Brrrr

Omdat ik er van overtuigd was dat we vanmiddag bomen zouden planten, heb ik niet m’n allerwarmste fleece aangetrokken. Van vorig jaar weet ik nog hoe warm je het krijgt van zo’n klus. (zie Bomen planten). Maar vandaag hebben we de keus tussen houtsnippers rijden en wieden in de moestuin.

De houtsnippers moeten van een grote berg bij het parkeerterrein met kruiwagens naar allerlei paadjes vervoerd en daar verspreid worden. Zwaar werk waar ik eigenlijk niet sterk genoeg voor ben. Samen met D. ga ik wieden. Lange bedden waar het afgelopen jaar o.a. peulen, broccoli, Oost-Indische kers en afrikaantjes in gestaan hebben, zijn nu overwoekerd door onkruid.

Ze moeten vrijgemaakt worden zodat er nieuw zaaigoed in kan. Binnenkort kunnen er al tuinbonen en knoflook de grond in. Kregen we in de zomer de instructie om bij het wieden zo weinig mogelijk de grond om te woelen, die spelregel vervalt vandaag. Zonder schepje of steker krijg je de rozetten van de diep wortelende paardenbloem echt niet uit de grond. En de dikke graspollen ook niet.

We werken flink door, maar echt warm krijg ik het niet. Door mijn tuinhandschoenen heen voelt de aarde ijskoud en bij het hurken en knielen op de koude grond trekt de kou in m’n voeten en benen. In de theepauze, buiten aan de picknicktafel, krijg ik het alleen maar kouder. Ook D. heeft het koud. Ze heeft haar sjaal om haar hoofd geslagen en daar overheen een hoodie. Lekker propperig.

Gezellig is het wel, al kletsend met z’n tweeën. Maar om half vier, als de houtsnipperkruiers klaar zijn met hun paadje en bij ons komen kijken hoe we worstelen met de lange wortels van het taaie gras, vinden we het na een tijdje ook mooi geweest. De laatste emmer onkruid wordt over het hek gekiept en iedereen helpt met het sjouwen en schoonmaken van het tuingereedschap. We kijken nog even naar de schone, zwarte aarde in de bedden die we klaar hebben. Dan lopen we terug naar de picknicktafel.

Er staan twee kratten met boerenkool op: om mee te nemen. Maar dan zal ik eerst helemaal naar m’n fiets moeten lopen om een tasje uit m’n fietstas te halen. En eigenlijk wil ik alleen maar zo snel mogelijk naar huis, om met m’n rug tegen de verwarming een beker warme bouillon te drinken. Dus ik sla de boerenkool over. Over m’n schouder roep ik: ‘fijn weekend allemaal!’ En ik vertrek. Met de wind in m’n rug naar huis. Koud, maar tevreden over een middag werken in de voedselboomgaard.