Zijn verhaal is interessant. Hij heeft jaren in de zorg gewerkt en maakt nu de andere kant mee; geen zorgverlener meer, maar zorgontvanger. En vanuit dit perspectief ziet hij wat hij vroeger verkeerd deed. ‘Ik ben niet zo van de medicatie,’ vertelt hij, ‘dus als een patiënt erg druk in z’n hoofd was, ging ik liever een eind met hem wandelen. Maar deed ik dat omdat het goed voor hém was of omdat ík dat wilde?’ Tegenwoordig maakt hij voortdurend situaties mee waarin anderen denken te weten wat goed voor hem is. ‘Ik kan niet meer voetballen met m’n vrienden en nu proberen ze met alle geweld een andere sport voor me te vinden. Maar dat hoef ik niet. Ik mis het voetballen met m’n vrienden!’
Ik moest aan het interview denken toen ik bij m’n vriendin N. was. Ze hadden voor het hele gezin een Klavervier-pas van de gemeente gekregen; een pasje waarmee mensen met een uitkering bij bepaalde winkels voor een bepaald bedrag dingen kunnen kopen. Er waren best veel mogelijkheden, maar na een tijdje scrollen en zoeken zuchtte N. dat ze liever gewoon geld had gekregen dat ze kon gebruiken voor dingen die ze nodig heeft. Luiers bij het Kruidvat, een waterkoker bij Blokker. Díe winkels doen niet mee aan de Klavervier-pas.
Het lijkt een open deur om als je iemand wilt helpen, eerst te vragen wat die persoon nodig heeft. Maar het gebeurt maar al te makkelijk dat je met al je goede bedoelingen het doel voorbij schiet. En daar kom je soms dus pas achter als je zelf degene bent die hulp van anderen goed kunt gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten