Naamgenoot

Ik vond haar de liefste tante. Goedlachs en lang niet zo streng als de andere tante bij wie we soms logeerden. Ze kon aanstekelijk schateren; dat lees ik ook terug in de dagboeken van mijn moeder. Die genoot erg als haar jongere zus langskwam.
Vandaag is ze begraven, de tante met dezelfde naam als ik. Ze was de laatste van negen; vijf zussen en vier broers.

Het is een flink stuk rijden, dus ik vertrek op tijd naar de begrafenis, in Fluitenberg, bij Hoogeveen. Een half uur te vroeg kom ik aan, gelijk met twee auto’s vol nichten en neven uit Groningen.
In het uitvaartcentrum zie ik mijn broer met z’n dochter, en meer familieleden. Sommigen herken ik meteen, van anderen weet ik niet zeker welke zus of broer het is van de zeven, de vijf… Als kinderen zagen we elkaar wel in vakanties, maar dat is lang geleden. In een ‘Nichten en neven’ Facebookgroep worden belangrijke gebeurtenissen in de familie gedeeld. Zoals deze.

Om 1 uur begint de herdenkingsdienst. Op een groot scherm zien we foto’s van mijn tante. Met kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, vaak vrolijk lachend. De reeks stopt met een foto in Zwitserland: op een bankje zit ze in wandel-outfit uit te rusten. Het is háár bankje, dat staat te lezen op het metalen plaatje aan de rugleuning. Ze had een huis in Zwitserland, waar ze gul gasten ontving, want ze was een gezelschapsmens.

Er is muziek, er wordt gesproken door haar twee zoons en dochters. Achterkleinkinderen mogen kaarsen aansteken. Kleindochters vertellen over hun oma. Tenslotte lopen we allemaal langs de kist om haar nog één keer te groeten. Dag tante. Dag laatste zus van mijn moeder.

Dan is er koffie, er zijn broodjes, er is veel familie om bij te praten. En al gauw is het tijd om weer te gaan. Maar eerst spreek ik met mijn neef A. af dat ik hem op kom zoeken in zijn taalschool. Daar moeten we niet te lang mee wachten, want voor je het weet zijn we zelf 93. 

Post: Bewerken

Nieuwe post maken...