Deze zaterdag in mei zien we elkaar in Alkmaar, waar M. woont. Ze heeft ondanks het slechte weerbericht een optimistisch buitenprogramma bedacht. Het zit mee. De voorspelde regen blijft uit en het is prima weer om een eindje te fietsen. Na de lunch heeft M. bedacht dat we naar het Beatles museum gaan.
Het is een grote hal vol foto’s, platenhoezen, posters, gebruiksvoorwerpen en wat je maar kunt verzinnen met afbeeldingen van een of meer Beatles. Midden in de hal staat een reeks panelen waarop te lezen is dat Paul McCartney in 1966 bij een auto-ongeluk is omgekomen en vervolgens door een dubbelganger werd vervangen. Ik heb ooit vaag iets gehoord over dat verhaal, maar het verbaast me dat het hier zonder commentaar wordt weergegeven.
Terwijl ik nog sta te lezen, hoor ik mijn naam. Een stukje verderop staat een man die nog een keer mijn naam roept en daar achteraan: “ja, met die rode schoenen!” Achter hem staan m’n vriendinnen te grinniken. Ze willen een foto van ons vieren laten maken bij een paneel van het beroemde zebrapad op Abbey Road. De onbekende maakt de foto en begint te vertellen over de platenhoes waarop de Beatles Abbey Road oversteken.
Terwijl we verder door het museum slenteren, blijft de man meelopen en heeft overal iets over te vertellen. Al snel wordt duidelijk dat hij de eigenaar is van het museum. Alles wat er staat hoort bij zijn persoonlijke collectie die hij al vanaf zijn tienerjaren aan het opbouwen is. Hij houdt niet meer op met vertellen en grappen maken. Als we om een tafeltje neerstrijken voor een kop koffie, komt hij er gezellig bij zitten.
Na zijn beatle-verhalen, vertelt hij ook over zijn vrouw, een Filipijnse schone waar hij ons trots een foto van laat zien. En dat ze op de Filipijnen zo van karaoke houden. Ja, hij heeft er zelf ook voor het eerst van zijn leven in het openbaar gezongen. Weer komt zijn telefoon tevoorschijn, en hij laat ons, dwars door het Beatles nummer op de achtergrond, zijn karaoke-prestatie horen. We beginnen ons een beetje opgelaten te voelen.
Hij heeft 74 boeken over de Beatles geschreven, vertelt ie enthousiast, en ooit heeft iemand hem 25 miljoen euro geboden voor zijn museum, maar nee, hij zal het nooit verkopen omdat hij hier immers de hele dag doet waar hij van houdt: over de Beatles vertellen! Intussen zijn we zo’n beetje bij de uitgang terecht gekomen en we bedanken hem voor z’n verhaal en glippen naar buiten.
Daar kijken we elkaar aan en barsten in lachen uit. Wat een bijzonder museumbezoek! Zoiets vergeet je niet gauw. Vrolijk lopen de rest van de middag door Alkmaar.
Volgend jaar is de mini-reunie bij mij thuis. Ik zal iets heel speciaals moeten verzinnen om hier aan te kunnen tippen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten