We kennen elkaar al heel lang, verloren elkaar een tijdje bijna uit het oog, vonden elkaar terug bij een oudejaarsfeest en sindsdien zien we elkaar een of twee keer per jaar. Dan eten we samen en daar maken we dan ook altijd iets speciaals van.
‘Hebben jullie zin om mee te gaan naar een concert van Rufus Wainwright?’ vroegen DJ en A. tijdens zo’n etentje, een kleine twee jaar geleden. Ze vertelden enthousiast over een eerder, soortgelijk concert en het leek ons het proberen waard. Helaas gooide corona roet in het eten.
Gisteravond was eindelijk de herkansing. ‘Breder dan klassiek: Rufus Wainwright en het Amsterdam Sinfonietta. In Arnhem. Wij wisten niet zo goed wat we ervan moesten verwachten. We kenden de artiest voornamelijk van naam en omdat het de zoon is van Kate McCarrigle, waar we jaren geleden wel naar luisterden.
We googelden een paar liedjes van hem en vonden het oké maar niet geweldig. Maar wie weet hoe het uit zou pakken met een half orkest erbij.
Om het meteen maar te verklappen: het pakte geweldig uit. Het concept van de concertenreeks ‘Breder dan klassiek’ is het verenigen van pop, rock en klassiek. Dat leverde een speellijst op van héél verschillende nummers, maar wel allemaal gezongen door Wainwright en begeleid door strijkers. Beginnend met de Danse macabre (nou ja, die is dus zonder zang), langs nummers van Prince, Marlene Dietrich, Paul Simon, Rufus zelf en zijn moeder, zijn tante en z’n vader, maar ook met pure (Italiaanse) operanummers, die hij fantastisch zong.
Je zag en voelde het plezier van de muzikanten over deze samenwerking. En bij het publiek. Een staande ovatie en drie nummers toegift als afronding. En daarna een glaasje wijn in de foyer. Onze vrienden keken ons verwachtingsvol aan: en? Wij keken blij terug: geslaagd avondje! En ter plekke besloten we dat dit een traditie moet worden: (minstens) een keer per jaar nodigen we elkaar uit voor een verrassend concert. Gaan we doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten