krant

Op vrijdag 15 januari staat mijn trein al ruim voor vertrektijd klaar. Ik ben nog op tijd om een Metro en een Spits te redden van de troep-opruimer. Altijd fijn om onderweg even een krantje te lezen. Ik trek mijn jas uit en maak het me makkelijk.
Tegenover me komt een jong stel zitten. Studenten schat ik. Als de trein weg rijdt, haalt zij een krant uit haar tas.
“Hé”, zegt hij, “koop jij ook af en toe een NRC?”
“Sterker” , zegt zij, “Ik ben er lid van”.
(Líd van een krant? Denk ik, dat heet toch abonnee? Ik kijk uit het raam en luister verder)
“O”, lacht hij “Ik heb em pas opgezegd” en na een korte stilte voegt ie toe “NRC is wel een rechtse krant”
“Eigenlijk is het NRC next”, zegt zij.
(verontschuldigend?)
“Weet je wát pas een rechts tijdschrift is?” vraagt hij retorisch, “De Elsevier!”
Zij knikt en hij haalt een tijdschrift uit zijn tas.
“En HP/De Tijd”..., zegt ie peinzend terwijl hij het op zijn schoot legt. Hij kijkt naar de cover waar met grote letters op staat: HET PVV DAGBOEK.
“Ook wel rechts eigenlijk”
Ze verdiepen zich in hun lectuur en ik sla de Spits open.
Wat heeft deze krant te melden over het Irak-debat van gisteravond?
Er werd druk getwitterd, meldt Spits. Ja, dat was me op tv ook opgevallen.
Femke Halsema is een fanatiek twitteraar.
“Halsema werd in het heetst van de politieke strijd overspoeld met tweets” lees ik.
En waar gaan die dan over?
Spits kiest er een belangwekkend thema uit: vragen over haar opvallende halsketting. Het verlossende antwoord op een prangende vraag van haar volgers: “En op veler verzoek: ja, het is een uil en nee, het is geen voodoo…”
Ik leg de Spits opzij en begin in m’n boek.
Vanavond lees ik het allemaal wel in NRC.