Het genieten begint al met het programmaboekje met een leesbare, geestige uitleg over Eric Satie en zijn wonderlijke denkbeelden over muziek en artistieke vrijheid. Satie als uitvinder van de achtergrondmuziek, muzak, door hem ‘meubileringsmuziek’ genoemd. Een uitspraak van hem is dat muziek vooral zichzelf is en desnoods de vorm van een peer kon hebben.
We zijn ruim op tijd in de zaal en hebben alle gelegenheid om te kijken naar de beelden die levensgroot op een doek achter het podium geprojecteerd worden. Het is een oliebollenkraam in Amsterdam, met mensen die in de rij staan, aan komen lopen of langslopen. Alles in slow motion. We vragen ons hardop af waar in Amsterdam de kraam staat en de vrouw voor ons draait zich om en zegt: ‘Wij denken dat het op het Leidseplein is.” Daar lijkt het wel op.
Dan verschijnen er ineens muzikanten in beeld. Mensen met een klarinet, een hobo, een saxofoon in hun handen rennen en huppelen in slow motion achter elkaar langs de oliebollenkraam. Achter het doek begint een muziekstuk van Erik Satie en terwijl de laatste blazer uit beeld danst, komen met vertraagde bewegingen de eerste leden van het Nederlands blazersensemble het podium op ‘hollen’.
Een projectie van Erik Satie zelf kijkt toe hoe zijn pianomuziek, bewerkt voor blazers wordt uitgevoerd. Met veel humor. Zowel in de muziek zelf als op het grote achterdoek, waar regelmatig droge teksten van Satie verschijnen, maar ook een langs wandelende, witte rat en af en toe een schoonmaker met een schort vol ruches, die met een plumeau de theatergordijnen afdoet, een selfie maakt, op een trapje klimt.
Wie een beetje pianospeelt, kent de gnossiennes van Satie. Je hoort ze trouwens ook regelmatig voorbij komen in films of documentaires. Het blazers ensemble speelt met die bekende muziek. Instrumenten reageren op elkaar, schmieren elkaar na of maken er met z’n allen een potje van. ‘In Saties werk doen ernst en spel verstoppertje met elkaar’, staat in het programmaboekje, en dat is precies wat we horen en zien. Na het laatste nummer, dat eindigt met een idioot lange reeks slotakkoorden, wordt in de zaal hardop gelachen en volgt een staande ovatie.
Als toegift spelen ze hetzelfde stuk als waarmee ze begonnen. Na een halve minuut staat een klarinettist op en begint achteruit in slow motion het podium af te lopen. Een tweede blazer volgt - en zo verdwijnen de muzikanten één voor één zoals ze zijn opgekomen, maar dan ‘teruggespoeld’.
Dan het is het nog niet helemaal afgelopen. Als we in de foyer een biertje staan te drinken, spelen dezelfde muzikanten nog even door, In twee- en drietallen op een klein podium. Vrolijke, gevarieerde muziek. Het voelt als een feestje en het is veel te snel afgelopen. Wát een gezellige avond. Ik heb er een nieuwe favoriet bij waar ik vaker naar wil gaan luisteren: het Nederlands Blazers Ensemble.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten