‘Het lijkt eigenlijk wel op de inhoud van een kattenbak’

Voor het afdelingsuitje moeten we ons melden op een adres in zo’n wijk waar alle straten dezelfde naam hebben, maar dan met vier cijfers er achter. Gelukkig weet Mevrouw Google me op tijd de goede plek te wijzen en ik kom bijna gelijk met twee andere fietsende collega’s aan. We blijken een workshop bonbons maken te gaan doen. Leuk!

Met z’n negentienen passen we nét in de geurige ruimte, waar op lange, houten tafels koffie, thee en plateau’s vol bonbons voor ons staan. Ze zijn lekker, en het is maar goed dat we na een tijdje aan het werk worden gezet, zodat je wel wat anders te doen hebt dan nóg weer een andere soort te proeven.
Pauline, die de workshop geeft, vertelt ons een heleboel wetenswaardigs over het smelten en tempereren van chocola, over de vulling van truffels en verschillende manieren om bonbons te maken. Die vulling kost teveel tijd voor een workshop, dus een deel heeft ze al voorbereid. Dan kunnen we aan de slag:

Eerst dunne, ronde bodempjes voor de bonbons uitsmeren, dan in tweetallen de vulling erop spuiten. Het is een kunst om dat netjes en gecontroleerd te doen en bij de een lukt het beter dan bij de ander. Als we later deze rondjes met vulling in de vloeibare chocola moeten dompelen, beginnen ze echt op bonbons te lijken. Nou ja, bij sommigen staan er al gauw zes mooi versierde exemplaren, bij anderen kun je het resultaat kunstzinnig noemen, of gewoon een zooitje. Maar ach, chocola is altijd lekker, toch! In elk geval wordt er veel gelachen.

Zes bonbons met ganache vulling, zes pindarotsjes (gewoon pinda’s in de vloeibare chocola en met twee theelepeltjes een klontje eruit vissen en op je bordje leggen) en tenslotte het spannendste: zes truffels. De vulling, helemaal aan het begin van de workshop op bakpapier gespoten en toen snel in de vriezer gezet, is nét genoeg bevroren voor het vervolg:

Pauline legt het twee keer uit: straks eerst de bevroren vulling in de warme, vloeibare chocola wentelen, snel er weer uit vissen en in een bak met cacaopoeder leggen. Omdat ze maar net koud genoeg zijn moeten we snel werken, zodat de boel niet uit elkaar valt in het kommetje chocola.  Na die instructie gaat ze de boel uit de vriezer halen, en wij zitten klaar voor de start.
‘O nee! Niet alle vullingen tegelijk in de chocola!’ horen we aan de andere kant van de tafel. ‘Vlug eruit, oh, deze is al helemaal gesmolten!’ En even later maakt iemand een foto en zegt fronsend: ’het lijkt eigenlijk wel op de inhoud van een kattenbak.’ Dat mag dan zo zijn, het ruikt in elk geval een stuk aantrekkelijker.

Aan het eind van de workshop vertrekt iedereen met een mooi ingepakt doosje bonbons en een zakje truffels. Op weg naar het restaurant, waar we straks gaan eten. Heel gezellig, maar dat is weer een heel ander verhaal.