Geel eendje

Elke werkdag heb ik een kleine, maar onmisbare sleutelbos bij me. Drie sleutels zitten er aan: de contactsleutel van mijn scooter, het sleuteltje van m’n kettingslot en de sleutel van de schuur bij m’n werk, waar ik de scooter mag parkeren als het fietsenhok vol is, of als het zo koud is dat ik startproblemen krijg.
Behalve de drie sleutels hangt er aan de ring een chip in de vorm van een druppel, om mee in en uit te klokken en verder nog een geel, plastic eendje. Dat kreeg ik ooit van mijn zoon J., toen hij nog niet boven me uit stak en nog wel knuffelig was. Het gele eendje maakt mijn sleutelbos herkenbaar en dat is handig. Al een paar keer heb ik em ergens laten vallen of laten slingeren en kwam een collega vragen of dat niet mijn sleutels waren. Ja! Dank je wel!
Ook bij de dames van de receptie is mijn eendje welbekend. Als ik ga lunchwandelen, laat ik na het uitklokken mijn sleutelbos bij hen achter. “Wil je een half uurtje op mijn eendje passen?” vraag ik dan meestal. En dat is altijd goed. Vooral A. en E. hebben een zwak voor het beestje. “Hij is lief geweest hoor”, laat A. me vaak weten als ik van mijn pauze terugkom. En E. heeft zich na een vakantie van mij wel eens hardop afgevraagd wat dat gele eendje de afgelopen weken wel niet allemaal zou hebben meegemaakt. Niet veel, want in de vakantie gebruik ik mijn scooter niet en hoef ik nergens in te klokken.
Maar op werkdagen is ie er altijd bij. Bij het starten van mijn scooter, bij het parkeren, bij het inklokken, voor en na de lunchpauze en als ik weer naar huis ga. Een klein, geel eendje aan een onmisbare sleutelbos. Maar een naam heeft ie niet. Je gaat je toch niet hechten aan een plastic eendje…