Brieven

Roald Dahl schreef zijn moeder 32 jaar lang elke week een brief. Vanaf zijn eerste zondag op kostschool tot aan haar dood. Zo trouw was ik niet, maar ik heb mijn moeder wel heel wat brieven geschreven. De laatste heeft ze nooit gelezen. Ik schreef die brief na haar dood en H. las hem voor bij de begrafenis omdat ik zelf te veel brok in m’n keel had. Mijn dochter constateerde achteraf met een zekere tevredenheid dat mijn brief de meeste mensen aan het huilen had gemaakt. Een tijd lang bleef ik in gedachten brieven aan mijn moeder schrijven en nog steeds zijn er af en toe momenten die een Lieve G.-reflex oproepen.  Soms schrijf ik aan haar zus, mijn tante, die me dan terugschrijft in mijn moeders stijl en handschrift. De eerste keer dat zo’n brief op de mat viel, was het alsof de postbode een geest bezorgd had. Maar alles went.
Bij mijn vader niet. Hij mist haar nog steeds even hard. Vorige week praatten we over haar. Hij vertelde weer hoe het ging, die dag dat ze zich niet zo lekker voelde en plotseling, toen hij even de kamer uit was geweest, zo raar achterover in d’r stoel hing. Ik laat hem vertellen, vraag met droge ogen naar details en luister als een therapeut. Het zal wel goed voor hem zijn om er over te praten.
Als ik weer thuis ben, moet ik iets administratiefs regelen en blader in de map met ouderlijke papieren. Daar kom ik mijn afscheidsbrief tegen. Ik lees mijn eigen woorden aan haar en daar komen de tranen. Geconserveerd verdriet. Maar geschreven woorden houden niet alleen verdriet vast. In de dagboeken die mijn moeder bijhield zijn ook vrolijke vakanties gevangen, en kleine observaties. Sterker dan foto’s werken ze.  En in die woorden, in ouderwets schuin handschrift, kan ik haar op een nostalgisch moment weer even terugvinden. Hallo mam.