maandag 26 november 2018

"Ik krijg een nieuwe trui en jij niet!"

Als ik de bollen roze-lila-witte wol zie liggen, weet ik meteen dat ik daar een vestje van wil breien voor D. Net als veel Nederlandse kleine meisjes, houdt het Syrische kleine meisje van roze. Ik zoek op internet een patroon en met een paar dikke pennen heb ik best snel een groot deel van het vest klaar.

Op een woensdag, als ik taalles kom geven, neem ik het breiwerk mee om te passen of de mouwen lang genoeg zijn. Als D. uit school komt, haal ik een provisorisch in elkaar gezet vest met één mouw uit een tasje en vraag haar of ze het wil passen. Blij verrast bewondert ze de kleuren en laat zich het rommelige breiwerk aanpassen. Ik vertel haar dat de andere mouw nog niet klaar is en zie ook dat deze ene nog een beetje langer moet. Dan gaat het breiwerk weer in de tas.

Als haar moeder uit de keuken komt met koffie, trekt D. het vest weer uit de tas om het aan mama te laten zien en als een uur later haar broertje binnen komt stormen, moet het wéér even aan.

“Ik krijg een nieuwe trui en jij niet!” roept ze triomfantelijk.
“Nóg niet,” zeg ik, en tegen haar broer: “Als je wilt, maak ik er voor jou ook één. Met een andere kleur.”
“Ja, blauw!” roept hij enthousiast,
“Of rood…. nee, toch blauw.”
“Rood, wit en blauw, als de vlag van Nederland,” stelt zijn moeder lachend voor. “A. hou van de vlag van Nederland.”

Ik stop het driekwart vest van D. weer weg en neem me voor om komend weekend eens te gaan kijken naar blauwe wol. Een blauwe trui met rood-wit-blauwe randjes misschien? Maar eerst dit project afmaken.

In de loop van de week brei ik de tweede mouw af, zet alles in elkaar en scoor een rijtje roze knopen. Helemaal klaar. Ik verheug me erop om het woensdag aan D. te geven. Leuk.

zondag 18 november 2018

De geur van verkoolde bamischijven


Mijn zoon heeft z’n lunch laten aanbranden in de combi-magnetron. Ik heb hem nog gewaarschuwd dat ik een brandlucht rook en daar hebben we dan ook later ruzie over gemaakt, maar voordat iemand doorhad hoe ernstig de boel aanbrandde, was het te laat.

Het was jammer van de twee pikzwarte bamischijven, maar erger was, dat bij het openen van de magnetron de kamer ineens blauw zag en dat de brandlucht niet te harden was. Gelukkig was het een zonnige dag en we zetten een paar uur lang de achterdeur en het keukenraam tegen elkaar open. Daarmee waaide de ergste rook er weliswaar uit, maar het bleef stinken.

De hele nacht ging de afzuigkap aan maar toen ik ’s morgens de kamerdeur opende, kwam de brandlucht me tegemoet. Ik ging op internet op zoek naar middelen om van die geur af te komen en vond het een en ander aan huismiddeltjes. IJverig ging ik aan de slag om de meest geloofwaardige trucs uit te proberen.

Een kommetje azijn neerzetten
Heet water met allesreiniger en citroen neerzetten
Koffie opkoken
Kaarsen branden
De plek des onheils (magnetron) goed schoonboenen.
Zelf bedacht ik er nog een rozemarijn-geurbrander bij: op een fonduebrandertje zette ik boven een brandend waxinelichtje een kommetje water met rozemarijntakjes.

Conclusie:
Dat kommetje azijn sloeg nergens op (je moet het misschien eigenlijk verhitten, maar op een doordringende azijnlucht zit ook niemand echt te wachten)
De koffie die ik in de magnetron opkookte, ging over de rand, zodat ik de magnetron, die ik al drie keer van binnen had gepoetst, voor de vierde keer moest schoonmaken. Die is nu schoner dan ooit, maar de brandlucht is er na een week nog steeds niet uit verdwenen.
Het branden van kaarsen en waxinelichtjes helpt tijdelijk. Zijn ze uit, dan keert de brandlucht terug, maar die wordt wel met de tijd wat minder heftig.
Ook het hete water met citroen en allesreiniger en de rozemarijn verdrijven de brandlucht alleen zolang ze zelf staan te geuren. Koelt het water af dan wordt het effect minder.

De beste remedie is uiteindelijk gewoon de tijd. Na een week is de geur voor het grootste deel uit de kamer weggetrokken. Alleen de magnetron, hoe blinkend ook, stinkt nog steeds als je hem opendoet. En de twee andere bamischijven die nog uit het 4-pack over zijn, blijven voorlopig in de vriezer liggen: niemand heeft er trek in.

dinsdag 13 november 2018

Laptop te koop

                                 
Een maand geleden raakte mijn Syrische vriendin N. haar tas kwijt met daarin een portemonnee vol geld. (zie mijn eerdere blogpost) In die portemonnee zat ook haar identiteitsbewijs. Toen ze naar het gemeentehuis ging om een nieuwe ID te regelen, werd ze doorverwezen naar de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND). Maar eerst moest ze weer terug naar de politie om een proces verbaal op te laten maken.

Het proces-verbaal moest met aanvullende informatie naar de IND gestuurd worden en een paar dagen later lag er een brief op de mat met de mededeling dat vóór 14 december besloten zou worden of ze in aanmerking kwam voor een nieuw identiteitsbewijs. Dat betekende dat ze op 23 november niet de 2 geplande taal-examens kan doen; daar heeft ze een ID voor nodig.

Complicatie: het veranderen van de datum op de website kon niet, omdat wegens uitgelekte examenvragen het schrijfexamen een tijdje stilgelegd was. Toen we het een week later nog eens probeerden, bleek het nét te laat. Veranderen moet méér dan 14 dagen voor de examendatum. €50 examengeld weggegooid? Ik heb haar geholpen met een mail om de situatie uit te leggen en te vragen om coulance.

Vorige week is een brief gekomen van het IND dat er binnenkort een brief zal komen waarin staat wanneer het ID kan worden afgehaald in Eindhoven. Kosten: €132.

Maar intussen komen er aanmaningen binnen omdat er automatische incasso’s mislukken wegens te weinig geld op de rekening. Als je weinig te besteden hebt, laat je een aderlating van honderden euro’s zomaar niet achter je.

H. vraagt of ik wil helpen met het verkopen van een laptop. Deze is in juni aangeschaft zodat N. online oefenexamens kan maken. Maar ze is niet handig met computers en heeft het tot nu toe niet aangedurfd om de laptop in gebruik te nemen. Helemaal nieuw zit ie dus nog in de doos. Een PEAQ, het huismerk van de Mediamarkt.

Ze hebben er 400 euro voor betaald. Weet iemand iemand die geïnteresseerd is in een nieuwe PEAQ laptop (15.6”) voor 200 euro? Dan leg ik die andere 200 er stiekem bij. Specificaties bij mij op te vragen.

zaterdag 10 november 2018

Creatieve neef

Neef Q. woont niet ver bij ons vandaan. Af en toe zien we hem. Soms bij een familiefeestje, soms omdat ie een timmerklusje voor ons doet en laatst kwam hij gewoon een keer buurten. Q. is een kleurrijk figuur, die zich nooit heeft willen voegen naar de verwachtingen van de maatschappij. Geen gewone baan, maar losse klussen, een handeltje hier en daar. Geen gewoon huis, maar een kraakpand, een tuinhuisje, een camper.

Vanmiddag gaan we hem opzoeken op de plek waar hij momenteel woont: een klein huisje in een park waar mensen officieel alleen in de vakantie wonen. We rijden naar de ingang van het park en bellen Q. om te horen hoe we bij z’n huisje moeten komen. Na een paar bochten staat hij ons op te wachten en wijst waar we kunnen parkeren. Een houten huisje met aan beide kanten een bouwkeet, die z’n keuken en z’n slaapkamer vormen.

We komen eerst langs een open veranda, waar H. meteen de oude draaistoel herkent die van z’n vader geweest is. Mooi dat die hier nog steeds dienstdoet. Tegenover de veranda drie muurtjes van houtblokken. Eén van de stapels is voorzien van een ronde decoratie. Gewoon voor het mooi. In een open hutje naast het huis staat een bad en daarnaast hangt aan een boom een buitendouche. In de zomer is het een openluchtbadkamer.

Q. laat ons zijn domein zien. Een kleine werkruimte waar een hele wand wordt ingenomen door bakken met bruikbare spullen. Scharnieren, onderdelen van fietsen, deurkrukken, lampen, alles soort bij soort opgeborgen. Zijn huis staat vol bijzondere kastjes en meubels die gemaakt zijn uit onderdelen van andere dingen. Een kastje van een ‘zeven-geitjes-klok’, een deel van een oude secretaire, prachtig afgewerkt om precies boven het raam te passen. Een decoratieve koffiekan die is omgebouwd tot lamp.

Perzische tapijten op de ruwhouten vloer maken de ruimte warm en gezellig. Vanuit een kleine houtkachel gaat een pijp naar buiten waar een oude pan in is verwerkt. Terwijl we op de lage bank zitten en koffiedrinken, klopt er iemand aan. Een buur die vraagt of Q. toevallig een roestvrijstalen pan heeft die hij niet meer nodig heeft.

“O jawel,” zegt Q. en wijst naar buiten. “Ik heb er een kist vol.” Wij schieten ongelovig in de lach, maar zien de man naar een kist lopen, waar inderdaad een hele verzameling oude pannen in zit. Zo gaat dat bij onze neef. Hij kan alles gebruiken en geeft ook net zo makkelijk iets weg. Zo krijgen wij een paar dozen kaarsen mee, want onlangs kon hij een pallet vol kaarsen overnemen, die hij nu ook weer verhandelt.

Als we weer vertrekken, spreken we af dat Q. een keer bij ons komt eten in ons gewone huis, waar kasten gewoon kasten zijn en lampen gewoon lampen. Maar die lampen laten we misschien wel uit, want ik heb nu kaarsen genoeg om de hele boel te verlichten.

woensdag 7 november 2018

Huishoudelijke ochtend


Woensdagmorgen.
De wekker gaat, maar ik heb nog even tijd. H. gaat naar beneden om z’n i-pad te halen. Benieuwd wat de Amerikaanse Midterms, de tussentijdse verkiezingen, hebben opgeleverd.
Zowel de Democraten als de Republikeinen vieren dat ze gewonnen hebben. En ja, ze hebben nog allebei gelijk ook. In het ingewikkelde kiesstelsel in Amerika kan dat.

Stiekem had ik gehoopt dat een leger van vrouwen, Afro-Amerikanen, Mexicanen, LHTB-ers en meer geschoffeerde groepen korte metten zou maken met Trump. Maar zo simpel is het natuurlijk niet. Na m’n ontbijt ga ik op zoek naar informatie om te begrijpen wat het betekent dat de Senaat Republikeins blijft, maar in het Huis van Afgevaardigden de Democraten hebben gewonnen.

Woensdag heb ik mijn huishoudelijke ochtend. Onder het schoonmaken van de wc’s denk ik aan de president van Amerika. Tijdens het stofzuigen van het hele huis probeer ik hem te vergeten. Als ik de was opvouw, denk ik alleen aan de was en daarna drink ik helemaal zen een kop koffie.

Amerika is uit mijn hoofd, tot ’s middags de krant op de mat valt. Daar zijn ze weer, de Midterms. Ik kan het niet laten om me er toch weer in te verdiepen. Nou ja, maar toch ga ik echt geen blogpost schrijven over Trump. Ik pieker d’r niet over!

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...