Film

Voor het vak CKV (Culturele en Kunstzinnige Vorming) moet mijn zoon regelmatig iets cultureels bezoeken en verslaan. Er mag een film bij zijn, dus moest hij dit weekend dringend naar de bioscoop. Omdat hij niet van de ruime planningen is, was het te kort dag om nog vrienden mee te krijgen. Dus mocht ík mee. Erg handig voor hem, want het leverde hem vervoer op en een betaald kaartje.
Hij had “Sonny Boy” uitgekozen; vooral vanwege strategische redenen (hoe laat draait ie, waar draait ie en kan ik er makkelijk iets over schrijven).
Op zondagmiddag is het rustig in de bioscoop en we mogen zelf een plaats uitkiezen. Tamelijk blanco beginnen we aan de film. ’t Is even wennen; we gaan eigenlijk nooit naar Nederlandse films. “Zou dat nou komen omdat het onze eigen taal is,” fluister ik na een kwartier, “dat het soms zo onecht klinkt?” Hij kijkt verrast opzij “Dat zat ik nou ook net te denken”.
Het verhaal speelt zich af rond de jaren dertig en veertig. De huiskamers zien er authentiek ouderwets uit, maar het taalgebruik uit die tijd wil niet bij alle acteurs levensecht uit de strot komen. Vooral scènes met kinderen zorgen af en toe voor een schooltoneel-gevoel.
Gaandeweg laten we ons toch meeslepen door de geschiedenis. Een blanke moeder van vier kinderen krijgt een relatie met een veel jongere, zwarte man. Het is tegen alle normen en ze hebben het niet makkelijk. Dan breekt ook nog eens de oorlog uit en het stel neemt onderduikers in huis… Dat kan bijna niet goed aflopen.
Als we teruglopen naar de auto, bespreken we de film. We zijn het (voor de verandering) behoorlijk eens. Niet echt een goeie film, maar er zaten mooie stukjes tussen. Ook niet echt een slechte film. Best leuk om samen gekeken te hebben.
“Ik zou deze film zelf niet zo gauw uitkiezen om heen te gaan”, denk ik hardop en J. zegt prompt: “Ik ook niet. Maar er valt wel wat over te schrijven”. Tevreden rijden we naar huis. Het vak CKV kan soms een prima zondagmiddag opleveren.