Ongeveer een week van tevoren ontving iedereen een geheimzinnige doos. Formaat schoenendoos met rammelende inhoud en bovenop een envelop met een brief erin. Maar alles moet dicht blijven tot het begin van onze sessie op 16 mei, half 11 ’s morgens.
Voor alle zekerheid beginnen we om 10 uur met pogingen om iedereen op één scherm te krijgen. En jawel, om twee minuten voor half 11 is iedereen aanwezig en mogen de enveloppen open. Er staat een opdracht in: in elke doos zitten één of twee kleinere, houten doosjes en een hoop knutselmateriaal. De bedoeling is om per tweetal voor elkaar zo’n doosje toepasselijk te vullen/versieren. Ongetwijfeld zijn er mensen die van zo’n opdracht heel ongelukkig worden, maar van ons zessen begint niemand te zuchten en steunen. Integendeel. Sommigen beginnen onmiddellijk een doosje te beschilderen, anderen verdwijnen eerst een tijdje van het scherm om meer spullen op te halen (en koffie) en na een kwartiertje zien we elkaar druk bezig met iets waar de camera net niet bij kan.
Terwijl we allemaal iets moois aan het maken zijn, is het af en toe een tijd stil en dan weer zijn er kleine gesprekjes, gemopper over wat niet lukt, trots voor de camera houden wat wél lukt en lol om kleine dingen. Bijna alsof je echt bij elkaar in de ruimte bent. Na een paar uur laten we elkaar zien wat we gemaakt hebben. Elk doosje is een cadeautje voor de ander met een verhaal. We luisteren naar elkaars verhalen en zien wat er voor iedereen bedacht is.Mooi, leuk, grappig, ontroerend, het komt allemaal voorbij. Elkaar de cadeautjes geven kan niet, maar we sturen allemaal de foto’s met de belofte dat we elkaar over een tijdje weer gaan ontmoeten.
Zwaaien met twee handen voor de camera.
Scherm op zwart.
Afgelopen.
En ook al was het alleen maar via een schermpje, het was echt leuk om zo bezig te zijn. Samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten