Trein

De trein naar Amsterdam heeft 20 minuten vertraging. Ik mis mijn aansluitende bus en ook de volgende, wat de vertraging op een half uur brengt. Jammer. M’n vader vindt het tóch altijd al zo kort voor ik weer terug ga.
Hij loopt met me mee naar de bushalte, voetje voor voetje, en zwaait me na. Twee bussen naar het Centraal Station en daar wacht ik op de intercity naar Nijmegen.
Terwijl ik m’n tas op de grond zet, hoor ik op het spoor achter me een hoop gepiep en geraas. Als ik omkijk, zie ik een trein langzij komen. Ik draai me om om beter te kunnen kijken, want dit is geen gewone trein, maar een glanzend zwarte. Achter de ramen zie ik schemerlampjes en opengetrokken gordijnen. Van buiten zijn de wagons versierd met goudkleurige randjes. Langzaam piept en knarst de trein voorbij. Steeds langzamer, zodat ik nu de goudkleurige sierletters kan lezen: Oriënt Express.
Met een vage verwondering denk ik: bestaat dat nog? Ik dacht dat dat een historisch museumstuk was. Tussen de wachtenden op het perron door maak ik een paar foto’s.
Op goed geluk; het is al vrij donker en de trein rijdt nog steeds. Dan zie ik dat de intercity naar Nijmegen er al staat en stap vlug in.
Ook op de terugweg hebben we 20 minuten vertraging. Ik baal als ik in het donker aankom in een regenachtig Nijmegen. Thuis is het warm en droog en de televisie staat aan. Het journaal. Ineens hoor ik: “De wereldberoemde Oriënt Express vertrekt vandaag bij hoge uitzondering uit Amsterdam.” Dezelfde trein die vroeger van Parijs naar Istanbul reed, gaat nu met een exclusief gezelschap eenmalig van Amsterdam naar Venetië.
Ik stel me voor hoe lang het luxe, zwarte voertuig erover deed naar Istanbul en besluit dat twintig minuten vertraging toch eigenlijk niet zoveel voorstelt. “Ik heb em gezien!” roep ik triomfantelijk naar mijn huisgenoten en dan eet ik tevreden de soep die ze voor me warm gehouden hebben.