zondag 27 mei 2018

Tussendeuren

Sinds gisteren woont E. op haar nieuwe adres in Amsterdam. Een gerenoveerde woning in de kolenkitbuurt op vierhoog. We hebben haar geholpen met klussen en zagen het kale appartement steeds meer veranderen in een gezellig huisje. Weliswaar stond het nog vol dozen toen we er gisteravond vertrokken, maar als je die even wegdenkt, is het een fijne plek om te wonen.

Vierhoog betekent acht (korte) trappen op, want een lift is er niet. Goed voor conditie dus. En helemaal als je een heleboel spullen naar boven moet brengen. Omdat alle grote dingen (bed, bank, kledingkast, wasmachine) al boven staan, kunnen we gewoon met onze auto verhuizen. Drie keer rijden E. en ik heen en weer van de oude woning, een paar straten verderop, waar ze de afgelopen jaren woonde, naar de nieuwe. Steeds met een auto vol dozen, tassen, nog wat kleine meubeltjes en heel veel kleding.

We doen het met z’n tweeën, want H. is de hele ochtend in worsteling met een badmeubel, dat zich niet makkelijk in elkaar laat zetten en al helemaal niet makkelijk laat aansluiten op het waternet. En echt, dat ligt niet aan hem, want een jaar geleden sloot hij bij ons thuis fluitend zo’n ding aan. Terwijl hij, na veel gepuzzel, mopperend constateert dat er in het Ikea-pakket een verloopstuk ontbreekt, lopen wij trap op, trap af en zetten de boel vol met verhuisspullen.

Uiteindelijk is de badkamer woon-klaar en de volgende klus gaat een stuk voorspoediger: de tussendeuren! In deze huizen zaten ooit overal deuren tussen de voor- en de achterkamer. Bij E. zitten die er niet meer in, maar ze wil ze wel graag en heeft wekenlang gezocht naar passende deuren en een systeem om er schuifdeuren van te maken. Toen bleek een buurvrouw, die wél tussendeuren had, ze juist kwijt te willen…

De drie afgeragde, oude deuren hebben de afgelopen week een metamorfose ondergaan. De bladderende verf is er afgebrand, gaten zijn gevuld, er is geschuurd en nu hoeven ze alleen nog een nieuw laagje verf. Maar vandaag gaan we kijken hoe goed ze passen en hoe ze bevestigd kunnen worden. Terwijl ik loop op- en in te ruimen, zie ik mijn man en dochter steeds enthousiaster worden. De deuren passen echt precies! Het maakt het geklooi met het badmeubel helemaal goed.

Met het sluiten van de tussendeuren is aan één kant een knusse slaapkamer ontstaan, met middenin een groot bed met laden waar je al je zooi snel in weg kunt moffelen. Het is tien uur in de avond als we vlug nog wat plintjes vastschroeven en dan al het gereedschap verzamelen dat met ons mee terug mag naar Beuningen. E. heeft een geïmproviseerd gordijn opgehangen en popelt om straks haar nieuwe bed uit te proberen.

Zaterdagavond om 11 uur rijden we weg uit Amsterdam. Moe van een hele dag klussen en sjouwen. Tevreden dat het huis van E. zo ver klaar is dat ze er in kan wonen. En hoe leuk het ook was om haar te helpen, we verheugen ons nu ook weer op een weekend waarin we even helemaal niks hoeven.

woensdag 16 mei 2018

Toerist in Amsterdam

Mijn dochter heeft een huis gekocht in Amsterdam. Vorige week maandag kreeg ze de sleutel en kon het klussen beginnen. Omdat het een grondig gerenoveerde woning is, valt er heel wat te doen. Net als bij een nieuwbouwhuis wordt het kaal opgeleverd: er moet nog een vloer en een keuken in en niet alleen moeten alle muren geschilderd worden, maar ook de authentieke paneeldeuren waarvan er heel veel zijn.

H. heeft een hele week vrij genomen. Hij gaat met een auto vol gereedschap naar Amsterdam en staat E. vanaf de officiële sleuteloverdracht met raad en daad bij. Ik kom pas donderdag – samen met zoon J. – met de trein en we zijn die dag klusser nummer 5 en 6. Mijn dochter heeft veel vrienden die niet te beroerd zijn om de handen uit de mouwen te steken. Er zijn al vele handen met verfrollers in de weer geweest.

Donderdagavond gaan H. en ik in het nieuwe huis slapen. We zoeken de meest stofvrije hoek van het huis om daar een dik tweepersoonsluchtbed neer te leggen en we plakken een groot stuk plastic voor het raam.  ’s Morgens zijn we amper opgestaan als dat plastic spontaan weer naar beneden komt. Goeie timing!

Ook vrijdag maken we ons nuttig en houden we ’s nachts het gereedschap en de verfrollers gezelschap. Maar E. vindt het eigenlijk niet kunnen. Ze deelt ons mee dat ze voor de nacht van zaterdag op zondag een hotelkamer voor ons heeft geboekt.  

Zaterdag neem ik vrij. Op die dag staat al een jaar een vriendinnen-dag gepland, dus ik laat de klussers achter om een dagje in de zon te zitten, te wandelen, te varen en vooral bij te kletsen. Als ik terugkom, haalt E. me van het station en brengt ons naar The Alfred Hotel aan de Lairessestraat.

Een stofvrije hotelkamer met een zacht, schoon bed. Na twee nachten in het klushuis voelt het geweldig luxe. Het personeel spreekt alleen maar Engels en we voelen ons toeristen. Het is de eerste keer van m’n leven dat ik in Amsterdam in een hotel verblijf. Voorlopig zal het ook zeker de laatste keer zijn, want E. heeft ons een sleutel gegeven van haar huis, dat binnenkort geen bouwput meer is, maar een comfortabele, gezellige woning. 

woensdag 9 mei 2018

Korting

Een paar keer per jaar ploft er een stapeltje van drie dezelfde Spoor-tijdschriften op de mat. “Exclusief voor abonnementhouders van NS”. Eén voor mij, één voor mijn zoon en één voor mijn dochter. Geen van hen heeft ooit de moeite gedaan een adreswijziging door te geven of het tijdschrift af te zeggen. Meestal gaan twee van de drie ongezien de papierbak in en blader ik nummer drie even door.
Vandaag besluit ik om eindelijk maar eens door te geven dat één zo’n tijdschrift ook wel genoeg is. De kortingsacties zijn zelden interessant voor ons en al helemaal niet voor iedereen tegelijk. Terwijl ik met twee exemplaren naar de papierbak loop, valt mijn oog op een meereisretour Amsterdam. Toevallig gaan zoon en ik morgen samen naar Amsterdam en is (hemelvaartdag) zijn week-ov dan niet geldig. De aanbieding betekent ongeveer drie euro extra korting, dus die gaan we gebruiken.

Ik scheur het bonnetje af, maar dat is geen vervoerbewijs. Er moet eerst ingelogd worden om met een kortingscode een kaartje te bestellen. Oké: inloggen dus. Ik ga de hele bestelprocedure door en tien minuten later komt er een mailtje binnen van NS reizigers. “Let op”, begint de mail met grote, rode letters: “deze mail is niet geldig als vervoersbewijs. Uw e-ticket downloadt u op uw persoonlijke pagina.”

Zucht. Ik ga naar de ‘persoonlijke pagina’, waar ik de optie krijg om het ticket te downloaden én printen. Eh, maar printen kan ik niet vanaf m’n laptop. Ik wil alleen downloaden en opslaan. Dat probeer ik te doen, maar terwijl het document zich zelfstandig van pdf naar docx converteert, raakt het volgens een pop-up beschadigd. Opnieuw downloaden lukt niet en ik ben een tijd aan het prutsen tot het lukt om iets op een usb-stick te zetten.  Intussen ben ik al ruim een half uur bezig om deze drie euro korting te krijgen (en intussen om niet negen euro extra kwijt te zijn)

Eindelijk lukt het me dan om een e-ticket uit te printen. Het ziet er merkwaardig uit, maar er zit een grote QR code op en ik ga er vanuit dat dát het belangrijkste is. Het papier gaat in m’n tas. En mocht een controleur het morgen wagen om dit niet als vervoersbewijs te accepteren, dan ga ik de NS in een ongelooflijk kwaaie brief vertellen dat ze alle drie die leuke tijdschriften voortaan op een plek kunnen stoppen waar de zon niet schijnt!

woensdag 2 mei 2018

Eut m'n aigen teun


Ze ruiken zo lekker, lelietjes van dalen. Dit jaar heb ik er meer dan ooit in de tuin. Lelietjes van dalen doen me denken aan mijn schoonvader. Hij had ze vlakbij de achterdeur staan en gooide er altijd liefdevol de koffieprut bij. Daar gedijden ze goed op.

Een lieve man was het, m’n schoonpapa. En ik heb hem vooral op m’n netvlies zoals hij door de tuin liep. Als we op bezoek kwamen, deed ik vaak even een rondje tuin met hem. Dan keken we wat er bloeide, plukte hij hier en daar de uitgebloeide bloemen weg, wees me pollen die te groot werden en waar ik best een stukje van mee mocht hebben.

Later, toen hij in een verpleeghuis woonde, namen we hem soms met z’n rolstoel mee naar buiten. Dan wees ik hem wat ik zag bloeien in de tuinen en noemde de namen. O ja, dan wist hij het weer: seringen, vingerhoedskruid, akelei.

De akelei die ik ooit van hem kreeg, komt nog steeds ieder jaar op in mijn tuin. En net als de lelietjes, doet die me aan hem denken. Witte, geurige lelieklokjes en paarse akelei. Ze passen mooi bij elkaar. Ik haal er wat binnen en zet ze op de keukentafel in een vaasje dat bestaat uit vijf flesjes naast elkaar.
Ergens in m’n hoofd hoor ik in zangerig Zaans: heee, heb je die eut je aigen teun?  Ja pa. Leuk hè

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...