vrijdag 28 oktober 2022

‘And now … the view!’

Uitzicht vanaf het balkon: de kathedraal La Sagrada Familia
‘Bij welke halte moeten we eruit?’
‘Dat is een verrassing.’
Samen met mijn dochter E. sta ik in de metro lijn 5 in Barcelona. Lange tijd was ook dat een verrassing. Ik wist alleen dat ik dit (lange) weekend vrij moest houden voor het cadeau dat ze voor mijn verjaardag geregeld had. Maar twee weken geleden vertelde ze het toch, zodat ik kon bedenken waar ik allemaal heen zou willen.

Ik kijk naar het bord boven de deur waarop alle haltes vermeld staan. Er is maar één naam die me iets zegt: La Sagrada Familia.
Bingo.
Als we met onze rolkoffertjes uit het metrostation komen, zien we de beroemde kathedraal meteen. Een kwartiertje later zijn we in ons verblijf voor de komende dagen. De eigenaar van de B&B laat onze kamer zien, niet groot maar wel met alles er op en er aan. Als grande finale gaat hij ons voor naar de gesloten luiken voor de ramen.
‘And now … the view!’
Hij opent het luik en meteen de deur erachter. Een piepklein, zonnig balkonnetje met een rond tafeltje en twee stoeltjes. Je kunt er nét met z’n tweeën zitten. Daarachter torent hoog en imposant La Sagrada Familia.

Het is 26 graden in Barcelona. We zijn veel te warm gekleed. Het eerste dat we doen als onze gastheer vertrokken is, is ons opfrissen en een zomerjurkje aantrekken. Dan halen we het miniflesje Cava uit de koelkast, schenken het uit in twee glazen en gaan ermee op het balkon zitten om uitgebreid die wonderlijke kathedraal te bekijken.

‘En, vind je je cadeautje leuk?’ vraagt E.
Ik sta op, wurm me langs het tafeltje en geef haar een knuffel.
‘Je had geen betere plek kunnen vinden!’

woensdag 19 oktober 2022

Luxe probleem

Wegens bewezen diensten mogen we een cadeautje uitzoeken op de nieuwe website van onze neef. Het is de oudste zoon van een van H’s broers; een apart type waar we goed mee kunnen opschieten. Cliquo (zijn artiestennaam) is deze zomer verhuisd naar Frankrijk, waar hij een hangar ‘huurt’ door twee dagen per maand voor de eigenaren te werken. Hij gebruikt de ruimte als atelier en ook als opslagplaats van een vreemde verzameling spullen.

'ketelaar', een lamp, gemaakt van een keteltje, hangend aan een ruig gevormde boomtak
In de meest uiteenlopende dingen, die anderen laten liggen of wegdoen, ziet hij iets moois. Oude grootvadersklokken transformeert hij tot leuke kastjes en van een ouderwetse koffiekan maakt hij een lamp of een wc-borstel-houder. Ik hou van dat soort hergebruik. En nu mogen we zomaar een van die gebruikskunstwerken van hem gaan uitzoeken op zijn site:.tratac.nl  

Heel veel staat er nog niet op en een paar leuke dingen zijn al verkocht. Maar we hebben geen haast. Misschien wordt het die wandlamp, gemaakt van een kacheldeksel. Of we wachten nog even tot er wat nieuwe creaties bijkomen. Het is gewoon heel leuk om naar al die bijzondere voorwerpen te kijken en te weten dat we mogen kiezen wat we willen als we daar zin in hebben. Van die voorpret gaan we eerst een tijdje genieten.

zondag 16 oktober 2022

Mmm, pizza

Zondagmiddag en ik heb nog een stukje pizza over van gisteren. Lekker als lunch!

Sinds vorig jaar kerst ken ik het geheim van een goede pizzabodem. Geïnspireerd door een verkeerd bezorgd kerstpakket met daarin de ingrediënten voor een pizza plus een online workshop, kwam ik erachter dat het belangrijkste onderdeel toch het kneden is. Tien minuten stevig kneden en het eigengemaakte deeg rijst als een tierelier. Zelfs bij een kamertemperatuur van minder dan 18 graden!
Het is wel zaak om niet op het laatste nippertje te bedenken dat je pizza wilt eten. Doe je dat wel, dan is bestellen een betere optie. Maar zelf maken vind ik lekkerder, is goedkoper en volgens mij ook gezonder. En je weet precies wat er wel en niet in gaat.

Dus stond ik gisteren in de keuken een deegje te kneden. Ik moet daarbij vaak denken aan mijn ouders, die jarenlang zelf hun brood bakten. Mijn vader deed het kneedwerk en daar hoorde bij dat de homp deeg af en toe flink op het granieten aanrecht werd gesmeten. Als je dat goed doet, geeft dat een harde klap. Ik vind het in geen enkel recept terug, maar het is te leuk om te laten, dus in navolging van pa, smijt ik m’n deeg ook altijd een paar keer met een klap neer.

Na een minuut of tien verdeel ik het deeg in drie stukken die ik elk in een ingevette kom leg met een doek erover. Eerst meng ik in twee van de delen nog wat venkelzaad. H. en ik vinden dat lekker, maar zoon J. kan het niet waarderen. Als het een paar uur gestaan heeft, zijn de bolletjes deeg onderin de kommen uitgedijd tot aan de rand. Dan druk ik het op twee bakplaten uit tot pizzabodems waar de tomatensaus, ui, paprika en kaas over gaan - en voor m’n huisgenoten salami. Soms ook andere dingen, net wat er in de groentela ligt.

Intussen staat de oven op de hoogste stand voor te verwarmen. Ook belangrijk voor een goed resultaat: op z’n heetst. Dan is het ook zó klaar.
En jawel, de pizza’s waren weer heerlijk. Vandaag geniet ik nog een keer van dat overgebleven stukje. Mmmmmm.

zaterdag 8 oktober 2022

‘Het lijkt eigenlijk wel op de inhoud van een kattenbak’

Voor het afdelingsuitje moeten we ons melden op een adres in zo’n wijk waar alle straten dezelfde naam hebben, maar dan met vier cijfers er achter. Gelukkig weet Mevrouw Google me op tijd de goede plek te wijzen en ik kom bijna gelijk met twee andere fietsende collega’s aan. We blijken een workshop bonbons maken te gaan doen. Leuk!

Met z’n negentienen passen we nét in de geurige ruimte, waar op lange, houten tafels koffie, thee en plateau’s vol bonbons voor ons staan. Ze zijn lekker, en het is maar goed dat we na een tijdje aan het werk worden gezet, zodat je wel wat anders te doen hebt dan nóg weer een andere soort te proeven.
Pauline, die de workshop geeft, vertelt ons een heleboel wetenswaardigs over het smelten en tempereren van chocola, over de vulling van truffels en verschillende manieren om bonbons te maken. Die vulling kost teveel tijd voor een workshop, dus een deel heeft ze al voorbereid. Dan kunnen we aan de slag:

zes bodempjes van chocola
Zes bodempjes mét vulling erop gespotenZes bonbonsEerst dunne, ronde bodempjes voor de bonbons uitsmeren, dan in tweetallen de vulling erop spuiten. Het is een kunst om dat netjes en gecontroleerd te doen en bij de een lukt het beter dan bij de ander. Als we later deze rondjes met vulling in de vloeibare chocola moeten dompelen, beginnen ze echt op bonbons te lijken. Nou ja, bij sommigen staan er al gauw zes mooi versierde exemplaren, bij anderen kun je het resultaat kunstzinnig noemen, of gewoon een zooitje. Maar ach, chocola is altijd lekker, toch! In elk geval wordt er veel gelachen.

Zes bonbons met ganache vulling, zes pindarotsjes (gewoon pinda’s in de vloeibare chocola en met twee theelepeltjes een klontje eruit vissen en op je bordje leggen) en tenslotte het spannendste: zes truffels. De vulling, helemaal aan het begin van de workshop op bakpapier gespoten en toen snel in de vriezer gezet, is nét genoeg bevroren voor het vervolg:

Pauline legt het twee keer uit: straks eerst de bevroren vulling in de warme, vloeibare chocola wentelen, snel er weer uit vissen en in een bak met cacaopoeder leggen. Omdat ze maar net koud genoeg zijn moeten we snel werken, zodat de boel niet uit elkaar valt in het kommetje chocola.  Na die instructie gaat ze de boel uit de vriezer halen, en wij zitten klaar voor de start.
‘O nee! Niet alle vullingen tegelijk in de chocola!’ horen we aan de andere kant van de tafel. ‘Vlug eruit, oh, deze is al helemaal gesmolten!’ En even later maakt iemand een foto en zegt fronsend: ’het lijkt eigenlijk wel op de inhoud van een kattenbak.’ Dat mag dan zo zijn, het ruikt in elk geval een stuk aantrekkelijker.

Aan het eind van de workshop vertrekt iedereen met een mooi ingepakt doosje bonbons en een zakje truffels. Op weg naar het restaurant, waar we straks gaan eten. Heel gezellig, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Ingepakt doosje bonbons en papieren zakje (truffels)

zondag 2 oktober 2022

Boek op reis

In een halletje op de benedenverdieping van het Dedicon-gebouw, waar ik werk, staat een boekenkast vol kapotte boeken. Boeken die niet in digitale vorm zijn aangeleverd, worden ingescand om ze op verschillende manieren toegankelijk te maken. Om ze goed plat neer te kunnen leggen, worden alle bladzijden losgesneden. Als het proces klaar is, worden de losbladige boeken, bij elkaar gehouden met elastiekjes, in de kast gezet.

Regelmatig staan er collega’s in het halletje voor de boekenkast te speuren of er iets van hun gading bij zit. Ik ook natuurlijk. Het is een willekeurige verzameling, van HAVO 1 wiskundeboeken tot romans en van filosofische werken tot De Zeven Zussen. Je moet een beetje geluk hebben om er iets tussen te vinden. Ik heb er ‘De avond is ongemak’ van Marieke Lucas Rijneveld uit geplukt, dat ondanks mijn voornemen om de losse pagina’s na het lezen gewoon in de papierbak te gooien, nog steeds in mijn eigen boekenkast staat.

Een tijdje geleden stond er een oud maar gaaf boekje tussen de kapotgesneden exemplaren. ‘Pride en prejudice’ van Jane Austen. Omdat ik dat nog nooit gelezen had, nam ik het mee en zag voorin de naam van de collega staan die het kennelijk in de kast had gezet. De handzame kleine pocket ging mee op fietsvakantie en na twee weken had ik hem uit. In de B&B waar ik die nacht verbleef, ruilde ik Jane Austen in voor een Duitstalige detective.

Zo komt het, dat het boek van mijn nietsvermoedende collega nu ergens aan de rand van het Bodenmeer rondzwerft. Als ik haar zie, zal ik het haar vertellen; ze zal het vast leuk vinden om te weten waar een boek met haar naam voorin helemaal heen is gereisd.

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...