zondag 27 november 2022

To test or not to test

Eén streepje. Geen corona dus.
Voor de vierde keer deze week gooi ik na een negatieve test een pakketje afval in de prullenbak. Oké, het zijn geen enorme hoeveelheden plastic, maar als je je shampoo in blokken koopt en herbruikbare zakjes mee naar de winkel neemt zodat je losse broodjes niet in een plastic zak hoeft te doen, voelt dit toch een beetje als achteruitlopen.

Ik vraag me af wat het eigenlijk uitmaakt, of ik corona heb of gewoon een griepje. Zelf voel ik me niet beter als ik dat enkele rode streepje zie. H. laat zich door mijn gehoest en gesnotter niet uit ons echtelijk bed jagen. Hij kruipt zelfs lekker tegen me aan als ik koortsig hitte lig te verspreiden. En als het corona was, veranderde daar niets aan.

Eventjes ging ik een van de afgelopen dagen de deur uit, naar de apotheek. Binnen droeg ik netjes een mondkapje, want ook zonder covid wil ik niemand besmetten. Kijken mensen me nu een beetje raar aan omdat ik zo’n maskertje draag of verbeeld ik het me?

“Deskundigen pleiten voor het loslaten van alle coronaregels”, stond een paar dagen geleden in verschillende kranten. Maar onze regering wil daar nog niet helemaal aan. En bij mij op het werk zijn juist sinds een week of wat de zelftests voor collega’s terug van weggeweest.

Voor deze verkoudheid/griep hou ik het voor gezien met testen. Op zondag voel ik me wat beter dan vrijdag en zaterdag. Maandag blijf ik in elk geval nog thuis (werken). En nou ja, oké, dinsdagmorgen moet ik dan misschien tóch nog één keer een testje doen omdat ik dan afspraken op kantoor heb. Maar daarna moet het maar eens afgelopen zijn met die tests, want volgens mij slaat het eigenlijk nergens meer op.

zaterdag 19 november 2022

Een schadeformulier (niet) invullen

De man van mijn Syrische vriendin heeft een half jaar geleden eindelijk zijn rijbewijs gehaald. Dat kostte hem aardig wat moeite; bij het theorie-examen was de taal een probleem, bij het rijden het Nederlandse systeem, dat hem nou eenmaal niet met de paplepel is ingegeven.

Maar het is hem gelukt én hij heeft een betaalbare auto op de kop getikt. Het maakt het leven een stukje eenvoudiger voor hem en zijn gezin. Van zijn werk, op afroep bij een kapper, is hij nu een uur eerder terug, want hij hoeft niet meer met drie verschillende bussen. In de schoolvakantie kunnen ze af en toe een dagje op stap met de kinderen.

Op woensdagmorgen gaat mijn telefoon. Het is H.H. Hij heeft maandag een ongeluk met de auto gehad en vraagt of ik kan helpen met het schadeformulier. Het klinkt niet al te dramatisch en ik fiets naar hun huis om te kijken wat ik kan doen. Het blijkt iets ingewikkelder te zijn dan ik dacht. Toen H.H. maandag stil stond voor een rood stoplicht, reed een vrouw bij hem achterop. Bumper ingedrukt, grote schrik bij iedereen. De vrouw zelf kwam niet uit de auto, maar haar bijrijder wel. Hij vroeg H.H. om de schade te laten taxeren; als het niet te duur was, wilden ze buiten de verzekering om betalen.

Het bedrag viel tegen en ze maakten een afspraak om het schadeformulier in te vullen. Maar toen H.H. de man weer zag, zei die dat ze niet gingen meewerken. Ze vertrouwden hem niet. Op internet hadden ze een foto van zijn auto opgeduikeld (uit 2019, lang voordat H.H. hem kocht,) waarop de achterbumper beschadigd was. Ze weigerden het schadeformulier in te vullen.

Wat nu? Samen bekijken we het half ingevulde formulier. Ik bel de verzekering van H.H. om te vragen wat je in zo’n geval kunt doen. Een vriendelijke jongeman gaf me het telefoonnummer van de verzekering van de ‘tegenpartij’, dan kon ik bellen om de ander aansprakelijk te stellen. De andere verzekeraar stond me vriendelijk te woord, noteerde de gegevens en stuurde een mail met een in te vullen schadeformulier. Samen met H.H. vulde ik dat in en we stuurden het per mail terug.

De volgende dag al was er een antwoord: ‘onze verzekerde geeft aan dat u achteruit bent gereden tegen de voorkant van onze verzekerde. Hierdoor kunnen wij de aansprakelijkheid inzake deze schade niet erkennen.’

Als ik het lees, word ik zó boos. Het is niet alleen een valse leugen, het ruikt aan alle kanten naar discriminatie. Ik weet honderd procent zeker dat H.H. de waarheid spreekt. Hij vraagt of ik weet hoe hij de beelden van de camera bij het stoplicht kan opvragen. Dat blijkt alleen de politie te mogen, bij heel zware ongevallen. Maar hij heeft zelf ook foto’s gemaakt, direct na de aanrijding, en daarop is een zwart spoortje te zien, waar zijn achterband over de weg gleed toen hij naar voren geduwd werd.

Deze foto sturen we naar de verzekering als bewijs. En nu maar hopen dat dit geaccepteerd wordt, want de kosten voor zo’n reparatie zijn moeilijk op de brengen voor een Syrisch vluchtelingengezin met een knipperlichtbaantje en een uitkering. Ik duim voor gerechtigheid, maar we durven nergens op te hopen.

zaterdag 12 november 2022

Bomen inpakken

Om de week werk ik een vrijdagmiddag in de Waalgaard, een perenboomgaard die bezig is een voedselboomgaard te worden. In een paar jaar tijd moeten de rijen perenbomen grotendeels vervangen worden door andere bomen, struiken en lage beplanting.

Het idee van een voedselboomgaard is dat er verschillende lagen beplanting zijn: grote bomen, kleine bomen, kruidachtige planten, klimplanten, bodembedekkers en wortelgewassen. Zo kan een kleine oppervlakte veel voedsel opbrengen, het is relatief onderhoudsvrij en het bos is een ecosysteem met veel biodiversiteit
Zo, dat klinkt als een reclamepraatje, maar ik ben dan ook enthousiast over deze manier van voedsel verbouwen. 


Vrijdagmorgen sla ik m’n ochtendworkout over, want ik weet dat er ’s middags een flinke klus wacht. Er zijn veel perenbomen verkocht, die binnenkort klaar moeten staan om opgehaald te worden. Vandaag komt er een man met een machine die de bomen met kluit en al uit de grond schept. Die kluiten moeten ingepakt worden, zodat ze niet uitdrogen en vervoerd kunnen worden zonder dat de wortels bloot komen te liggen.

We zijn met een stuk of twaalf vrijwilligers en na een korte instructie gaan we in tweetallen aan de slag. Voor elke boom die uit de grond gehaald wordt, ligt een korf klaar; een plat, rond metalen netwerk, iets groter dan een fietswiel met er bovenop een lap jute. De bomen worden er midden op gezet. We trekken de boom rechtop, winden de juten lap om de kluit en daarna moet de metalen korf omhoog getrokken worden, om de ingepakte kluit heen, zodat de jute stevig vast zit.

Eerst werken we rustig de rij af die al klaarstaat. Maar dan wordt iedereen geroepen om bij de graafmachine in de buurt te blijven. Hier is de grond droger en vallen de kluiten uit elkaar. Het is zaak om in te pakken zodra een boom is neergezet. We zwermen om de graver heen. Steeds als een nieuwe boom uit de grond komt, schieten drie mensen toe. Eén houdt de boom rechtop, twee trekken snel de jute omhoog en het net er omheen.

Boven het geraas van de machine uit klinkt een ringtone. En dan ineens staat alles stil, want het is de telefoon van de man die de graver bedient. Kalmpjes voert hij zijn telefoongesprek terwijl we er met z’n allen omheen staan te wachten. We kijken elkaar aan en lachen. Best prima om even pauze te hebben, want het is pittig werk.

Aan het eind van de middag kijken we tevreden naar de rijen bomen die netjes ingepakt staan te wachten tot ze opgehaald worden. Hoeveel zijn het er? Misschien zeventig of tachtig? En er zijn er duizend verkocht. Het is duidelijk: de volgende vrijwilligersdag op m’n rooster kan ik rustig weer m’n ochtend-workout overslaan. 

zondag 6 november 2022

Slow Fashion

Soms is het leuk om nieuwe kleren te kopen. Maar als je bedenkt dat de productie van kleding een van de meest vervuilende industrieën ter wereld is, wordt het toch wat minder leuk. Sowieso ben ik niet zo’n fan van winkels zoals de Primark, waar je voor een habbekrats een stapel shirtjes koopt die je na drie keer wassen kunt weggooien.


Nou is het voor mensen die amper rond kunnen komen natuurlijk fijn als er van die goedkope winkels zijn, maar wat dacht je van tweedehands? Marktplaats, Vinted, kringloopwinkels … je kunt voor weinig geld echt wel leuke dingen kopen.

En er zijn nog andere mogelijkheden. Kort geleden kreeg ik een mailtje met reclame voor een basiscursus Slow Fashion:
'Ga aan de slag met jouw kledingkast en creëer jouw Slow Fashion Garderobe! Tijdens het Slow Fashion Project neem je stap voor stap de inhoud van je kledingkast onder de loep en ik leer je hoe jij bewuster met je kleding kunt omgaan.’


Kijk, dat vind ik nou leuk! Niet dat ik die cursus ga volgen, maar alleen al de aankondiging geeft me de inspiratie om eens aandachtig m’n kledingkast door te nemen. Ik haal er een paar dingen uit, waaronder een korte rok van dochter E. die ze nooit gedragen heeft en die hier al jaren ligt.

Het rokje haal ik uit elkaar en ik vind in m’n lappenkist een stuk tricot dat erbij past. Met een beetje gepuzzel vind ik een manier om er een t-shirt van te maken. Na een middagje achter de naaimachine is ie bijna klaar: mijn nieuwe, originele slow fashion shirt.
Dit is eigenlijk veel leuker dan shoppen.

woensdag 2 november 2022

Content

fietshelm‘Hé, kijk nou!’ H. houdt zijn telefoon omhoog en laat me het whats-app bericht zien dat net is binnengekomen; in het Frans. Het is van de eigenaar van een appartement in Colmar waar we begin september twee nachten hebben verbleven.

Een ruim verblijf was het, met een keuken, een zitkamer en twee slaapkamers. Misschien kwam het daardoor dat ik bij het weggaan m’n fietshelm over het hoofd zag. Ik miste hem pas na een kilometer of 15 en besloot het verlies te nemen. Nóg zo’n 15 kilometer verder werd ik gebeld door de eigenaar die de helm gevonden had. Hij beloofde de helm op te sturen en ik beloofde de kosten daarvan terug te betalen.

Maar in de weken na onze fietsvakantie kwam er geen pakketje met helm. We besloten dat daar twee redenen voor konden zijn: óf de man had toch besloten dat het teveel gedoe was, óf het pakket was onderweg kwijtgeraakt. In beide gevallen zou het niet veel zin hebben om contact op te nemen. Ik had inmiddels een andere helm gekocht, die wat minder prettig zat, maar ach, het went wel.

En nu is er een berichtje van ‘Meneer Colmar’. Hij excuseert zich ervoor dat mijn helm nog niet is verstuurd, maar in het appartement waren de afgelopen tijd huurders geweest die er voor langere tijd verbleven. Hij had geen gelegenheid gehad om het ding daar op te halen. Nu kon het wel en heeft hij alsnog een pakket op de post gedaan.

Een paar dagen later brengt de pakjesman van post.nl een flinke doos, zorgvuldig omwikkeld met plastic tape. Mijn fietshelm! Ik probeer hem meteen en ja, deze zit echt beter dan de nieuwe. Bovendien zit er een lampje achterop, en dat begint nét goed van pas te komen nu de dagen steeds korter worden.

Samen stellen H. en ik in ons beste Frans een bedank-app op en we betalen de portokosten ruim terug. ‘Meneer Colmar’ vindt dat onzin, hij vond het gewoon zijn plicht om de vergeten helm terug te sturen. En, zegt hij, ‘door de kleine dingen goed te doen kunnen we de wereld een klein beetje beter maken’. We sturen een laatste appje terug met een foto van mij: helm op, duimen omhoog en als tekst ‘Content!’ Want dat zijn we over deze afwikkeling. Heel content.  

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...