Loketten

 

“U had een afspraak om kwart voor elf. Maar het is nu kwart óver elf. Dat is te laat!” zegt de dame achter de balie streng tegen de donkere jongeman die vóór ons aan de beurt is.

N. kijkt me ongelovig aan. Gaan ze hem wegsturen?

Het verschil tussen kwart vóór en kwart óver is niet makkelijk als je de taal niet goed spreekt. Net als andere tijdsaanduidingen. Daar zijn wij zelf ook een paar keer tegenaan gelopen. Dan kwam ik om half 11 aan de deur en had zij begrepen dat dat half 12 zou zijn.

Gelukkig is de man die óók achter de balie zit minder streng. Hij laat de jongeman door en belt ‘naar achteren’ dat er nu iemand met een petje aan komt “zonder afspraak”.

We zijn bij de IND (Immigratie en Naturalisatie dienst) in Den Bosch om het nieuwe identiteitsbewijs voor N. te  halen. Beiden moeten we ons aan de balie identificeren, maar zij komt juist omdat ze geen ID heeft. Ze moet het proces verbaal laten zien dat bewijst dat haar tas gestolen is. Dan mogen we door.

Achter de glazen deur is een ruimte met negen genummerde loketten, maar we moeten eerst naar een centrale balie om een nummertje te halen. Op een groot scherm verschijnt al vrij snel dat nummer met daaronder het nummer van het loket waar N. zich moet melden. Maar voordat ze het plastic pasje in ontvangst mag nemen, moet er eerst betaald worden, aan weer een ander loket.

132 euro kost het pasje, waar ze tien weken op heeft moeten wachten en waarvoor we vandaag (om 11.20 u) helemaal naar Den Bosch moeten. Als N. het in haar hand heeft, zegt ze tegen me dat ze het thuis gaat bewaren en dat ze het nooit meer in haar tas mee zal nemen.

Voordat we weer terug rijden, ga ik even naar het toilet. Aan de binnenkant van de deur zit een sticker met pictogrammen die duidelijk maken dat het niet de bedoeling is om gehurkt op de rand van de wc plaats te nemen om te plassen. Een plaatje daarnaast betekent blijkbaar dat wc-papier hier gewoon ín de toiletpot mag. Maar wat mij betreft lijkt de boodschap te zijn: “gooi die rol er maar in.” Ik grinnik.

N. is in gesprek geraakt met een wachtende man. Als ze me terug ziet komen, groet ze hem vriendelijk en pakt haar tas. We lopen langs de andere wachtenden, door de glazen deur, langs de balie bij de ingang waar de strenge dame inmiddels verdwenen is. Dan rijden we door de stromende regen terug naar Beuningen. “Ik houd van regen”, zegt N., “en ik hou van Beuningen.” Ze is blij dat ze weer een ID heeft. Dan kan ze tenminste over twee weken weer een examen gaan doen. Nu nog even goed oefenen!