Bijpraten in Utrecht

Ze hebben een voorsprong, m’n drie oude vriendinnen, want terwijl ik in m’n eentje in de trein van Nijmegen naar Utrecht zit, praten zij al bij in de trein vanaf de Zaanstreek. In Utrecht begroeten we elkaar na drie jaar voor het eerst weer. Met (na een korte corona-aarzeling ) een hartelijke omhelzing.

Onze jaarlijkse mini-reünie is twee keer uitgesteld en we hebben er alle vier veel zin in. Ons programma bestaat uit koffie en bijpraten, een lunch op een zonnig terras en bijpraten, een rondleiding onder de Dom met uitleg over de historie van Utrecht vanaf het eerste Romeinse castellum (daar waar nu de Dom staat), en tenslotte ergens eten en natuurlijk bijpraten.

Alleen het bezoek bij Dom-under is gereserveerd. We moeten ons om kwart voor drie melden. Dus na die eerste kop koffie vlak bij het station hebben we alle tijd. Al pratend wandelen we rustig richting binnenstad. Maar het vinden van een zonnig terras blijkt niet mee te vallen. Er zijn nogal veel mensen die dat ook op hun programma hebben staan vandaag. De enige terrassen met lege tafeltjes zijn die in de schaduw.

‘Oh, in de buurt van de Dom zijn heel veel terrasjes,’ verzekert M. ons. Dat klopt, maar er zitten ook heel veel mensen. We bedenken verschillende manieren om een plek te veroveren en langzamerhand begint de tijd te dringen. Net als we besluiten dat we één van onze eisen moeten laten vallen (‘zonnig’), zien we een bankje vrijkomen waar we nét met z’n vieren op zullen passen.

Vlug zitten. En dan twee aan twee het bijbehorende lunchrestaurantje in om iets te bestellen. Vegan dahl tosti klinkt wel goed, vind ik. H. en ik bestellen elk een tosti en een sinaasappelsapje. Tot onze verbazing wordt het sapje uit afgesloten plastic bekers overgegoten in een glas. De tosti’s liggen voorverpakt in plastic in een koelkastje. Die zullen ze ons straks buiten brengen.
Ook de anderen bestellen een tosti. Daar moeten ze een tijdje op wachten, want er is maar één tosti-apparaat. Maar we hebben ons bankje in de zon, en na een kwartiertje zelfs een tweede bankje er tegenover, waar iemand vertrekt.

De historische tocht onder de Dom is leuk, maar daarna moeten we nodig weer verder praten. Over vroeger toen we samen de PABO opleiding deden, over werken of met pensioen zijn, over onze volwassen kinderen en over de vreselijke zorgen van O., omdat haar dochter in het ziekenhuis een onheilspellende diagnose heeft gehad. Ze wil het ons vertellen, maar deze dag ook graag afgeleid worden, dus gaat het er niet te lang over.

Omdat het tapas-restaurant waar we willen eten binnen geen plaatsen vrij heeft, eten we buiten, waar het inmiddels vrij koud begint te worden. Het is tenslotte pas maart. Maar het eten is lekker en het gezelschap is goed. Om negen minuten over acht vertrekken onze respectievelijke treinen, precies tegelijk, elk een andere kant op. We hebben afscheid genomen en elkaar beloofd dat de mini-reünie volgend jaar echt wel door moet gaan. Dat gaat vast en zeker lukken.