“Ik heb een gereserveerde plaats voor je,” zegt de organisator tegen me. “Kijk, hier naast je komt straks een jongedame van 93 te zitten, en als je je omdraait, kun je in de pauze praten met A. en zijn vrouw.” Daar is over nagedacht.
Ik ben te gast bij Oogcafé Druten om het luistertijdschrift Zienswijs te promoten, waarvan ik eindredacteur ben. Het is bedoeld voor mensen die op latere leeftijd blind zijn geworden en die zal ik zeker tegenkomen bij een Oogcafé.
De bezoekers beginnen binnen te druppelen. Ze worden ontvangen met koffie en waar nodig naar hun plaats begeleid. Voorin het zaaltje staat een enorme stoel, bekleed met tijger-fluweel en met goud geschilderde krullen. Daar mag straks de verteller op plaatsnemen die vanmiddag op het programma staat. Nu kan wie dat wil er even aan voelen.
Een man met weelderig, wit haar komt naar me toe. Hij vertelt dat hij de partner is van D., de 93-jarige schone die er zo aankomt. “Zes jaar geleden is mijn vrouw overleden,” zegt hij, “en toen ik daarna D. ontmoette, was ik meteen verliefd. Kijk, daar is ze al. Je zou haar d’r leeftijd niet geven hè.” Hij schuift de stoel naar achteren voor de bijna blinde, elegante oude dame.
De verteller moet een beetje wennen. Hij heeft nooit eerder voor publiek met een visuele beperking opgetreden. “Vinden jullie het leuk als ik een verhaal vertel over iemand die blind is?” vraagt hij. “Nee hoor, er is al genoeg ellende,” roept een vrouw vooraan, “vertel maar iets waar we lekker om kunnen lachen!”
Na drie korte verhalen is het pauze. De organisator koppelt behendig kleine groepjes gesprekspartners aan elkaar. Ik praat met de oude dame, haar partner en onze ‘achterburen.’ A. is al vijftien jaar blind en gaat twee keer per week naar de sportschool, waar hij zelf alle apparaten weet te vinden, al zit ie soms per ongeluk bijna bij iemand op schoot. Hij lacht er zelf om.
Er volgt een tweede ronde verhalen en daarna mag ik iets vertellen over mijn tijdschrift. Ik heb cd-tjes bij me en een paar mensen willen wel graag een probeer-exemplaar. Dan tikt de verteller op m’n schouder. Bescheiden vraagt hij of hij misschien ook zo’n cd mee mag nemen voor z’n vrouw. Die gaat steeds slechter zien. Natuurlijk mag dat!
Tegen half vijf rij ik terug naar huis. Mijn missie zit erop. Behalve dat ik misschien wat nieuwe abonnees voor Zienswijs heb binnengehaald, heb ik leuke gesprekken gehad en weer beter kennisgemaakt met de mensen voor wie we het tijdschrift maken. Een goede besteding van een woensdagmiddag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten