Een oude vriend

De aanleiding om weer contact op te nemen met onze oude vriend C. was droevig. Via LinkedIn liet hij weten dat zijn vrouw was overleden en dat het ons vrij stond daarover te bellen (of niet). Met z’n telefoonnummer erbij.

Lang geleden, toen H. en ik net verkering hadden, deelde hij een etage en een duobaan met C. Nou ja, een etage, ze hadden elk een kamertje op de bovenverdieping van een krakkemikkig huisje in Amsterdam-Noord. Ik was daar veel te vinden en werd ook goede vrienden met C., een makkelijk mens om vrienden mee te worden.

Maar zoals dat gaat, verwaterde de vriendschap toen ieder zijn weg ging. Een enkele keer zagen we elkaar nog. Vaag wisten we van elkaar wie wat deed en na veel jaren van volkomen radiostilte vonden we elkaar terug op LinkedIn, maar veel verder dan af en toe een post van elkaar lezen kwam het niet.
Tot zijn uitnodiging tot contact toen hij z’n maatje was verloren. Natuurlijk belden we. En hoe verdrietig hij ook was, het werd een hartelijk, soms zelfs vrolijk telefoongesprek waarin hij beloofde dat hij het zou laten weten als ie er aan toe was iets af te spreken.

Ruim een half jaar later maakten we een afspraak en op vrijdag rijden H. en ik richting Kaatsheuvel. Niet ver van de Efteling is de kleine camping waar C. woont. Toen zijn lief steeds meer lichamelijke klachten kreeg en daardoor moeilijk op stap kon, hadden ze besloten hun huis voor een camper in te ruilen, zodat ze met huis en al de wereld in konden. De laatste jaren hebben ze het zo toch goed gehad.

C. staat ons op te wachten bij de ingang van de camping. We hebben elkaar zeker dertig jaar niet gezien. Natuurlijk zijn we allemaal veel ouder geworden, maar vanaf het moment dat we elkaar omhelzen is het volkomen vertrouwd om bij elkaar te zijn. Een bijzondere gewaarwording vind ik dat.

We blijven een hele dag. Praten over vroeger, over ons leven nu, over rouwverwerking, over de puinhopen in de jeugdzorg. Wandelen naar de natuurbegraafplaats waar zijn vrouw ligt, drie lange, rechte dennenbomen als schildwachten om haar graf - en kort geleden is er een eigen boom voor haar bij geplant. Luisteren naar muziek terwijl C. voor ons kookt en wij niet mogen helpen. Samen eten.
C. is nog steeds een makkelijk mens om vrienden mee te worden. We merken het aan al die mensen op de camping en op de natuurbegraafplaats die hem groeten. Iedereen krijgt een vriendelijk woord, een zwaai uit de verte, een kort gesprekje. Ze kennen hem allemaal.

Het is donker en stil op de camping als we vertrekken. C. loopt mee tot de parkeerplaats en zwaait ons uit. Maar eerst hebben we elkaar beloofd dat het niet bij dit ene bezoek zal blijven. Zo’n goede vriendschap moet je gewoon in stand houden!