Openlucht opera

Zaterdag is een grijze dag. Een groot deel van de middag regent het en we vragen ons af of het nog iets wordt vanavond. We hebben kaartjes voor de openlucht-opera Hänsel und Gretel. Het is een voorstelling van de ‘NJO Muziekzomer.’ NJO is het Nederlands Jeugd Orkest en zij organiseren jaarlijks een serie concerten in Gelderland. Heel diverse voorstellingen op allerlei meer of minder bijzondere plaatsen.

Vanavond in het openluchttheater in Velp (bij Arnhem). Na een natte, donkere middag breekt in de vroege avond zowaar nog even de zon door en we gaan vol goede moed op weg. Voor alle zekerheid nemen we paraplu’s mee en ook - volgens de aanwijzingen in de mail - vuilniszakken om op te zitten.
Vanaf de parkeerplaats staan verschillende medewerkers de weg te wijzen: oversteken, paadje over, trappetje op, langs een clubhuis, schuin over een (kunstgras) voetbalveld en dan het bos in. Op een open plek is het sfeervolle theater, waar we op onze vuilniszakken op de derde rij houden bankjes gaan zitten. Bij de ingang heeft iedereen een dekentje en een poncho uitgereikt gekregen.
Onder een enorm doek staan stoelen klaar voor het orkest. Een glanzende harp en een aantal contrabassen staan in de vochtige avondlucht te wachten. Om halfnegen komen de jonge musici door het bos aanlopen, nemen plaats onder het doek en stemmen hun instrumenten. 
Van het traditionele sprookje is eind 19e eeuw een opera gemaakt. We zien zes solisten: Hans en Grietje, hun ouders, de heks en een kind. Vóór het orkest is een smalle strook gras, waar het stuk gespeeld wordt. Mezzo Hansel en sopraan Gretel dollen met elkaar als echte kinderen terwijl ze zingen alsof het vanzelf gaat. Ik verbaas me over het fysieke spel. Ze duwen elkaar om in het nattige gras, likken uit een kan pap die even later omvalt. Op de knieën van Hans zitten grasvlekken en aan de jurk van Grietje zit yoghurt. Ook de ouders rollen over de grond (dronken pa doet z’n broek naar beneden om ma te pakken). Dat alles terwijl er serieuze partijen gezongen worden. Knap.
Als de kinderen in het bos verdwaald zijn geraakt en op de grond in slaap vallen, is het pauze.
We gaan een kop koffie halen en als we terugkomen, horen we dat er volgens buienradar regen komt. De pauze wordt verlengd tot na de bui. Her en der worden poncho’s aangetrokken en als het vijf minuten later inderdaad begint te regenen, zien we om ons heen mensen wegduiken onder plastic en paraplu’s. De harp is vlug ingepakt net als de lampen die het voetlicht verzorgen.
Ik klim over het bankje voor me om een foto te maken van H. Mijn buurvrouw biedt aan om de foto te maken zodat we er allebei opstaan (leuker dan een selfie). Daarna maak ik foto’s van háár met de kleurige bloemen die ze heeft meegenomen voor de dirigent, waar ze bevriend mee is.
Twintig minuten later is het weer droog.

Het orkest neemt weer plaats. De meesten hebben nu een rood dekentje omgeslagen over de nette zwarte kleding. Er moet opnieuw gestemd worden en de opera gaat verder. Met een heerlijke gemene, schmierende heks die natuurlijk uiteindelijk in de enorme oven verdwijnt. Vader en moeder vinden Hans en Grietje terug, eind goed al goed.
Echt een sfeervolle muziekavond. Een leuke voorstelling om naar te kijken en te luisteren, vooral ook omdat de spelers er zoveel plezier in leken te hebben. En met z’n allen in plastic verpakt wachten tot de bui over is, verhoogt alleen maar het vakantiegevoel. Volgende week gaan we naar een andere voorstelling van de NJO Muziekzomer. Ik heb er nu al zin in.