Vraatzuchtig bezoek

Slakken zijn dol op Afrikaantjes, pardon, Tagetes. Zo staat het op de websites die het kunnen weten en het klopt. De plantjes worden opgevreten waar je bij staat. Avonden achter elkaar heb ik er 30 tot 40 van die slijmerds per keer uit geplukt en in de groenbak gedumpt. De sla en knolselderij laten ze met rust, wat precies de bedoeling was. Al vraag ik me wel af of de Tagetes plantjes  zoniet juist extra veel slakken aantrekken.

De dikke, donkerbruine naaktslakken zijn het makkelijkst. Goed zichtbaar en makkelijk op te pakken – wel met tuinhandschoenen, want ze nemen meteen m’n vingers in een plakkerige omhelzing en daar heb ik liever een laagje stof tussen. Lastiger zijn de kleintjes, lichter van kleur en soms zo smal als regenwormen. Ze klemmen zich aan de plant vast of laten zich juist vallen zodat je ze tussen de aardkluiten uit moet pulken.

Terwijl ik ze verzamel, mopper ik hardop. Vies klusje. Rotbeesten die alles opvreten wat ik zo zorgvuldig in de tuin heb gezet en verzorg.
 
Waar ik echt kwaad van word is dat ze – dit jaar voor het eerst – ook in de munt zitten. Terwijl munt volgens het boekje één van de plantensoorten is waar slakken niet van houden, heb ik nou net weer een afwijkende soort in die er dol op is. Zo jammer. Je wilt toch geen thee trekken van takjes met half afgevreten blaadjes vol slijmerige slakkensporen.

Morgen gaan we voor een weekje op vakantie. Als ik me voorstel hoe de vraatzuchtige beesten in die week ongestoord tekeer kunnen gaan, word ik daar niet vrolijk van.
Daar ga ik dus niet over nadenken. We zien het wel als we weer terugkomen.