Mmm, pizza

Zondagmiddag en ik heb nog een stukje pizza over van gisteren. Lekker als lunch!

Sinds vorig jaar kerst ken ik het geheim van een goede pizzabodem. Geïnspireerd door een verkeerd bezorgd kerstpakket met daarin de ingrediënten voor een pizza plus een online workshop, kwam ik erachter dat het belangrijkste onderdeel toch het kneden is. Tien minuten stevig kneden en het eigengemaakte deeg rijst als een tierelier. Zelfs bij een kamertemperatuur van minder dan 18 graden!
Het is wel zaak om niet op het laatste nippertje te bedenken dat je pizza wilt eten. Doe je dat wel, dan is bestellen een betere optie. Maar zelf maken vind ik lekkerder, is goedkoper en volgens mij ook gezonder. En je weet precies wat er wel en niet in gaat.

Dus stond ik gisteren in de keuken een deegje te kneden. Ik moet daarbij vaak denken aan mijn ouders, die jarenlang zelf hun brood bakten. Mijn vader deed het kneedwerk en daar hoorde bij dat de homp deeg af en toe flink op het granieten aanrecht werd gesmeten. Als je dat goed doet, geeft dat een harde klap. Ik vind het in geen enkel recept terug, maar het is te leuk om te laten, dus in navolging van pa, smijt ik m’n deeg ook altijd een paar keer met een klap neer.

Na een minuut of tien verdeel ik het deeg in drie stukken die ik elk in een ingevette kom leg met een doek erover. Eerst meng ik in twee van de delen nog wat venkelzaad. H. en ik vinden dat lekker, maar zoon J. kan het niet waarderen. Als het een paar uur gestaan heeft, zijn de bolletjes deeg onderin de kommen uitgedijd tot aan de rand. Dan druk ik het op twee bakplaten uit tot pizzabodems waar de tomatensaus, ui, paprika en kaas over gaan - en voor m’n huisgenoten salami. Soms ook andere dingen, net wat er in de groentela ligt.

Intussen staat de oven op de hoogste stand voor te verwarmen. Ook belangrijk voor een goed resultaat: op z’n heetst. Dan is het ook zó klaar.
En jawel, de pizza’s waren weer heerlijk. Vandaag geniet ik nog een keer van dat overgebleven stukje. Mmmmmm.