Slachtoffer

Er ligt een man op de grond. Hij ligt op z’n buik en beweegt niet.

Aarzelend loop ik naar hem toe, ik hurk bij z’n gezicht, schud aan zijn schouder

“Hallo…. Meneer! …”

Hij reageert niet. Zijn ogen zijn dicht.

Een beetje paniekerig denk ik na. Wat moet ik doen? Hij is bewusteloos, dus hier kan ik zeker 112 voor bellen. Ik pak mijn telefoon, druk 112 en zet hem op speaker.

“Eh… er ligt hier iemand op de grond en hij reageert nergens op… Ik ga nu zijn ademhaling controleren.”

Ik kniel naast de man en maak aanstalten om hem op zijn rug te rollen.

“Je vergeet de AED!” roept een van mijn medecursisten.

“En je hebt trouwens ook niet eerst gekeken of alles veilig is,” zegt een ander.

Ik spring op.

“Shit!!! Hoe kán ik dat nou vergeten! Kan iemand een AED halen?”

Ik heb in m’n hoofd zó vaak die hele riedel opgenoemd:

-Is het veilig?

-Aanroepen en schudden

-112 bellen

-AED laten halen

-Adem controleren

Ik kniel opnieuw naast de cursusleider, die geen krimp geeft en bewegingloos op de grond blijft liggen. Z’n ene arm trek ik boven z’n hoofd (nee, niet die aan de kant van z’n gezicht, die andere), de andere arm naar beneden. Nu kan ik hem makkelijk op z’n rug rollen (hou z’n hoofd netjes vast).

Ademt hij? Ja.

Dan moet ik hem in de stabiele zijligging leggen.

Ademt hij nog steeds?

Nee!
Dan moet hij weer op z’n rug.

“En dat was alles,” zegt het slachtoffer. “Hierna gaan we verder op de pop voor de borstcompressies.”

Met tussenpozen van twee en soms vier weken hebben we nu bijna alle EHBO lessen gehad. Nog één les en dan is het examen. Ik dacht dat ik de belangrijkste levensreddende handelingen aardig in m’n hoofd had, maar als je het moet dóen, valt het toch weer tegen. De komende weken zal ik serieus moeten oefenen. Want al ben ik dan niet aan deze lessen begonnen om een diploma te halen, ik wil toch écht niet zakken voor dat examen! H., zet je schrap, want ik heb natuurlijk wel een slachtoffer nodig.