nu langs een andere route. We staan een tijdje op een brug te kijken naar een paar magneetvissers, die een groot, ijzeren rek uit de gracht vissen. In een markthal maken we een praatje met een man die gedetailleerde, houten reliëfkaarten verkoopt van steden. Op mijn werk worden functionele reliëfkaarten gemaakt voor blinden, deze hier zijn prachtig om te zien, maar misschien ook wel om te voelen.

Tenslotte nemen we vanaf de Rozengracht de tram terug naar de parkeergarage. Daar weigert de betaalautomaat als H. zijn ov-kaart probeert te scannen. Via een drukknop krijgen we na een tijdje contact met een dame, die ons vertelt dat er een storing is. We kunnen gewoon gratis uitrijden. Zo kun je nog eens voordelig een weekendje Amsterdam doen.