dinsdag 30 juni 2009

Tien dingen die verboden moesten zijn.

Televisieprogramma’s waarin BN-ers met andere BN-ers gesprekken voeren over weer andere BN-ers.

Marsen, snickers en surprise-eieren neerzetten bij de kassa, waar kinderen dus al wachtend alle tijd hebben om de buit binnen te zeuren.

Dat jonge, gezonde mensen in van die 45-km. autootjes over de weg tuffen.

Ongevraagde e-mails over de fantastische resultaten van viagra of aanverwante middelen.

Paris Hilton

Kreunen tijdens openbare tenniswedstrijden.

Dat kinderen die twee straten verderop wonen met de auto naar school gebracht worden.

Dat een telefonische toezegging voldoende is om een automatische incasso in gang te zetten.

Dat bij veel apparaten vervangen goedkoper is dan repareren.

Telefoons die blaffen, mekkeren of een babygeluid produceren.

dinsdag 23 juni 2009

God for President

Eerlijke, democratische verkiezingen. In Iran gaan ze daarvoor met tienduizenden de straat op tegen de verdrukking in. Al vallen er doden.
Is het dat waard? Natuurlijk, democratie is een groot goed! Iedereen moet in vrijheid kunnen kiezen voor een regering, een bestuur.
Het lastige is alleen, dat bij democratische verkiezingen al die anderen, die er heel anders over denken dan jij, óók mogen kiezen.
Begin deze maand heeft dat ons bij de Europese Verkiezingen een overwinning opgeleverd van onze geblondeerde mediaheld Geert Wilders. Met dat gegeven in m’n achterhoofd kijk ik toch met gemengde gevoelens naar de hartstochtelijke strijd om eerlijke verkiezingen.
Democratie is prachtig, maar dan moeten we met z’n allen wel de goeie kiezen. En meestal zijn we het er helemaal niet over eens wie dat dan is.

Ik dacht zo: het zou mooi zijn als er gewoon één ideale kandidaat zou zijn, waar iedereen z’n leven en lot zonder meer aan zou toevertrouwen en die het dan voorlopig helemaal voor het zeggen kreeg. Geen politiek gekonkel en gedraai, geen halfzachte compromissen, maar regelrechte maatregelen en oplossingen die ervoor zorgen dat de wereld weer vredig en schoon is en dat iedereen genoeg te eten heeft.
En toen ik dat bedacht had, was het me ineens helder waarom mensen zo graag een religie aanhangen. Want deze onmogelijke democratische dictatuur lijkt behoorlijk erg op een godsdienst.
God for President. Of Allah, da’s ook goed. Maar dan wil ik em wel eerst zelf z’n verkiezingstoespraak horen houden, want in z’n vertegenwoordigers op aarde heb ik niet zo veel vertrouwen.

dinsdag 16 juni 2009

Waar gáát dit over?

Een weblog krijgen schept verplichtingen.
Elke week een blogje? Wie weet.
Waar haal je je inspiratie vandaan? Makkelijk, onder het hardlopen zondagsmorgens kun je in alle rust nadenken over de wereld en alles wat je daarin opvalt. En dan leuk iets schrijven over kleine, grappige details.
Ogen open houden dus onder het rennen.
Maar het valt helemaal nog niet mee om steeds op te letten en nog lastiger is het om intussen belangrijke observaties op te slaan. Mijn hersens gaan overal mee aan de haal.
Een slootje: O ja, niet vergeten om straks de vissen in de vijver te voeren. Heb ik dat gisteren eigenlijk wel gedaan? En dat kastje waar het vissenvoer in staat zou ik eigenlijk ook schoonmaken maar dat is er niet van gekomen…
Vogelgezang: is dat nou een putter? Of toch gewoon een merel? Ik moet er trouwens aan denken dat ik nog een paar vogelgeluiden verzamel. Die heb ik nodig als illustratie in m’n audio-kindertijdschrift. Had ik nou de opname-apparatuur maar meegenomen want vandaag heb ik daar wel even tijd voor. O ja, opletten wat ik onderweg allemaal zie.
Ergens wordt een nieuw huis gebouwd en mijn hersens beginnen meteen een heel verhaal over hoe decadent dat is en dat dat gat in de grond vast een zwembad wordt en hoeveel energie dat dan wel weer kost en houdt er dan niemand een beetje rekening met het milieu?
Help!
Er komt geen eind aan de gedachtenbrij en er is ook geen structuur in te ontdekken.
Dit werkt dus niet. Volgende week iets anders proberen. Misschien iets over muziek??
Ik zal er eens over nadenken als ik toch een eindje ga hardlopen. Dan heb ik daar alle rust voor…

dinsdag 9 juni 2009

Riooljournalistiek!

Nou ja, gearresteerd!!
Zo komen de praatjes in de wereld.
Ben ik gewoon lekker in m'n opgevoerde kano aan het varen, zie ik mijn goede vriend Brucht lopen, die toevallig politieagent is en z'n werkkleding draagt. Wij groeten elkaar op de gebruikelijke, uitbundige manier, met een hoop flauwekul en geklets: "Zooo, ben je de Beuningse Plas weer eens aan het terroriseren?" Op zo'n geinige, barse politietoon... Afijn, je weet wel hoe dat gaat. Ik stap uit m'n kano en we gaan samen wat drinken op onze toevallige ontmoeting.
Bij dat uitstappen verloor ik m'n evenwicht en greep Brucht me bij de arm. Dat moet het geweest zijn. Dat hebben ze natuurlijk gezien en dan denken ze er meteen wat van.
En dat ik toen een hele nacht op het politiebureau gebleven ben is makkelijk te verklaren: ik ken ze allemaal, die agenten, en als het gezellig is, is het voor je het weet ochtend.
Ik weet niet waar die riooljournalist de informatie vandaan heeft over die boetes, maar weet je wel hoeveel Beuningenaren regelmatig parkeerboetes krijgen sinds die stomme regeling met die parkeerschijven hier is ingevoerd? En denk je dat iedereen die altijd meteen betaalt? Je wordt er toch gestoord van, dat je voor zo'n simpele "overtreding" ZESTIG euro moet betalen!!
Daar kan ik me zo kwaad over maken! Als ik weer zo'n lullig parkeeragentje zo'n bon onder m'n ruitenwisser zie stoppen, moet ik me echt inhouden om niet al m'n nagels dwars over z'n sm- gezicht te halen. Maar ik doe het niet hoor; ik stap dan netjes in m'n auto. Maar als je dat dan vervolgens allemaal opkropt, dan gaat het niet goed hè. Een mens wordt daar overspannen van. Dus moet er dan wel even vaart gemaakt worden. Puur voor de gezondheid.
Mooi pech als dat dan weer een bon oplevert, maar meestal weet je wel waar de gevaarlijke punten zitten. En een bon is altijd nog goedkoper dan een jaartje bij de psychiater lopen zeg ik maar.
Zo zit dat dus. En dat ze dan iets over m'n taalgebruik te zeggen hebben, en over m'n dochter (die trouwens helemaal geen E.A. heet. Hoe is het mogelijk dat zo'n slappe journalist in een naam van twee lettertjes de helft fout heeft!). Laat ze zich met d'r eigen zaken bemoeien.
Hé, riool, ga effe een stukkie schrijven over iets belangrijks! En vergeet dan niet de mensen waar het over gaat even op te bellen of het een beetje klopt. IK BEN NOOIT GEBELD hoor! Nou ja, misschien, maar volgens mij was m'n telefoon nog niet afgesloten de 28e...

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...