vrijdag 29 maart 2019

Slachtoffer


Er ligt een man op de grond. Hij ligt op z’n buik en beweegt niet.
Aarzelend loop ik naar hem toe, ik hurk bij z’n gezicht, schud aan zijn schouder
“Hallo…. Meneer! …”
Hij reageert niet. Zijn ogen zijn dicht.
Een beetje paniekerig denk ik na. Wat moet ik doen? Hij is bewusteloos, dus hier kan ik zeker 112 voor bellen. Ik pak mijn telefoon, druk 112 en zet hem op speaker.
“Eh… er ligt hier iemand op de grond en hij reageert nergens op… Ik ga nu zijn ademhaling controleren.”
Ik kniel naast de man en maak aanstalten om hem op zijn rug te rollen.

“Je vergeet de AED!” roept een van mijn medecursisten.
“En je hebt trouwens ook niet eerst gekeken of alles veilig is,” zegt een ander.
Ik spring op.
“Shit!!! Hoe kán ik dat nou vergeten! Kan iemand een AED halen?”
Ik heb in m’n hoofd zó vaak die hele riedel opgenoemd:
-Is het veilig?
-Aanroepen en schudden
-112 bellen
-AED laten halen
-Adem controleren
Ik kniel opnieuw naast de cursusleider, die geen krimp geeft en bewegingloos op de grond blijft liggen. Z’n ene arm trek ik boven z’n hoofd (nee, niet die aan de kant van z’n gezicht, die andere), de andere arm naar beneden. Nu kan ik hem makkelijk op z’n rug rollen (hou z’n hoofd netjes vast).
Ademt hij? Ja.
Dan moet ik hem in de stabiele zijligging leggen.
Ademt hij nog steeds?
Nee!
Dan moet hij weer op z’n rug.
“En dat was alles,” zegt het slachtoffer. “Hierna gaan we verder op de pop voor de borstcompressies.”

Met tussenpozen van twee en soms vier weken hebben we nu bijna alle EHBO lessen gehad. Nog één les en dan is het examen. Ik dacht dat ik de belangrijkste levensreddende handelingen aardig in m’n hoofd had, maar als je het moet dóen, valt het toch weer tegen. De komende weken zal ik serieus moeten oefenen. Want al ben ik dan niet aan deze lessen begonnen om een diploma te halen, ik wil toch écht niet zakken voor dat examen! H., zet je schrap, want ik heb natuurlijk wel een slachtoffer nodig.

zondag 24 maart 2019

Pornstar variaties

H. wilde een cocktailshaker voor zijn verjaardag. Ik ging op zoek via internet en vond cocktailshakers met prijzen variërend van  7 euro tot 151 euro (die laatste was dan wel een uitschieter).
Behalve in prijs verschillen ze ook in formaat, uitvoering en wat je er precies mee kunt. Voor de beginnende bartender wordt de cobbler shaker aanbevolen. Ik zocht en vond een behoorlijke cobbler shaker en op donderdag bestelde ik die, zodat ie vrijdag afgeleverd zou worden, of anders toch zeker wel op zaterdag, de verjaardag.

Vrijdagmorgen moest ik even weg en jawel, natuurlijk kwam juist toen de pakketbezorger aan de deur. Ik vond een briefje op de mat met de boodschap dat het pakje zaterdag opnieuw aangeboden zou worden. Mooi, dat was precies op tijd, en er zou zéker iemand thuis zijn. Maar wíe er zaterdag aan de deur kwam… geen pakketbezorger. En dat was jammer…

Mijn dochter E. had niet alleen samen met haar broer het eten verzorgd, ze had ook ingrediënten gekocht voor cocktails. Ook zonder shaker moest dat kunnen. Ze stalde de inkopen uit op de keukentafel: vanille wodka, limoenen, passievrucht-sap en passievruchten.
“We gaan pornstar martini’s maken” zei ze grijnzend. Wil je ijsblokjes uit de vriezer halen?

Onze keukenmachine bleek niet helemaal geschikt voor de klus, en E. was een beetje teleurgesteld over het resultaat, maar wij vonden de drankjes gewoon lekker. Maar toen maandag dan toch het pakketje met de cocktail shaker bezorgd werd, moesten we die natuurlijk gaan uitproberen.
Passievruchten hadden we niet meer en passievruchten-sap ook niet, maar we maakten gewoon op een doordeweekse maandag een pornstarvariatie met dubbeldrank.

De cobbler shaker is goedgekeurd en nu gaan we natuurlijk los.  Wat dacht je van een mrs. Miller, met verse munt, limoensap, suikersiroop en vlierbessen tonic? Of een bramble, met gin, suikersiroop, citroensap en bramenlikeur? Of daiquiri, met witte rum, suikersiroop en limoensap? En zo zijn er nog talloze mogelijkheden om te ontdekken. Leuk cadeautje heb ik H. toch gegeven!

zaterdag 16 maart 2019

Zes taarten en een pan soep

Zes (6!) taarten heeft mijn jarige lief uitgekozen om te gaan bakken. Aan mij vraagt hij om die lekkere linzensoep van laatst te maken voor als zijn broers en schoonzussen komen. Nog voordat hij aan zijn taarten begint, stamp ik in de gietijzeren vijzel een potje curry madras bij elkaar. Het begint meteen feestelijk te ruiken in de keuken.

Van alle kruiden die ik voor mijn mengsel gebruik, zet ik de potjes (of doosjes) meteen terug in de kast. Ik ben een nette kok en maak tijdens het koken of bakken altijd zo weinig mogelijk rommel.    
Zo niet H. Terwijl ik m’n kruidenmengsel van de vijzel in een glazen potje schep, wordt om me heen de tafel volgeplempt met kommen, bakblikken, meel, chocolade, rozijnen en allerlei heerlijkheden die je in taarten kunt verwerken. Ook het aanrecht staat in een mum van tijd vol. Aan die soep kan ik voorlopig niet beginnen. Maar dat geeft niet, die hoeft toch pas morgen gegeten te worden.

Als er één taart klaar is en er nog twee in de oven staan, neemt H. een pauze. De kruidengeur is nu vervangen door die van chocola en verse, warme boterkoek. Er is een stuk aanrecht voor me vrijgemaakt en ik ga mijn soep maken. Hmm, nu wint de geur van knoflook, uien en curry het weer.
Om vier uur ’s middags staat taart nummer vier in de oven. Nu wordt het spannend, want na vijven is de keuken geclaimd door E., die voor vanavond een verrassingsmaaltijd zal verzorgen. H. Maakt zich geen zorgen. “Nou ja,” zegt hij, terwijl hij de restjes gesmolten chocola uit een pannetje slikt. “Anders maak ik die laatste taart morgenochtend wel.”

Hoe dan ook, onze gasten zullen morgen niets tekort komen. En waarschijnlijk wij zelf de hele week daarna nog niet.

zondag 10 maart 2019

Sterren, planeten en een straffe westenwind


We fietsen vandaag van Harlingen naar Franeker, naar het planetarium van Eise Eisinga. Bij een eerder bezoek aan Franeker kwamen we er langs. We hadden toen geen tijd of het was gesloten; in elk geval besloten we toen dat we er nog eens wilden gaan kijken. Misschien zijn we er met een half uurtje wel uitgekeken, want het is maar een klein huisje. Dan kunnen we vanmiddag nog naar het Jopie Huisman museum in Workum.

Westenwind. Jammer, ik heb altijd liever op de heenweg tegenwind. Vooral als de voorspelling is, dat die wind in de loop van de dag aantrekt. Maar goed, vanaf Harlingen kun je moeilijk naar het westen fietsen, dus de 11 kilometer heen zijn een fluitje van een cent. We gaan meteen naar het huisje van Eise Eisinga en zien dat de ingang twee huizen verderop is. Aha, het is toch groter dan we dachten. De vriendelijke dame die de kaartjes verkoopt, vertelt ons dat er over een half uurtje een uitleg zal zijn van het planetarium. 
“Het wordt omgeroepen.”


Het museum blijkt in drie huizen naast elkaar gevestigd te zijn en het is een doolhof van gangetjes, trappen en kamers vol leuke, interessante informatie. Over het heelal, sterren, planeten en sterrenstelsels. Wat er in de achttiende eeuw over bekend was en wat daarna nog ontdekt werd.
In vitrines staan oude instrumenten waarmee zeelui met behulp van de sterren de weg vonden. Een stellage met een zon, aarde en maan laat zien hoe ze ten opzichte van elkaar draaien en hoe zons- en maansverduisteringen werken. Overal kun je op knopjes drukken voor een heldere uitleg of om een quiz te doen.
“Welke volgorde van planeten vanaf de zon is de juiste?”
“Welke planeet is de grootste?”
“Wat is een meteoriet?”


“Over een paar minuten begint de Nederlandse uitleg van het planetarium,” horen we ineens door een intercom. We lopen achter iedereen aan naar de huiskamer van Eise Eisinga. Hier heeft hij tussen 1774 en 1781 een schaalmodel gebouwd van ons zonnestelsel. Het hemelsblauwe plafond van het kamertje bestaat uit houten cirkels die ten opzichte van elkaar kunnen draaien. Met grote precisie loopt hier vanaf 1781 een radarwerk dat tot op de dag van vandaag niet alleen dag en tijd bijhoudt, maar ook het seizoen, het sterrenbeeld wat bij de datum hoort, de tijd van zonsop- en ondergang, de draaiing van de aarde om de zon, van de maan om de aarde. Het is indrukwekkend.

Het halve uurtje dat we hadden ingeschat, loopt uit tot minstens twee en een half uur, want na de uitleg viel er nog veel meer te bekijken. Maar dan hebben we echt wel zin in koffie en iets te eten. Het is begonnen te regenen, maar de buienradar vertelt ons dat het straks een half uur à drie kwartier droog zal zijn. Zodra die tijd ingaat is het inderdaad droog en we stappen op de fiets.

Zo soepel als de heenweg ging, zo zwaar is de terugweg. Vooral op de kilometers kale weg komen we moeizaam vooruit. Een kilometer voordat we weer in Harlingen zijn, begint het te regenen en dreigen de vlagen ons van een brug af te waaien. Als we bezweet bij onze B&B aankomen, is het laat in de middag. Jopie Huisman laten we zitten. We hebben genoeg gezien vandaag. Veel meer dan we hadden verwacht. Het planetarium van Eise Eisinga, echt een aanrader.

zaterdag 2 maart 2019

Regenworm

Ik zit weer eens op m’n hurken op het zijpad langs mijn huis. Stukje bij stukje maak ik de smalle strook grond daar vrij van een opdringerige plant. Ik steek met m’n schop een blokje klei-achtige aarde uit, gooi dat omgekeerd terug en trek er alle wortels uit die ik kan vinden.

Terwijl ik met dat zen-werkje bezig ben, merk ik iets wonderlijks op. Regelmatig zit tussen de wortels een dikke, kronkelende regenworm. Nou ben ik niet bang voor een worm, maar ik ben er ook niet speciaal dol op. Toch realiseer ik me, dat ik steeds als ik zo’n beest zie, speciaal bij hele dikke exemplaren, een gevoel van voldoening heb. Een soort “ha, ik heb er weer één!” Alsof ik ze spaar of zo.

Ik vraag me af waar dat vandaan komt. Zou ik in een vorig leven soms wormenkweker geweest zijn? Of palingvisser? Of misschien gewoon een worm? (Ie, nee toch!)  Zo gaan m’n gedachten alle kanten op terwijl m’n klus langzaam maar zeker vordert.

Na een tijdje wordt in de verte de lucht donkerder en ik voel al een enkel spatje regen. Tijd om te stoppen. Want in de regen doorwerken, is me veel te fanatiek. Wormen komen juist naar buíten als de bui begint, maar ík berg gauw m’n gereedschap op en ga naar binnen. Nee. Vast nooit een regenworm geweest.

Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer. Allebei houden we van tekst...