H. trekt de grote doos uit de kast die onder een stapel spellen stond. Voorop staat een afbeelding van de fotogenieke Italiaanse Cinque Terre. We zijn er nooit geweest, maar het is een bekend plaatje. Nou ja, plaatje, zeg maar plaat. Op de doos is de foto bijna 30 x 40 cm., maar als we de puzzel gaan leggen zal hij 75 x 100 cm. zijn.
Op de foto zijn de kleurige huizen van een van de vijf dorpjes te zien, hoog tegen een rots die uit de donkere zee steekt. Een derde water, een derde rots en een derde huisjes. En dat verdeeld over 2000 stukjes.
We gaan de uitdaging aan. En wel op de grote tafel in de huiskamer.
Eerst leggen we de rand. Dan begin ik met het stukje lucht en H. met het dorp. Er zijn veel dingen waar H. beter in is, maar met puzzelen win ik. Tot laat in de avond blijf ik fanatiek doorpuzzelen, ook als hij geen zin meer heeft en naar een schaatswedstrijd gaat kijken.
Tweeduizend stukjes is veel. Dat krijg je niet in één dag in elkaar, zelfs al doe je bijna de hele druilerige, grijze zondag niets anders. Na het weekend zijn we er nog een paar avonden mee bezig en nu is het vrijdag en zijn alleen de moeilijkste stukken nog over. Het gaat steeds langzamer.
Maar ik vind dat we binnen een week al een heel eind gekomen zijn. Dat verschrikkelijke stuk zee gaat ook nog wel lukken, en het dorp hebben we al glansrijk in elkaar gepuzzeld. Mochten we ooit naar Italië gaan en Cinque Terre bezoeken, dan hebben we dít dorpje alvast helemaal in onze vingers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten