Hou dat gevoel vast

Op Hemelvaartsdag willen we iets leuks doen.

“We kunnen naar de tuinen van Appeltern gaan,” stelt H. voor. We hebben een paar weken geleden al gezien dat de tuinen geopend zijn, alleen kun je niet op het terras een kop koffie gaan drinken. Ik twijfel. Op Hemelvaartsdag?  Dan is het er vast veel te druk. Ik heb geen zin in de taferelen die op het nieuws voorbij zie komen: volle stranden en parken waar mensen geen afstand van elkaar houden...

“Kunnen we niet beter gewoon een eind gaan fietsen, ergens waar het rustig is?”

Maar H. zit met z’n iPad op de bank en zegt dat het erg meevalt met de drukte.

“Kijk, ze werken met een tijdslot en ik kan gewoon reserveren voor elf uur.”

Ik laat me overhalen en een uurtje later zitten we in de auto, op weg naar Appeltern. We doen er langer over dan we gedacht hadden, verkeersborden wijzen ons een weg die beslist niet de kortste weg is. Het is al tien voor half twaalf als we bij de ingang zijn. H. graaft in z’n rugtas naar het uitgeprinte toegangsbewijs… dat nog thuis op tafel blijkt te liggen. Vervelend. Op zijn telefoon kan hij niet bij het mail-adres waar het heen gestuurd is. Maar hij kan wel laten zien dat er betaald is.

De dame bij de ingang verwijst ons met dit probleem naar haar collega, die op een laptop op zoek gaat naar de gegevens. Die vindt ze en dan moet er een QR-code gescand worden. Laptop en scanapparaat staan, elk met hun eigen snoer, nét iets te ver uit elkaar. We kijken elkaar aan. Dat was dan ons dagje uit.. Maar de vrouw doet nog één dappere poging met de scanner en ja, daar klinkt een verlossend piepje. We zijn geregistreerd. 

“De aanhouder wint,” lacht ze en we bedanken haar vriendelijk. Om 1 minuut voor half 12 kunnen we de tuinen in. En daar, in het modeltuinencomplex van 22 hectare, hebben we alle ruimte. We lopen er uren rond, gaan af en toe even zitten op de stoelen die in allerlei soorten en maten in tweetallen op mooie plekjes staan en drinken uit onze zelf meegebrachte flessen. Er zijn prachtig aangelegde modeltuinen, tuinen die we saai vinden, een stuk wildernis waar we allebei blij van worden, vijvers met kwakende kikkers, geheimzinnige paadjes… We proberen een troon-achtige stoel uit langs een pad. Ik oefen een minzame koninginnenzwaai naar het langslopende publiek. Een man op de fiets ziet me zwaaien en roept met een grote glimlach: “Hou dat gevoel vast! En vertel het door!” Het is de eigenaar van de tuinen. 

Halverwege de middag is het genoeg. Langs een kortere weg rijden we terug naar huis. Naar onze eigen tuin, waar het koffieterras wél open is, en die we weer met nieuwe ogen bekijken.